Help, Ivo runt TGA en bakt er weinig van. Natuurlijk zijn de kostuums schitterend, maar ja, dat is het dan wel zo’n beetje. De hertaling van Hafid Bouazza is te ontoegankelijk. Erg nobel om allerlei lang verloren gewaande Nederlandse woorden te kennen en gebruiken, maar erg levendig wordt het stuk niet. Massacre is ontegenzeggelijk Ivo-toneel, kil en beeldend. Je houdt ervan of je houdt er niet van. Maar het ergste is dat er zoveel middelmatige en nietszeggende acteurs rondlopen. Alleen de oude TGA garde boeit (een gewei). De rest is saai met als dieptepunt Mimoun Oaïssa die zich te vaak verspreekt. Al met al genoeg redenen voor een nominatie.

‘Woyzeck’ is zonder de nodige voorkennis niet te goed volgen. De verhaallijn en alle rolwisselingen zijn niet helder. Maar het zwembad is erg mooi en de acteurs prima. Erg spannend is de voorstelling niet.

Toen de cassiere van de schouwburg Amstelveen ons aankeek en zei: “dat is dan 74 euro samen”
dacht ik dat ik niet goed verstaan had. (37 euro p.p., voor een try out!) We hebben ons omgedraait en zijn linea recta weer in de bus terug gestapt en iets leuks gaan doen.
Ter vergelijking, van dat bedrag kan ik vier keer naar een voorstelling in Frascati +koffie, dat doe ik dan toch liever.

Dit oudje van Herman Heijermans werd geschreven voor zeven a acht personages. Ria Eimers en Olga Zuiderhoek spelen het met zijn tweeen. Olga als de meid en Ria alle overige rollen. De bewerking oogt, zeker in het begin, rommelig. Beidde actrices faken de stem van een afwezig personage. Ze spelen met de chronologie en laten expres steken vallen. Het mag dan een keuze zijn, het werkt onduidelijk en komt de spanning niet ten goede. Ook van het goedkope, afwezige, decor had best meer werk gemaakt kunnen worden. Op de momenten zonder grappen en grollen wordt het spannend. De sadistische Meid is na jaren vernedering door Mevrouw, in de gelegenheid om de machtsverhouding om te draaien. In de spannende ontroerende eindscene wordt door de dames op het scherpst van de snede geacteerd. En het thema van de ongelijkheid van armen, die werken voor rijken, werd deze week werd deze week nog in de Volskrant paginabreed besproken. Toch weer actueel, die Heijermans….

Rood op rode uitleggerigheid is dit stuk van de Zweedse schrijver Per Olov Enquist. Het sleept zich een uur en drie kwartier voort. Veel geschreeuw, weinig diepgang. Alles wordt benoemd en uitgelegd. Ja, Strinberg was geen leuk mens, dat weten we. Het personage wordt vanaf het allereerste begin neergezet als onsympathiek waardoor hij eendimensionaal en saai blijft. Ja het was/is me wat, die strijd tussen de seksen. Maar moet dat zo zwart-wit, oudbollig en voorspelbaar ten tonele gevoerd? Hoezeer je een afstudeervoorstelling het beste toewenst, Strindberg´s piemel kan niet boeien.

Wie zijn deze mannen?
Waar gaat het over?
Waarom moet ik dit zien?
Wat is de idee?
..en hoe lang duurt het nog?
GAAP

Het jonge gezelschap Annette Speelt wil iets zeggen over oorlog, vroeger en nu. Er is gekozen voor twee vertalingen, een daarvan oubollig en moeilijk toegankelijk. Toch houden de vele scholieren zich heel rustig, dankzij workshops van tevoren, daarvoor hulde! Het stuk begint ontspannen, de acteurs stellen zich voor, leggen de stiuatie uit en gaan zich omkleden. Donkerslag. Acteurs Bart Kiene bijt als koor de spits af met de oubollige tekst. De keuze is te verantwoorden, maar daardoor blijft de voorstelling erg afstandelijk voor me, een tomaat. Het is wel bewonderswaardig dat Annette niet voor de makkelijke weg kiest, maar het moet natuurlijk wel werken op de vloer. Het radiootje neemt ons met nieuwsberichten steeds verder terug in de tijd. De moraal van het verhaal wordt ons niet ingepeperd maar terloops inwreven. Mooi spel, met name van Tijs Römer, die van Xerxes een ambitieus jongentje maakt dat veilig achter de troepen blijft. Het jonge gezelschap wil geen gratuite kunst te maken maar poogt iets te zeggen over de oorlogsdreiging van dit moment. Laten andere gezelschappen daar een voorbeeld aan nemen.

Vrolijke eenakter over een politicus die op huisbezoek gaat bij een man van de straat. Door het tempo en soms (te vet) spel blijven er kansen liggen voor verdieping. Desalniettemin prettig om te zien. Goed beschreven hoe politici de plank mis kunnen slaan als ze het ‘volk’ serieus proberen te nemen.

De emotieloze speelstijl die Richard Maxxwell ambieert is interessant omdat teksten een heel andere lading krijgen dan als ze ‘geacteerd’worden. Een cliché is een cliché. De stijl confronteerd met de kunstmatigheid van acteren-acteren. Probleem is dat totale emotieloosheid op den duur saai wordt. Afentoe zingen de acteurs een liedje, en de muziek is wel ‘emo’. Dat loskoppelen van gevoel, spel en verhaal doet me niet verbazen dat ene Ivo van hove deze regisseur heeft uitgenodigt. Courbois en Enklaar slaan zich dapper en verdienstelijk door het stuk heen. O ja, een dikke vette tomaat erbij voor het hoestende publiek, Zijn mensen zo bang voor stiltes?? En van die “Staan-en snel- wegwezen” aplauzen heb ik ook schoon genoeg.

Ifigeneia is luchtig, toegankelijk en ontroerend, zonder in kinderachtige of het flauwe te gaan hangen. De slachting op Ifigeneia is niet te zien, de wind gaat waaien en de zeilen worden gehezen. En Agamemnon staat daar alleen tussen met dichte jas en het moment knijpt even mijn keel dicht. Het niet-pretentieuze toneel van Aluin, hulde.