Door de enorme hype begon ik me zorgen te maken dat het heel misschien wel een beetje tegen zou vallen. Maar het was een ‘warm bad’ van kwaliteit. Goede teksten mooi gespeeld door topacteurs. Daar valt niets op af te dingen. Het enige wat Cloaca niet teweeg brengt is onrust. We slikken het als zoete koek en gaan naar huis om rustig te gaan slapen.

Eva K Mathijssen zou een jong schrijftalent zijn maar ik zie het nog niet. ‘De venusvliegenval’is saai & saai. Een jongen en meisje in (vermoedelijk) en gekkenhuis zoeken elkaars liefe maar het lukt niet. Veel gekabbel en gebabbel van weinig inspirerende acteurs. Een niet gelukt experiment, tja kan gebeuren.

De Eindhovense jonge honden hebben R & J teruggebracht tot een (1) essentie. Namelijk die van ‘de eerste keer’. De rollen van ouders en andere opvoeders zijn geschrapt. En de jonge geliefden hebben geen trouw- maar vrijplannen. Mede door de muziek en dans doet het geheel meer aan ‘west side story’ denken dan aan een shakespeare. Van de tekst is zo goed als niet overgebleven. Kwaliteit is dat de voorstelling kort en toegankelijk is. Jammer is dat Romeo en Julia vanaf de eerste gezamelijke scene al aan het funzen zijn. Waardoor de liefdesscene waar het allemaal om draait geen climax is. Dansen, vrijen en sterven, het gebeurt energiek maar nonchelant. Een beetje saai eigenlijk.

Twee vrouwen lopen door het bos. Op de vlucht voor de boze echtgenoot van een van hen. Onderweg ontmoeten ze allerlei merkwaardige figuren. Tja, dat is het verhaaltje.
Tja, ik kan toch moeilijk beweren dat mensen als van Warmerdam, Malherbe en Bokma geen kwaliteiten in huis hebben. Dat hebben ze wel. Maar het zo vlak. En die proloog en epiloog maken het alleen maar erger. Pseudo-betekenis om leegte te verhullen. Bokma is wel erg leuk als ie een klein jongentje nadoet en Liz Snoijink krijgt van mij een gewei omdat ik me voor het eerst niet doodgeërgerd aan haar heb. Maar verder is het nonsens van mensen die meer in hun mars hebben. Een tomaat, allemaal!

Meer is beter! moet er gedacht zijn. Prikkeling na prikkeling. Nonnen, een gekruisigde, gezang. dia’s, bloemengeuren, vogeltjesgeluiden de hele mikmak. In Sancta Susanna is veel te zien maar weinig te beleven. Door de overdaad weet je niet waar je moet kijken. En alle tekst wordt op dezelfde manier opgedreund. De voorstelling hangt tussen abstract en psychologisch gemotiveerd. Moet ik nu ervaren of meeleven of begrijpen? Kies! Wel af en toe een mooi momentje (gewei dus). Mij boeit het verder niet maar het zal wel camp zijn.

Geweldige voorstelling waarin we het menselijke gedrag bekijken alsof het een vreemde diersoort betreft. Niets dan lof!