Nou moe, ik moet gisteravond (in Zutphen) in dezelfde zaal gezeten hebben als J.J. hieronder, maar ik lijk wel een heel andere voorstelling te hebben gezien. Nou ja, zo gaat dat natuurlijk. - Ik vond het dus wel een goede voorstelling. Vooral de manier waarop spel (acteren) en muziek waren geïntegreerd vond ik erg geslaagd. Met name de pieken en dalen in het (mooi ademende) ritme van de voorstelling werden door acteurs en muzikanten in voortreffelijke samenwerking bereikt. Ook was er geen storend afwijkende ‘Bühne-aanwezigheid” van de muzikanten, zoals zo vaak wel het geval is bij muziektheater. Enerzijds was dat hier zo door goed werk van de muzikanten (en het is echt heel moeilijk om acterend goede muziek te maken), maar anderzijds ook juist door die inderdaad verre van naturalistische of authentieke speelstijl van de acteurs. Hun humoristische, symbolische manier van spelen, (quasi)geroutineerd en glad, maakte hun benadering afstandelijker, wat volgens mij vooral ook goed paste bij de stijl van het gegeven, en de personages uit het verhaal. Het heftige onderwerp werd er bovendien genietbaar door gehouden.
Het is waar, ik heb het boek niet gelezen, en kon me dus niet ergeren aan een eventuele verkrachting van een literair meesterwerk, maar ik had daarentegen juist, vooral naar het einde toe, het gevoel dat in structuur en toon voortdurend verwezen werd naar een/de literaire, althans tekstuele oorsprong. Ik vond het dus eigenlijk een voorbeeldige voorstelling.
Jammer dat de lezer een en ander niet zelf meer kan verifiëren omdat het de laatste voorstelling van de speellijst was, als ik het goed heb gezien.

Het leek wel een klucht! bah!
gewei voor set en theaterbewerking van het boek. Jammer dat dit totaal verkloot wordt door 3 \\”acteurs\\” die dit stuk weten te degraderen tot een kindervoorstelling.

Gewei voor timing. Deze voorstelling, twee jaar oud o.i.d., sneed naadloos aan bij de Joran van der Sloot / Peter R. De Vries week die Nederland net achter de rug heeft. Gewei ook voor het ontplofte decor met belachelijk veel kabels, tv’s, apparatuur en andere zooi. Dat billboard met pistool en flikkerlicht omlijsting: WOUW. Wil ik in mijn huis! De schreeuwerigheid van het boek goed naar het toneel vertaald. Af en toe wordt het lekker hysterisch, als Roel Adam in 30 seconden tijd drie keer van rol verwisselt bijvoorbeeld, of als de leuke muzikanten ineens transformeren tot derderangs Mexicaanse Mariachi-band, maar overall had het van mij veel meer over de top gemogen.

Beter dan het boek! En het is toch echt een goed boek, alleen soms een beetje wijdlopig maar dat is mooi ingedikt in dit stuk. Heel erg goed geacteerd en wat een goeie band was dat zeg! Toen ik binnenkwam schrok ik even van al die troep op het toneel maar binnen twee minuten zag je dat niet meer. Je ziet alleen die puber ronddwalen in een wereld die hij niet begrijpt. Knap hoe ze de aandacht van het publiek 2,5 uur vasthielden. De acteurs verkleedden zich op het toneel of ruimden kabels op maar dat ging allemaal heel organisch, het leidde niet af en ik had alleen maar oog voor die arme Vernon Little. Super!

Het begin ging nog wel maar DAARNA!!! Echt helemaal niks!!

Het is een pittige productie, dit “vernon god little”. Net als andere auteurs ( Roth, Delillo of Pynchon) en filmers ( van Micheal Moore, via Anderzon tot Lars von Trier), neemt DBC Pierre de kwalijke kanten van Bush-country op de korrel.Don Duyns en Liesbeth Coltof hebben daar ruim twee uur fascinerend en effectief toneel van gemaakt. Een hoog tempo, goeie musici en uitstekende rollen van (vooral) Roel Adam en Tjebbo Gerritsma, houden je op het puntje van je stoel. Vooruit, ook één kritische noot: misschien is een piepklein tomaatje voor het wat rommelige toneelbeeld toch ook op z’n plaats.

Een fijne voorstelling op basis van een nog fijner boek. En wat is het Rozentheater mooi geworden!
De voorstelling duurt 2.15 uur zonder pauze, maar vliegt voorbij. Een uitstekend acterende band stuwt het tempo op en het is heerlijk om Sylvia Poorta volledig los te zien gaan als trailer trash moeder in een te klein geel outfit. Alle vier de acteurs vond ik heel goed. Het eerste half uur is even zoeken naar de personages tussen al die techniek (er zijn geen coulissen, alle kabels van computers, instrumenten, televisies zijn zichtbaar), maar meer en meer blijkt er een mooie poetische tekst schuil te gaan achter al dit acteer en muziekgeweld.
En tja: 16+? Jazeker. Maar zeker ook voor 99-.