Moose - Mugmetdegoudentand

Quality Time, Mugmetdegoudentand (21/04/2012)

Nike — Sun, 22 Apr 2012 16:51:13 +0000

Quality time van Demugmetdegoudentand gaat in reprise en dan weet je het wel…die moet je gezien hebben! Voor de vierde avond achtereen sleep ik mezelf, toch met een lichte tegenzin, naar het theater denkend te weten dat ik iets goeds ga zien. Niets is helaas minder waar. Het niet-typische-Grandtheatre-publiek maakt mij bij aanvang al wat argwanend en na afloop is vermoedelijk ook de teleurstelling en ongeïnspireerdheid van mijn gezicht af te lezen. Quality time een ‘black-fear-comedy’ van Joan Nederlof vertelt het verhaal van een modern gezin waarbinnen moeder veel meer meemaakt dan er aan de hand is, vader zich voortdurend een grote loser voelt en zijn zoon als grootste concurrent ziet, zoonlief zelf alleen maar bang is te zullen zinken en kleuterdochter zichzelf een kwaliteitenpakket heeft aangemeten om zich maar te kunnen handhaven in alle ellende. We beginnen met een dosis platte humor waar ik, ik moet zeggen in tegenstelling tot het overgrote deel van het (ik denk) onervaren theaterpubliek, niet om kan lachen. Doordat er direct ingespeeld wordt op de actualiteit, want er wordt gesproken over de vermeende triple A-status van Nederland en de komende verkiezingen, houd ik nog een sprankje hoop. Maar na twintig minuten zitten, wachten en wensen besef ik me terdege dat dit niet slechts een opwarmertje is, maar hetgeen waar al deze mensen deze avond (en de avond die nog zal volgen) voor naar het Grand gekomen zijn. Ik denk terug aan mijn vroege jeugd en de kluchterige stukken die ik op televisie zag bij de Tros waarin Jon van Eerd zeker tien verschillende deuren kon nemen om het toneel te verlaten of te betreden. En toch… ja, ik heb me wel vermaakt. Echter, dat had ook gekund onder het genot van een wijntje en wat te knabbelen, liggend op de bank met Ik Hou Van Holland op de buis.

VerlichtingLight, Mugmetdegoudentand (23/10/2010)

Witte — Sun, 24 Oct 2010 08:38:46 +0000

De groep bestaat 25 jaar, dus er moest iets speciaals gebeuren. Iemand heeft ongetwijfeld geroepen: iets actueels, waarna De Verlichting niet meer te vermijden was. En hoe pak je dat aan: je struint naar hartelust het internet af, slaat er nog wat geschiedenisboeken op na en je hebt een lading feiten en aardige weetjes. Dat hussel je flink door elkaar, gooit er een aantal grappen en een enkel liedje doorheen, vergeet vooral dat stukje publieksparticipatie niet en klaar is Kees.

Het resultaat is een nogal saaie, en ondanks het onderwerp, oppervlakkige voorstelling. De enige lichtpuntjes zijn het bijna introverte spel van Dick van den Toorn en, als tegenhanger, het explosieve acteren van Marcel Musters. De laatste roept meer dan eens: ik wil geraakt worden! Ach, als dat eens zou kunnen…

Verlichtinglight, Mugmetdegoudentand (02/10/2010)

RiRo — Mon, 04 Oct 2010 20:39:47 +0000

Nederland. Achttiende eeuw. Pruikentijd. De acteurs van De Mug zijn archaïsch gekleed. En zo praten ze ook. Ze spreken geen achttiende-eeuws Nederlands overigens. Het is nep. Ook de kostuums zijn, dat is duidelijk te zien, nep. De personages ook trouwens. Dat zijn typetjes. Ondertussen is wat we horen, want veel handelingen zijn er niet, erg informatief. En ook erg om te lachen. Maar als theater is het allemaal niet zo boeiend.

Inhoudelijk zou je de voorstelling een essay over de opkomst van de verlichtingsideeën in het Nederland van die tijd kunnen noemen en een discussiestuk over de vraag hoe het inmiddels met die idealen is gesteld. Vanuit dat oogpunt is het een leerzame avond. En het is een vermakelijke avond, want de toeschouwers genieten, dat is duidelijk te merken. Met tot slot een staande ovatie. En veel blije, glimlachende gezichten. Het publiek heeft blijkbaar gehoord wat het graag wil horen en gaat tevreden naar huis.

Maar stel nou dat Dick van den Toorn zijn personage niet zo overdreven sympathiek zou hebben neergezet? Dat hij er ondanks diens verlichte ideeën een beetje een hork en een drammer van zou hebben gemaakt? En stel nou dat Marcel Musters de op geld en macht beluste koopman niet als een ongeïnteresseerde klootzak zou hebben gespeeld? Maar als een echt mens, als een man die ondanks zijn verwerpelijke ideeën sympathieke trekjes heeft? Zou het dan niet een veel spannender voorstelling zijn geworden?

Hannah en Martin, Mugmetdegoudentand (16/12/2009)

colson — Thu, 17 Dec 2009 16:39:29 +0000

Veel wijzer over Sein und Zeit en The origins of Totalitarianism zijn we, geloof ik, niet geworden. Maar wel zagen we een ingenieus gecomponeerd en boeiend stuk. En een ware domstratie van actgeerkunst door Lineke Rijxman - perfect van contrasten voorzien door een slungelige en onhandige, weinig professorale professor Wolf/Heidegger.

‘t Is dat de prijs (Theo d’Or) al binnen is. Anders zou-ie voor deze voorstelling moeten worden gegeven.

Hannah en Martin, Mugmetdegoudentand (11/11/2009)

RiRo — Tue, 17 Nov 2009 10:23:20 +0000

Hannah Arendt vond dat het politieke en het persoonlijke gescheiden moesten blijven. Rijxman en De Wolf negeren dat. Ze onderzoeken juist hoe die twee werelden elkaar vinden. Ze proberen, voor zover dat in een voorstelling mogelijk is, inzicht te geven in de denkwereld van de twee filosofen, maar ze laten ook zien hoe de joodse Arendt en de zich met het nationaalsocialisme identificerende Heidegger de liefde met elkaar bedrijven.

Hoe Rijxman schakelt tussen theatermaakster Lineke en Hannah, hoe ze de jonge studente van Heidegger speelt, de verslaggeefster op het proces tegen Eichmann, de nukkige kettingrookster, de met Heidegger vrijende vrouw van middelbare leeftijd in sexy lingerie. Alleen dat is al een bezoek aan het theater waard.

Toch vind ik het, misschien wel door het goede acteren van Rijxman, meer een voorstelling over Hannah Arendt dan over Arendt en Heidegger. Want Willem de Wolf speelt Heidegger nogal karikaturaal (of speelt hem niet en blijft gewoon Willem de Wolf, dat zou ook kunnen), hoe dan ook Heideggers gedachtegoed en persoonlijkheid komen minder uit de verf dan die van Arendt. Zo erg is dat overigens niet. Dan is het maar een voorstelling over Arendt. Een goede voorstelling over Arendt. Met een excellerende Rijxman. En met De Wolf als ideale aangever.

Sexappeal, Mugmetdegoudentand (16/10/2008)

DA — Sat, 18 Oct 2008 22:17:45 +0000

Weer een sterk stuk van de Mug. Door de knappe tekst van Joan Nederlof blijft dit ver van navelstaarderij. Genoten van de spelers (Musters, Groenteman en Costa) die hun demonen trachten te verjagen maar er - in een idolsachtige setting - juist mee geconfronteerd worden. Groenteman in een dikmnaakpak, Musters in en als een zak patat en Costa als… ga zelf maar kijken. Al is het vet uitverkocht, want titel en celebrityfactor zitten hier 100 % goed. DE MUg blijft een van onze sterkste en authentiekste theatergroepen.

Sexappeal, Mugmetdegoudentand (03/10/2008)

Gijski — Mon, 13 Oct 2008 21:03:07 +0000

Had gehoopt op een voorstelling als Smoeder, persoonlijk en vertellend. Het werd andere koffie. Hanneke Groenteman speelde een personage a la Hanneke Groenteman. Dat is wel even wennen. Ze is een prettige verschijning op het toneel en lijkt zich er thuis te voelen. Het meest naturel is ze -niet geheel ontoevallig- als ze de andere personages ondervraagt. Samen met Beppe Costa en Marcel Musters doet ze onduidelijke audities. In de wachtkamer maken ze het elkaar ondertussen niet makkelijk. Het is hard en soms niets ontziend. Maar bovenal veel geestigheden, die tijdens deze try out nog niet allemaal uit de verf kwamen. Tja, en de kostumering zal ik niet licht vergeten.

Inside Out, mugmetdegoudentand (23/04/2008)

colson — Thu, 24 Apr 2008 08:08:56 +0000

Niet dat een stuk over een zich ontbindende relatie tussen een bespiegelende zangeres Hedwig (Lineke Rijxman) en praktische stewardess Titia (Joan Nederlof), zo’n fascinerend onderwerp is. Maar wat met de katalyssator (de affaire Ayaan Hirsi Ali) en de toonzetting is gedaan absoluut wél. Slim, leuk, relevant - zonder van het getob van Hedwig erg onder de indruk te kunnen raken, was dit toch een klein plezier voor oog, oor en hersenen.

Na een periode van vrijwillige en bewuste onthouding van de “mug”, is Inside Out een goeie reden voor een hernieuwde, zij het ingetogen verslaving, wat mij betreft.

Smoeder, Mugmetdegoudentand (15/01/2008)

Frederique — Wed, 16 Jan 2008 16:17:24 +0000

Vijf kwartier duurt het. De eerste drie zijn gaap. Want die mevrouw kan niet acteren. En uit solidariteit doet die dikke meneer dat dan ook maar niet. Die vertelt dus ook over zijn moeder gewoon zoals hij thuis praat. Gaap, gaap, gaap. Maar dan. Na drie kwartier. De dikke meneer speelt dat hij zijn moeder is. Die moeder vertelt over zichzelf en over de relatie met haar man. Wauw. Ik zit op het puntje van mijn stoel. Dan probeert die mevrouw in het laatste kwartier ook haar moeder na te doen. Kan ze dus niet. Gaap dus weer. O ja, de moeder van die dikke meneer heet Thea, en die van de mevrouw Rietje. Hoe de hond heet weet ik niet. Want er doet dus ook nog een hond mee.

Smoeder, Mugmetdegoudentand (09/01/2008)

Floortje — Thu, 10 Jan 2008 22:12:35 +0000

Velen waren me voor. Maar ik vond het ook ontzettend goed. Lang leve de kleine zaal, denk ik dan maar als we allemaal met rode ogen onhandig Bellevue uitschuifelen. Erg herkenbaar en zonder enig reserve gedaan. Gewoon eens in de zoveel tijd hernemen aub, we hebben het nodig.