Ik volg de The Ashton Brothers al vanaf het begin en ze zijn altijd goed voor een avond heerlijk entertainment. In deze voorstelling vind ik ze, hoewel knap en subliem, wat ‘makkelijk’ applaus scoren. In het begin een lekkere vaart, daarna zakt het wat in. Ze zingen ook meer in dit programma en dat vind ik niet hun sterkste kant. Maar het blijft een avond genieten!

Gaan! Prachtige tekstspelingen, onbegrijpelijke en idiote voorstelling met een fantastisch spelende Frank Lammers (die een echte Brabander blijft….) en een sublieme Anna Schoen als vergane gehandicapte echtgenote, met lef letterlijk tegen het publiek aan spelend!

Een drieluik, waarvan de eerste, ‘Le sacre du printemps’ met de Kalaripayat-dansers formidabel is; het samenspel tussen paard en danser en acrobaat, prachtig van beweging, licht en spektakel! Luik 2 en 3 een komplete anti-klimax: luik 2, twee dansers in vaag samenspel met gipsen (!) paardenbeelden, wel prachtige klarinet, maar ook te lang; luik 3 alleen dressuur, knap, maar niet te vergelijken met luik 1 en voor dressuur ga ik liever naar elders! De verwachting naar meer van ‘Le sacre du printemps’ maakt de anti-klimax nog sterker, maar deed ook luik 1 verdwijnen: de opgetogenheid en bewondering ging uit als een nachtkaars; het kruit was al verschoten! Heel Heel jammer. Dolgraag wil ik luik 1 nog een keer zien!

Eindelijk weer eens een voorstelling die blijft hangen! Subliem hoe de actrices met minimale houding, mimiek of tekst een cliché weten neer te zetten, soms anekdotisch, zeer zeker niet banaal en altijd raak! Een lust voor het oog en het brein.

Met prachtige Nederlandse teksten op muziek uit diverse opera’s van Verdi wordt een nieuwe dimensie gegeven aan onze geschiedenis van de tachtigjarige oorlog, Piet Heyn en Tijl Uilenspiegel. Ontroerend is de eenvoud van rugzak-met-poncho-bochel van prins Carlos (hé meneer De Vries, ik zou toch een mooie prins zijn!), de kinderwagen-badkuip die de trotse armada van Piet Heyn wordt, de spaanse-sherry-stier aan de horizon bij Carlos’ rondzwervingen en de rake typeringen van de huichelachtige katholieken. Knap zoals Groothof aan het begin de voorstelling -zonder kinderachtig te zijn- meteen toegankelijk maakt voor kinderen met de krokodillenkop, zijn vakantie-toneel-schoolbelevenissen en het voorstellen van zijn medespelers; knap zijn zijn humor en rake typeringen voor de volwassenen zonder de kinderen voorbij te lopen en maakt dit geschiedenisdrama tot een ware familievoorstelling. Het decor en kleding zijn prachtig en ingenieus, Spaans en Hollands tegelijkertijd… Kortom genieten. Alleen jammer dat Groothof muzikaal zo’n klein bereik heeft en niet echt sterk is.

Mooie tekst van Kleist en spel van Mimoun Oaïssa is voldoende, dat gedans van Wen-Chang is geen extra toevoeging.

ik ben een liefhebber van het -ook oude- nederlandse cabaret en verheugde mij op een avond jeugdsentiment. De gekozen liedjes an sich deden dat ook, ware het niet dat ze als zeer slechte immitaties gebracht werden en niet met eigen interpretatie; bovendien waren de verbindende verhalen en anecdotes zeer oudbollig en erg duidelijk ingestudeerd. Tevens werd omwille van de huiselijkheid het zaallicht aangedaan en zaten we op het eerste balkon precies onder een toch nog helle lamp in het niets te kijken. Gezegd moet worden dat de mensen rondom ons zich kostelijk vermaakten en in alle toonaarden meezongen; wij hebben in de pauze het pand verlaten!

Mooie lokatie en goede bewegwijzering er naar toe, maar waarom die lokatie gekozen? Voornamelijk vorm.

Ik ben een liefhebber van Bewth door de verrassende lokaties die ze gebruiken en die vaak normaal niet toegangelijk zijn. In dit geval wel, maar nu is ook de omgeving ernaartoe (in het weekend) erg vervreemdend. Ahrend maakt al vele jaren prachtige tijdloze kantoormeubels; het verkoopcentrum in de Bijlmer is een modern nieuw kantoorgebouw, met een grote marmeren verbindingstrap tussen de verdiepingen (erg kitscherig, vind ik). In deze voorstelling gebruikt Bewth live-viool-muziek en ik was verrast door de goede aukoestiek. De stukken waarin de meubels en/of kantoorattributen meededen vond ik erg sterk, vooral ook door hun auditieve elementen, de doffe kleden, de ratelende tiepmachienes en rollende stoelwielen, ‘werkgeluiden’, bijna onzedelijk in deze cleane toonzaal. Het bewegingsspel rondom de trap is zoals altijd fraai, maar je kunt je afvragen of dit niet op iedere trap kan plaatsvinden. Het geheel zit wat onsamenhangend in elkaar, de wisselingen van kijkplaats ervaarde ik als echte breuken, en het neerzetten van de antieke Ahrend-attributen op het einde er echt bijgesleept. Echter wel attributen om van te smullen na de voorstelling. Al met al zeker een aanrader.

Prachtige taal, prachtige stem, geweldige locatie.
Allereerst compliment voor het vakmanschap van acteur Jaak van Assche die met zijn stem in een 5 kwartier durende monoloog de tribune en het voetbalveld achter zich in zijn eentje weet te bespelen. De vertaling van Walter van den Broeck in het ‘mit der Heino’-duits en het vlaams met ‘goesting’ is daarbij onontbeerlijk. Geestig is de invalshoek van voetbal als metafoor voor historische gebeurtenissen en de kapstok voor trainer Otto’s -conservatieve- ideeën over vrouwen en gezag, zonder echt plat te worden.
Ik zal nooit meer gewoon naar een ‘Rechterin’ kunnen kijken en nog slechts ‘hersenlob-technisch’ naar voetbal.
Het voetbal stadion van OJC-Rosmalen is een uitstekend gekozen locatie, veel herinneringen oproepend aan de zondagmiddagen langs de lijn in mijn jeugd. De voetballers van OJC-Rosmalen hadden echter wel een interessantere plek in de monoloog kunnen krijgen.
Op Boulevard zijn meerdere Belgische/Vlaamse voorstellingen aanwezig: een interessante ‘toevoeging’ aan het Boulevard-aanbod.