Sympathiek filmpje met live-commentaar en muziek van Giesen cs. over een Schotse huurling die verliefd wordt op Suriname in de 18e eeuw. Giesen is mooi naturel op het podium, maar af en toe werd het te familiair en kreeg ik het gevoel dat ik op een mooi aangeklede dia-avond bij hem thuis zat.
En was deze voorstelling nou 16+ vanwege die schildpad die in stukken word gehakt? Da’s wel èrg fijngevoelig, hoor!

Een spektakelvoorstelling if ever there was one. De Grote Technische Truc is echt spectaculair, maar daarbuiten heeft de voorstelling weinig om het lijf. En zo sta je na drie kwartier naar adem happend alweer buiten, je af vragend waar je nou naar hebt zitten kijken…

Beetje een tegenvaller. Losse sketches over de problemen van het Man zijn zijn niet allemaal even overtuigend, vooral omdat de acteurs het niet helemaal trekken. Sommige scènes zijn wel goed gedaan, maar blijven te cabaretesk. Jammer, want de man is natuurlijk wel een tragisch iets ;-)

Het duurde lang voordat ik er ‘in’ kwam, maar op een gegeven moment zag ik tussen de vele lagen en losse scènes en half uitgezette lijntjes een heus plot opdoemen en was ik gegrepen. Het is elitair, het is behaagziek, kortom: het is een geweldige voorstelling.

Zo’n voorstelling die alles mee heeft: fantastische acteurs, slimme dramaturg, goede regisseur. En het doet me niks. Ik zie de kwaliteit, maar het lukt me niet om mee te leven met de personages.
Wel interessante, positieve, interpretatie van het op het eerste gezicht loodzware stuk. Is Johan Simons na Ivo en Theu ook soft aan het worden?

De tweede monoloog naar moeilijk boek dit jaar (na ‘Slachthuis 5’), en wederom fantastisch! Catherine ten Bruggencate is buitengewoon als drie eeuwen levende edelman die een paar maal van geslacht veranderd. En wat zag ze er goed uit! Toch een tomaatje voor het spuuglelijke decor, maar laat je daardoor niet weerhouden.

Voorstelling met de langste titel die ik ooit gezien heb, langer zelfs dan ‘Ik vond die pan-erotische theorie van Cynthia toch redelijk indrukwekkend’. Lange titels zijn, tenminste bij films, meestal grappig. Dit was helemaal niet grappig. Dit was serieus en behoorlijk goed. Mooi geluidsdecor, mooie wanhoop van verschillende spelers. Wel te lang, en een paar scènes hadden geschrapt mogen worden, maar regisseuse Ragna Aurich ga ik in de gaten houden

Mooie ideeën, af en toe scherpe observaties over de vergankelijkheid van theaterwerk en de angsten van jonge vaders. (Klopt het als ik denk dat de acteurs zelf net voor nageslacht hebben gezorgd? Ze kunnen er in ieder geval mooi over tobben…) Jammer is dat er te veel onuitgewerkte ideeën in zitten en de voorstelling als geheel niet scherp genoeg is. Extra blik tomatenpuree voor de abominabele muziekkeus.

Een mindere Batelaan. De voorstelling lijkt haastig gemaakt, dat gaat ten koste van de precisie en kwetsbaarheid die eerdere voorstellingen van hem kenmerkten. Toch een gewei, dat hebben ze tenslotte zelf ingebracht. Bovendien komt het heus wel goed met deze boswachter.

Tjeuzes, wat was dit saaaai! Eindeloze monologen, vast vol met diepzinnig gezever over kunst en genie, maar dat heb ik niet zo goed kunnen horen want ik zat op m’n horloge te kijken.
Ik heb me nog een tijdje vermaakt met kijken naar hoe de verschillende acteurs de monoloog van hun collega incasseerden. Het weglopen van Daniël Boissevain; het luidruchtige van houding veranderen van Hans Croiset; het begrijpende knikken en “Ûh-hûh”-zeggen van Betty Schuurman; ik vond het manhaftige prestaties, die ik niet had willen missen. Toch geen verspilde zaterdagavond.