Quality time van Demugmetdegoudentand gaat in reprise en dan weet je het wel…die moet je gezien hebben! Voor de vierde avond achtereen sleep ik mezelf, toch met een lichte tegenzin, naar het theater denkend te weten dat ik iets goeds ga zien. Niets is helaas minder waar. Het niet-typische-Grandtheatre-publiek maakt mij bij aanvang al wat argwanend en na afloop is vermoedelijk ook de teleurstelling en ongeïnspireerdheid van mijn gezicht af te lezen. Quality time een ‘black-fear-comedy’ van Joan Nederlof vertelt het verhaal van een modern gezin waarbinnen moeder veel meer meemaakt dan er aan de hand is, vader zich voortdurend een grote loser voelt en zijn zoon als grootste concurrent ziet, zoonlief zelf alleen maar bang is te zullen zinken en kleuterdochter zichzelf een kwaliteitenpakket heeft aangemeten om zich maar te kunnen handhaven in alle ellende. We beginnen met een dosis platte humor waar ik, ik moet zeggen in tegenstelling tot het overgrote deel van het (ik denk) onervaren theaterpubliek, niet om kan lachen. Doordat er direct ingespeeld wordt op de actualiteit, want er wordt gesproken over de vermeende triple A-status van Nederland en de komende verkiezingen, houd ik nog een sprankje hoop. Maar na twintig minuten zitten, wachten en wensen besef ik me terdege dat dit niet slechts een opwarmertje is, maar hetgeen waar al deze mensen deze avond (en de avond die nog zal volgen) voor naar het Grand gekomen zijn. Ik denk terug aan mijn vroege jeugd en de kluchterige stukken die ik op televisie zag bij de Tros waarin Jon van Eerd zeker tien verschillende deuren kon nemen om het toneel te verlaten of te betreden. En toch… ja, ik heb me wel vermaakt. Echter, dat had ook gekund onder het genot van een wijntje en wat te knabbelen, liggend op de bank met Ik Hou Van Holland op de buis.

Wat ik er goed aan vind? De kinderen. Dat ze de naïviteit hebben die bij hun leeftijd past, terwijl ze tegelijkertijd beschikken over een superieur vermogen tot reflecteren.Waarmee ze de rationaliserende cliché’s van hun egocentrische ouders dus doorzien. Goed gespeeld die kinderen, ook wel door Willem de Wolf, maar vooral door Lineke Rijxman.
Maar dan de volwassenen. Zetten Nederlof en Musters nou rake typeringen neer van doorgeslagen carrièrevrouwen en would- be- kunstenaars? Ligt het aan mij als ik daar vooral dat niet zo sympathieke menselijke trekje in zie om anderen te laten merken dat je zelf natuurlijk niet zo dom bent als die vrouw die je na doet en als die loser die je persifleert? Is het refereren aan de vrienden van Connie Palmen, het manuscript van Halina Reijn en de politieke loopbaan van Lousewies van der Laan en Marijke Vos nou wel een oprechte poging om de actualiteit op het podium te brengen? Of is het toch gewoon bezwijken voor de verleiding om makkelijk te scoren door tegemoet te komen aan de kleingeestige behoefte van een deel van het publiek om eens lekker te lachen om mensen die succes hebben?

Goed onderwerp, goed uitgewerkt. Joan Nederlof had volgens mij deze avond niet helemaal de vorm, of ze is te streng voor haar personage, want de moeder is wel erg erg. Lineke Rijxman steelt de show. Veel mensen vinden haar ontroerend als vierjarige, maar ik ken genoeg vrouwen van in de veertig die net zo de hele tijd alles willen oplossen. Als je op die laag naar haar kijkt, niet als 4 jarige die volwassen doet, maar als volwassene die zch maar niet onafhankelijk kan opstellen, is het ook erg geestig en pijnlijk. Geweldig idee dus en erg goed gespeeld. Mooiste moment vond ik echter de (ook al door DA opgemerkte) K3 dans van Willem de Wolf. Eindelijk brak het open, ging alles echt leven en werd ik geroerd. ‘t Duurde wat mij betreft te kort. Bij de fantasie van de dochter, brak mijn buurvrouw. Een mollige moeder in de tuin die naar koekjes ruikt, fuck that: K3 dat is pas leven.

Strak stuk, bijna soapachtig opgebouwd. Glansrollen van Marcel Musters en Joan Nederlof als ouders en Willem de Wolf (mooie K3-dans) en Lineke Rijxman als kinderen van de rekening. Voor jonge of wat oudere ouders een feest (nou ja) van herkenning. De mug zit in een sterke fase, ben benieuwd war het toe leidt.

Gisteren zag ik de voorstelling voor de 2e keer. 1e keer in Amersfoort waar ik zeer verrast was door de voorstelling. Ik dacht wel wat gemist te hebben de 1e keer, vandaar. Wat ik zo boeiend vind dat de voorstelling me nog zo bezig houdt. Dat is voor mij het criterium van een voorstelling die je raakt. Ik heb grote bewondering voor de makers van dit stuk. Het is allemaal op het scherp van de snede. De 2e keer had ik meer kontakt met de kinderen, af en toe vergat ik dat het volwassenen waren. Voor mij was het meest schrijnende de ochtend scene waarin Willem op prachtige wijze zijn onmacht uitdrukte.
Ga zo door Mugmetdegoudentand ik ben blij met jullie.

Als ik de recensies op deze site lees denk ik: heb ik wel dezelfde voorstelling gezien?
Ik vond het veel geschreeuw, weinig wol. Zeer voorspelbaar, lekker plat (daar krijg je het publiek wel mee aan het lachen, en gelachen werd er tot vervelens toe) vol effectbejag (zo’n scene waarin de moeder een tekening die gebruikt is als toiletpapier op de kast zet en dan nog even een vinger aflikt: hahaha), kortom dit onderwerp heb ik wel op betere manieren uitgewerkt gezien.
Het gewei is voor de acteurs die zich met grote inzet door een niet zo best stuk werken dat helemaal op de lach geregisseeerd is.

Fantastische voorstelling!! beantwoordde helemaal aan mijn stille wens zelf eens een voorstelling te maken als ik mijzelf soms bezig zie in het getob met het “hedendaagse gezin”: Het geworstel tussen je eigen verlangens/ambities, tekortkomingen en alles wat je weet over psychologie en de hoop het beter te doen dan je ouders. Ik heb gebruld van het lachen en ook gehuild. MUG bedankt!