Goh, zo slecht vond ik deze productie helemaal niet! Verhaaltechnisch voegt Aluin inderdaad weinig toe aan het stuk zoals het al zolang bestaat, maar het stuk wordt op een unieke manier gebracht, zonder dat men daarvoor kunstgrepen nodig heeft. In plaats van mee te leven met de dramatische lotgevallen van de personages in een standaard-opvoering van een tragedie heb ik met stijgende verbazing zitten kijken naar de gekte van een Ifigeneia die zich trots opoffert voor het bedenkelijke belang van het vaderland.
Een minpuntje was dat de voorstelling mij en ook mijn metgezel niet voortdurend kon blijven boeien: begin en eind waren sterk, in het midden zakte het stuk wat in. Verder vond ik de acteerprestaties heel behoorlijk en het eenvoudige doch functionele decor prima gekozen.

Op het gevaar af een forum-achtige discussie hier te doen ontbranden (zie daarvoor stuggezaal.nl), wil ik toch ook even mijn ongenoegen uiten over deze voorstelling van Aluin. Want hij bleef zo steriel, en men voegde zo weinig toe aan het oorspronkelijke stuk. Je kan toch niet meer met een dergelijk stuk, dat al meer dan 2400 jaar wordt opgevoerd, aankomen zonder er je eigen wending aan te geven? Het enige wat ze er mee probeerden te doen was er een bepaalde luchtigheid aan mee te geven, maar dat werkte voor mij alleen maar irriterend, want het was veel te vrijblijvend. En qua vormgeving was de voorstelling ook al niet echt interessant: die zeilen waren wel heel voorspelbaar. En omdat ze de acteur als acteur wilden laten zien, werd er ook geen gebruik gemaakt van kostuums, maar van hun gewone dagelijkse kleding.

Een gemiddelde voorstelling met leuke grapjes en goede verbindingen met de huidigge taal. Mooi ook als de moeder echt begint te huilen op toneel. Verder zijn de hedendaagse kostuums ook van klasse.
Jammer dat er zo veel mensen niks in zien.. waarom niet is mij een groot raadsel, want als je goed na denkt is het best wel leerzaam…

Wat een merkwaardig zure recensies lees ik ineens over een voorstelling waar ik zelf bij was en waar ik intens van genoten heb. Helder, bij vlagen geestig, ontroerend, belangwekkend want actueel, een prachtige vertaling, een prachtig verhaal en gedreven verteld. Ik was onder de indruk en met mij een groot deel van het publiek. Dat niet iedereen enthousiast was heb ik wel gezien. Dat is in orde, maar in Amsterdam moeten ze er altijd zo bij zuchten, als ze zich weer eens niet vermaken. Voor die mensen een blik tomaten.

Schandalig dat dit soort theater nog kan, en dat het te pas en te onpas ook nog bejubeld wordt! Wat willen die mensen nou? Hun acteerstijl is tenenkrommend slecht. Dit is een wanstaltige poging iets Brechtiaans/Discordiaans neer te zetten, maar Aluin weet simpelweg niet hoe dat moet. Ze kopieren daarom de uiterlijke vormpjes, maar ze slaan daarmee de plank wel zo geweldig mis. Eerstejaars toneelschool acteren noemen we dat.
En Ifigeneia, haal in godsnaam die irritante grijns van je gezicht! Dat maakt je gewauwel alleen maar pretentieuzer. “Kijk ons het verhaal eens lekker afstandelijk neer kunnen zetten.” Nou, dat afstandelijke is gelukt, in zoverre dat je als publiek zin krijgt deze voorstelling van een hele grote afstand te gaan zien. Een kilometer of drie.
Misschien ben ik ouderwets, maar ik houd er altijd wel van als een theatergroep in ieder geval IETS van een interpretatie van het gespeelde stuk laat zien. Maar dat is blijkbaar te veel moeite voor Aluin. Ik hoorde na afloop iemand verzuchten: “Als ze die tekst zo mooi vinden, dan zetten ze hem toch op stencil en delen hem uit.” Helemaal mee eens. Wat behalve hun belachelijke acteren voegt Aluin niets toe.

Kut kut kut kut kut kut kut!

Ifigeneia is luchtig, toegankelijk en ontroerend, zonder in kinderachtige of het flauwe te gaan hangen. De slachting op Ifigeneia is niet te zien, de wind gaat waaien en de zeilen worden gehezen. En Agamemnon staat daar alleen tussen met dichte jas en het moment knijpt even mijn keel dicht. Het niet-pretentieuze toneel van Aluin, hulde.