Quality time van Demugmetdegoudentand gaat in reprise en dan weet je het wel…die moet je gezien hebben! Voor de vierde avond achtereen sleep ik mezelf, toch met een lichte tegenzin, naar het theater denkend te weten dat ik iets goeds ga zien. Niets is helaas minder waar.

De groep bestaat 25 jaar, dus er moest iets speciaals gebeuren. Iemand heeft ongetwijfeld geroepen: iets actueels, waarna De Verlichting niet meer te vermijden was. En hoe pak je dat aan: je struint naar hartelust het internet af, slaat er nog wat geschiedenisboeken op na en je hebt een lading feiten en aardige weetjes.

Nederland. Achttiende eeuw. Pruikentijd. De acteurs van De Mug zijn archaïsch gekleed. En zo praten ze ook. Ze spreken geen achttiende-eeuws Nederlands overigens. Het is nep. Ook de kostuums zijn, dat is duidelijk te zien, nep. De personages ook trouwens. Dat zijn typetjes. Ondertussen is wat we horen, want veel handelingen zijn er niet, erg informatief. En ook erg om te lachen.

Veel wijzer over Sein und Zeit en The origins of Totalitarianism zijn we, geloof ik, niet geworden. Maar wel zagen we een ingenieus gecomponeerd en boeiend stuk. En een ware domstratie van actgeerkunst door Lineke Rijxman - perfect van contrasten voorzien door een slungelige en onhandige, weinig professorale professor Wolf/Heidegger.

‘t Is dat de prijs (Theo d’Or) al binnen is.

Hannah Arendt vond dat het politieke en het persoonlijke gescheiden moesten blijven. Rijxman en De Wolf negeren dat. Ze onderzoeken juist hoe die twee werelden elkaar vinden.

Weer een sterk stuk van de Mug. Door de knappe tekst van Joan Nederlof blijft dit ver van navelstaarderij. Genoten van de spelers (Musters, Groenteman en Costa) die hun demonen trachten te verjagen maar er - in een idolsachtige setting - juist mee geconfronteerd worden. Groenteman in een dikmnaakpak, Musters in en als een zak patat en Costa als… ga zelf maar kijken.

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt.

Niet dat een stuk over een zich ontbindende relatie tussen een bespiegelende zangeres Hedwig (Lineke Rijxman) en praktische stewardess Titia (Joan Nederlof), zo’n fascinerend onderwerp is.

Vijf kwartier duurt het. De eerste drie zijn gaap. Want die mevrouw kan niet acteren. En uit solidariteit doet die dikke meneer dat dan ook maar niet.

Velen waren me voor. Maar ik vond het ook ontzettend goed. Lang leve de kleine zaal, denk ik dan maar als we allemaal met rode ogen onhandig Bellevue uitschuifelen.