Een mooi en indrukwekkend decor. Het verhaal is nogal warrig en zeker voor mensen die het echte verhaal niet kennen moeilijk te volgen. Er zijn naar mijn smaak nogal veel bijverhalen die de aandacht afleiden.
Het drama van de weduwe van Pompejus, Cornelia, en haar zoon - een lastige rol waar de acteur zich goed van af maakt - komt het sterkst naar voren en wordt goed geacteerd. De valse, machtsbeluste dienaar van de farao dikt dit nog eens lekker aan. Ook de rol van Cassius (“vriend” en zoals de geschiedschrijving ons vertelt één van de latere moordenaars van Caesar) wordt helder neergezet maar heeft in het stuk een te fragmentarisch karakter.
Het kleine (3 muzikanten) live-orkestje begeleidt het stuk smaakvol (mooie bariton-sax) hoewel de compositie van de liedjes matig is en de teksten nogal onmuzikaal. De zangeres-verteller heeft een mooie zangstem en is niet echt een sterke actrice.
Er wordt middels Caesar een link gelegd naar het heden door hem als een moderne Amerikaanse president neer te zetten. Dat ligt nogal voor de hand maar dat is niet erg. Jammer alleen dat binnen dit gegeven niet wat meer wordt doorgefantaseerd. Dat zou het stuk een flinke, verontrustende, impuls hebben kunnen geven. Nu blijft het allemaal nogal keurig en iets van vroeger. Het wordt gewoon niet echt ergens lekker spannend en heeft de neiging tot voortkabbelen.
Frances Sanders is ongetwijfeld een goede en gedreven regisseuse. Toch zou ik, als ik haar was, volgend jaar wat minder hooi op mijn vork nemen en op zoek gaan naar een getalenteerde schrijver.

De sfeer is weer goed, de picknick ook en zelfs het weer werkt mee. Theater in het Amsterdamse bos dus. Prima omstandigheden voor een leuke avond dus. De voorstelling is echter een stuk minder. Het ligt zeer zeker niet aan de acteurs, die spelen sterk, het verhaal is echter slap, er zit geen enkele ontwikkeling en diepgang in en de liedteksten lijken werkelijk op een achternamiddag geschreven te zijn. Het is zomeravondtoneel, dus ach… wel een leuke avond gehad.

Het decor was al indrukwekkend. Niet vanzelfsprekend in een openluchttheater. Grote betonnen muren met katten erop. Er waren zo’n tweeduizend mensen: tweeduizend lachen en tweeduizend zuchten. Maar het Theater Het Amsterdamse Bos heeft het voor zo’n groot publiek waar weten te maken: wat een mooie voorstelling. Goed spel, mooie kostuums, onherkenbare dubbelrollen en een geweldige band. Een tomaat voor de liedjes die matig waren. Ze deden de zangstemmen van de acteurs niet goed uit de verf komen. Maar verder: top. Je waande je in een modern Egypte met Romeinse invloeden.

Déze Caesar & Cleopatra in het Amsterdamse Bos bleek een heel erg aangename aanloop naar het nieuwe toneelseizoen. Er is vast wel wat op af te dingen, maar het is in ieder geval een buitengewoon smakelijke voorstelling. Misschien kom je over beide historische figuren niet veel te weten, maar dat geldt wel voor een basale geneugten van toneel. Dus: als het weer in orde is allemaal richting het Amsterdamse Bos.