Weer een sterk stuk van de Mug. Door de knappe tekst van Joan Nederlof blijft dit ver van navelstaarderij. Genoten van de spelers (Musters, Groenteman en Costa) die hun demonen trachten te verjagen maar er - in een idolsachtige setting - juist mee geconfronteerd worden. Groenteman in een dikmnaakpak, Musters in en als een zak patat en Costa als… ga zelf maar kijken. Al is het vet uitverkocht, want titel en celebrityfactor zitten hier 100 % goed. DE MUg blijft een van onze sterkste en authentiekste theatergroepen.

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt. Samen met Beppe Costa en Marcel Musters doet ze onduidelijke audities. In de wachtkamer maken ze het elkaar ondertussen niet makkelijk. Het is hard en soms niets ontziend. Maar bovenal veel geestigheden, die tijdens deze try out nog niet allemaal uit de verf kwamen. Tja, en de kostumering zal ik niet licht vergeten.