Mijn eerste Haye van der Heijden, en ik moet zeggen: het viel mee. Dat is overigens niet hetzelfde als: goed.

Zeven mensen op weg naar een piepklein eilandje in de Atlantische Oceaan. Vaak mooi melancholiek, maar soms ook sentimenteel over the top. Gewei voor het Playmobil-einde (je dacht toch niet dat Utopia echt bestond, toch?).

Ah! Modern toneel.

Naast dat het dus een erg goede voorstelling is vooral toch nog even uw aandacht voor de buitengewoon prachtvolle en intelligente vertaling…

Ik ben waarschijnlijk verpest door voorkennis. Het viel me allemaal nogal tegen en destemeer omdat ik het idee zo goed vond.

Een werkelijk belangwekkende voorstelling, die aantoont dat het gebruik van video in je voorstelling niet tot minder werk leidt, maar juist tot meer. Veel geweien voor de ijzeren consequentie en discipline van de makers.

Wat zo ontzettend knap is aan de voorstellingen van Jan Langedijk is dat alles wat de mensen op het podium doen een bepaalde interne logica heeft. Maar als voorstelling over lijmklemmen is het ook heel geslaagd. Zeker nu m’n eigen huis maar niet af wil komen werd ik erg opgebeurd door dit stukje klus-zen.

Heel erg goede voorstelling over volwassen worden, corruptie en vadermoord. Vooral ook hilarisch. Hoogste lof!

O jee, een dramaturgisch concept. Yerma praat Nederlands en de rest van de personages zingt, danst of praat Spaans. Tsja, als ik als vrouw moest kiezen tussen een chagerijnige danser en een gezellige operazanger, dan wist ik het wel. Ik vond het dus een beetje moeilijk, hoewel in uitvoering lang niet slecht.

Thom Hofman is een nazi, Saskia Temmink is een kampslachtoffer en samen hebben ze een SM-relatie. Gelukkig wel in een concentratiekamp waarin verkrachtingen en moorden netjes gechoreografeerd worden. Nog net op tijd voor de award voor de meest smakeloze voorstelling van het seizoen. Onzichtbaar; onverstaanbaar; onbeschrijfelijk. (O ja, en in Den Haag vinden ze dat prachtig…)