Na Kruistochten probeert Ivo van Hove het nog eens een keer met een komedie. Op een of andere manier lijkt het wel of hij meent dat als zijn acteurs een beetje onnozel en koddig doen, het vanzelf lollig wordt. De liefde tussen Giacinta (Karina Smulders) en Guglielmo (Barry Atsma) is volstrekt ongeloofwaardig. De hysterie bij Smulders is weliswaar hier en daar knap gespeeld, de logica ontgaat me. Atsma speelt de truc van de charmante sukkel die alles overkomt. Op precies dezelfde manier als hoe ik het hem eens in Oidipoes (in hetzelfde pak) al eens heb zien doen. Als Hugo Koolschijn (Filippo) nu gewoon zijn normaal gesproken strenge, dreigende, verschijning zou tonen, wordt het volgens mij al meteen een stuk dramatischer en daardoor geestiger (want schrijnender). Maar nee, ook Hugo moet grappig en onnozel zijn, waardoor je na tien minuten alweer op ‘m uitgekeken bent. Roeland Fernhout speelt de pias, dat kennen we ook al, al is het functioneel. Fred Goessens doet het goed als de geslepen geldschieter Fulgenzio. Evenals Marieke Heebink als de afgunstige Vittoria. Camilla Siegertz speelt ook nogal grotesque, maar dat kan in deze bijrol, vergelijkbaar met de vrouw van de visboer in een willekeurig Asterix-avontuur. Het publiek is volgens Ivo kennelijk dom, daarom wordt tot in den treuren uitgelegd dat de personages relaties aangaan voor materieel gewin, niet uit liefde. Keer op keer wordt die grap herhaald. En nog een keer, en nog een keer. En ook steeds maar weer op dezelfde aanstellerige wijze. Alleen de gewone mensen (het personeel) streven nog naar normale relationele verhoudingen. Ivo’s gemakkelijke aanklacht tegen de consumptiemaatschappij.

Vele artiesten zouden toch graag een plek bemachtigen op de Parade. Je zou daarom denken dat het niveau daardoor vanzelf stijgt. Niets is minder waar. 6,50 betaal je dan maar weer voor een werkelijk infantiel liefdesverhaaltje dat iemand in de lunchpauze eens in elkaar heeft geflanst. Met obligate danspasjes en slecht uitgevoerde quasi Spaanse flamenco muziek wordt het broodmagere ideetje wat opgeleukt. Hoe komt zo’n voorstelling hier toch?

In een kleine, benauwde huiskamer dansen en springen vijf heren (en dames) met hoed achteloos over, door en op elkaar alsof het hun dagelijks werk betreft. Prachtig vervreemdend acrobatisch ballet. Het tempo ligt hoog, daardoor verveelt de kijker zich geen moment. Alle bewegingen blijven echter zorgvuldig uitgevoerd. Humorvol, artistiek en technisch hoogstaand theater. Werkelijk een pareltje binnen het verder wisselvallige Parade-aanbod.

Een prachtig decor. Ivo van den Hoven gebruikt het totale podium van de schouwburg inclusief de zijtonelen. Het is zo geconstrueerd dat verschillende scenes tegelijk gespeeld kunnen worden. Dat gebeurt dan ook veelvuldig (soms wel drie tegelijk) waardoor er veel is te zien. Mooie vondsten ook in het spel; de brallende vriendenclub compleet met voetbalflauwekul en platte grappenmakerij over lekkere wijven vond ik geslaagd. Halina Reijn is een virtuoze actrice die naadloos kan schakelen van gek wijf naar neutraal en Hans Kesting speelt zijn rol met grote overtuiging. Sommige toeschouwers konden niet alle onsmakelijkheden waarderen (spugen bijvoorbeeld), zelf vond ik echter de scene met een volledig vastgetapete Karina Smulders het meest weerzinwekkend. Maar dat komt misschien wel omdat ik licht claustrofobisch ben. Na een uurtje had ik het echter wel gezien en hier valt deze bewerking dan ook een beetje door de mand. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte. Bovendien begint het (zichzelf herhalende) spel van Halina nu op m’n zenuwen te werken. Allemaal wel hip, eigentijds en jeugdig, mooie mensen en – kennelijk - geld genoeg maar het raakt me gewoon niet echt.

Helmert Woudenberg en Vera Boots organiseren al jaren workshops die uitmonden in een voorstelling. Dit jaar worden 5 gezinssituaties geschetst in korte eenacters.
Het resultaat is absoluut een vermakelijke voorstelling. De, door Woudenberg zelf geschreven, stukjes, zitten vernuftig in elkaar. Ernstige tobberij, afgewisseld door Wim T.-achtige trivialiteitenonzin (is het nou “het RIAGG” of “de RIAGG”). Vooral de middelste drie stukken worden ook goed uitgevoerd waarbinnen het stukje “de dochter met het burned out syndrom” het meest geslaagd genoemd mag worden. Niet helemaal eerlijk is in dit geval echter dat Helmert hierin zelf meespeelt. Dan valt toch weer de hand van de meester op.
Door de toegankelijkheid van deze cursus is het niveauverschil soms wat groot. De kinderloze jonge moeder, haar ouders en de intrigerende zoon (uit weer een ander stuk) spelen af en toe de sterren van de hemel terwijl andere acteurs niet veel verder komen dan het uitspreken van de uit het hoofd geleerde teksten. Ook het samenspel is soms nog wat primitief. Je merkt als toeschouwer dat de meeste spelers toch nog vooral met hun eigen rol bezig zijn en, als ze geen tekst hebben, niet meer actief “in het stuk” zitten. Ook blijven de karakters wat plat maar dat kan ook bijna niet anders in dergelijke korte toneelstukken.

Een mooi en indrukwekkend decor. Het verhaal is nogal warrig en zeker voor mensen die het echte verhaal niet kennen moeilijk te volgen. Er zijn naar mijn smaak nogal veel bijverhalen die de aandacht afleiden.
Het drama van de weduwe van Pompejus, Cornelia, en haar zoon - een lastige rol waar de acteur zich goed van af maakt - komt het sterkst naar voren en wordt goed geacteerd. De valse, machtsbeluste dienaar van de farao dikt dit nog eens lekker aan. Ook de rol van Cassius (“vriend” en zoals de geschiedschrijving ons vertelt één van de latere moordenaars van Caesar) wordt helder neergezet maar heeft in het stuk een te fragmentarisch karakter.
Het kleine (3 muzikanten) live-orkestje begeleidt het stuk smaakvol (mooie bariton-sax) hoewel de compositie van de liedjes matig is en de teksten nogal onmuzikaal. De zangeres-verteller heeft een mooie zangstem en is niet echt een sterke actrice.
Er wordt middels Caesar een link gelegd naar het heden door hem als een moderne Amerikaanse president neer te zetten. Dat ligt nogal voor de hand maar dat is niet erg. Jammer alleen dat binnen dit gegeven niet wat meer wordt doorgefantaseerd. Dat zou het stuk een flinke, verontrustende, impuls hebben kunnen geven. Nu blijft het allemaal nogal keurig en iets van vroeger. Het wordt gewoon niet echt ergens lekker spannend en heeft de neiging tot voortkabbelen.
Frances Sanders is ongetwijfeld een goede en gedreven regisseuse. Toch zou ik, als ik haar was, volgend jaar wat minder hooi op mijn vork nemen en op zoek gaan naar een getalenteerde schrijver.

Ik snap niet zo goed waarom het allemaal zo mechanisch, onnatuurlijk, wordt gespeeld. De merkwaardige tekstbehandeling ergert me nogal. Zowiezo is het nogal een tekstgericht stuk vol over elkaar heen buitelende clausjes. Kennelijk kost dit de acteurs al zoveel concentratie dat er van leuk spelen niet zoveel terecht komt. Het verhaaltje komt niet echt goed uit de verf. Misschien wel omdat ik afgeleid wordt door de rare speelstijl. Het duurt ook allemaal best lang. Ik lees ergens dat het stuk bedoeld is voor jongeren. Ik zou er als jongere echter niet veel van snappen en dan toch weer liever naar een spannende film gaan met Tom Cruise in de hoofdrol ofzo.
Ik geef toch ook 1 geweitje omdat er leuke vondsten in de tekst zitten en omdat het toch wel hard werken moet zijn geweest.

Ton heeft een jaar geleden de mime opleiding afgemaakt en vargast ons op een openbare les. Leerling is de jonge Brabander Arjan. Hij heeft, als figurant, enige ervaring opgedaan in Six Flags en de Efteling.
Bijzonder knap is dat je je als publiek voortdurend afvraagt of dit een serieuze masterclass is of een persiflage. Arjan weet een uur lang consequent naturel de amateur uit te hangen die zich niet kan concentreren en voortdurend in de lach schiet. Ton is bijzonder irritant nichterig serieus en weet daadwerkelijk de suggestie te wekken dat hij zijn geduld met de pupil dreigt te verliezen. De aanwijzingen die Ton geeft, zijn daadwerkelijk leerzaam voor een aankomend acteur. In die zin is het dus wel degelijk een nuttige openbare les. Als het stuk een kwartiertje korter duurt, zou de verwarring iets meer aanslaan bij het publiek. Verder is het toch echt heel goed gedaan.

Een erg leuke voorstelling! Geconcentreerd gespeeld door topacteurs. Bijna iedere beweging lijkt doordacht. Absurde scènes waarin verrassende dubbelrollen met goeie grappen. Eenzame mensen met een taalgebruik wat voor een groot deel uit gemeenplaatsen bestaat: “Ik ben lid geworden van de bibliotheek want ja, er zijn zoveel schrijvers en het leven is al zo kort”. Dat soort dingen. Daar hou ik van. De voorstelling is ook lekker kort (80 minuten). Het verhaaltje stelt niet zoveel voor maar daar gaat het hier natuurlijk niet om. Zien!

Onbegrijpelijk dat deze voorstelling zulke lovende pers krijgt. Ik heb zegge en schrijve 2 keer een beetje geglimlacht om Roeland Fernhout en Fred Goessens die als enige er in slagen om af en toe hun karakter enig vulling mee te geven. Met name de rollen van de dames zijn slecht gecast. Karina Smulders en Hilde van Mieghem zijn gewoon te jong om geloofwaardig over te komen als respectievelijk: overgebleven muurbloempje en burgerlijke, egocentrische spinnekop. Hun spel overstijgt soms niet eens het predikaat “leuk kindertoneel”. Johanna ter Steege haalt het niet als carrièrevrouw die “toch kwetsbaar” blijkt te zijn. Het decor is uiterst sober en laat ook, niets verhullend, allemaal troep zien die gewoonlijk achter de coulissen rondslingert. Dat kan natuurlijk een keuze zijn maar zolang mij niet duidelijk gemaakt wordt wat deze triviale rommel (flightcases met snoeren en kabels) toevoegt aan de voorstelling mag er van mij net zo goed een gordijn voor hangen. Hipdoenerij op niks af.
Kennelijk meent Ivo van Hove dat de kwaliteit van komedie bestaat uit melige platheid of aanstellerij. Niet grappig of ontroerend, zeker niet gevaarlijk maar eerder slaapverwekkend. Laatste deel ben ik niet gaan kijken.