Ook weer zo’n voorstelling waar je dan al van tevoren zin in hebt. Na Tantalus een aantal jaar geleden, dan nu het verhaal over Odysseus en zijn weg terug na de Trojaanse oorlog. Van half 2 tot kwart over 10 in het theater, met wel de nodige pauzes ertussen (en ook erg goed eten, maar dat terzijde).
En de tijd is eigenlijk voorbij gevlogen. Mooi decor, comic relief op momenten dat het nodig was, goede opbouw van het verhaal. En wat een sterke spelers zitten er ook bij deze groep, een plezier om naar te kijken. Ik kan niet wachten op de 12 werken van Hercules!

Ik ging er eigenlijk wel met goede verwachtingen naar toe. Zo vond ik “De vader” en “Night and Day” van de paardenkathedraal ook echt leuke voorstellingen. En Lars Norén vind ik een goede schrijver. Maar misschien is het beter om zonder verwachtingen zo’n avond te starten… Een halve gewei voor het decor, want dat zag er toch wel weer prachtig uit. Ook een half gewei voor de muziek, die mooi was, en duidelijk de sfeer versterkte. Jammer genoeg ook een tomaat voor de muziek, omdat het nu telkens een heel duidelijk signaal was, van, aha, er gaat iets emotioneels gezegd worden. Nog een tomaat voor al het overdreven spel en nog een laatste voor die enorme vertraging op het eind. Nee, het heeft niet mijn verwachtingen waargemaakt.

Prachtig spel waar alleen maar meer nadruk op komt door het lege podium. Mensen lijken nog een stuk kwetsbaarder met zo’n grote leegte om zich heen. De combinatie van vlot in elkaar overlopende scènes samen met soms een rustmoment met prachtige muziek werkte wat mij betreft erg goed. Her en der ook mooie momenten die nog boven de rest uitstaken, zoals het arriveren van de Engel en het overlijden van Roy. Echt een mooie voorstelling waarvan ik van begin tot eind heb genoten.

Eigenlijk plezier verrast door de voorstelling. Wist niet helemaal zeker of ik de doelgroep was, na wat ik had gelezen over de voorstelling, maar was toch wel benieuwd naar hoe het eruit zag. Profetische, poetische teksten, in een hoog tempo, terwijl de chaos op het podium, en in de stad waar het stuk zich afspeelt, telkens toeneemt. Past allemaal erg goed, ook qua hele vormgeving voel je een beetje het hopeloze dat ook in het stuk zit. Ook de dialogen, die minder poetisch zijn, zijn erg sterk en zitten vol met mooie one-liners. Allemaal van die zinnen waarvan je tijdens de voorstelling denkt: die moet ik onthouden. Maar door het grote aantal van dat soort zinnen, lukt dat niet. Je zou de voorstelling er haast nog een keer voor bezoeken. En zo niet daarvoor, dan wel voor de acteurs, want het spel is ook echt indrukwekkend.

Het stuk speelt in een ziekenhuis setting. In plaats van gevuld met patienten zijn alle bedden leeg, en zie je de bezoekers daar naast zitten. Deze bezoekers slepen vaak levensgrote poppen mee, het verdriet waar ze onder gebukt gaan. De sfeer die neergezet wordt is heel goed getroffen en zal voor iedereen herkenbaar zijn die iemand verloren heeft aan een slopende ziekte. De gesprekken tussen bezoekers onderling, tussen bezoekers en artsen of ziekenbroeders, allemaal erg mooi en herkenbaar. Gewei. Voor het geval dat we misschien te veel in de voorstelling terecht komen blijft het altijd duidelijk dat het theater is, bijvoorbeeld door te laten zien dat de muren die er staan slechts decor zijn. Behalve het gewei heb ik ook twee halve tomaten toe te kennen. Sommige zaken vielen voor mij niet te decoderen. Waarom droegen de poppen de kleding van de medespelers? Waarschijnlijk zat er een goede reden achter, en dan vind ik het altijd storend dat ikzelf, of iemand van de mensen met wie ik mee was, hier geen ideeen over had.
Daarbij hou ik zelf toch eigenlijk gewoon wel meer van ontwikkeling in een voorstelling. Die laatste twee zaken combineren tot de tomaat.

Net als waarschijnlijk velen in de zaal was ik gelokt door de kans om Gijs Scholten van Aschat en Ariane Schluter weer samen te zien spelen. In Demonen was ik hier ook erg van onder de indruk. En ze hebben ook zeker niet teleurgesteld. Wat een sterk spel deze voorstelling! Enige minpuntje daarvan was misschien dat daardoor het spel van de andere, veelal jongere, spelers een beetje weg leek te vallen.
Wat ik waarschijnlijk als een van de weinige in de zaal had, (doordat over het algemeen de gemiddelde leeftijd deze avond in de koninklijke schouwburg niet echt heel laag was) was een vreemdsoorting deja vu gevoel. Het is namelijk de eerste keer dat ik voor het eerst het verhaal van een toneelstuk al eerder had gezien in een moderne versie als film, namelijk “Cruel intentions”. Dat heeft er voor mij voor gezorgd dat ik behalve van het toneelstuk, decor, taalgebruik en spel ook kon genieten van het vergelijken, en uiteindelijk heeft dat er toe geleid dat ik nu geen tomaat geef voor de lengte van het stuk, dat ik anders wellicht als te lang beschouwd zou hebben. In totaal is het eigenlijk wel gewoon een goede voorstelling.

Van tevoren echt geen idee wat ik moest verwachten, aangezien de flyer eigenlijk niets anders zei dan: “neem een cadeautje mee” en “trek warme kleding aan”. Wel had ik gehoord dat de Slapelozen redelijk interactief met het publiek zijn. Altijd goed om dat van tevoren te weten.
Het publiek speelde de rol van de laatste hotelgasten in het hotel dat die avond voor het laatst open is. Dat leidt bij de personages tot terugblikken naar de jaren die geweest zijn, en op het eind tot kijken naar wat er nog gaat komen.
De voorstelling draait eigenlijk vooral om sfeer, en die is echt heel erg goed neergezet. “De Hallen” in Amsterdam is echt veranderd in het versleten verouderde hotel. De interactie met het publiek wordt tot een leuke hoeveelheid gehouden, waardoor niemand zich ongemakkelijk voelt, en er een goede, gezellige sfeer heerste. Ook het eten met de andere theaterbezoekers werkte goed. Een hoogtepunt van de voorstelling, tegen het einde aan, is het lopen tussen een doolhof van herinnering, gesymboliseerd door stapels verhuisdozen met labels als “dromen 1970-1987”, “gevonden voorwerpen kamer 9” en “zomer 1988”. Erg mooi getroffen.
Op het eind een toost op alles dat iedereen wil bereiken in 2008, gekoppeld aan een cadeautje van onder de kerstboom, om de voorstelling af te ronden. Als goed voornemen maar om proberen er volgende keer weer bij te zijn.

Een kindervoorstelling, dus het voegde ook erg toe om het in de matinee te zien. De zang was prachtig en zorgde er ook voor dat de hele voorstelling vol energie bleef. Verder was het decor ook erg sterk, namelijk een grote kar die door slim te draaien en te kantelen verschillende scènes echt een heel eigen sfeer gaf. Waarschijnlijk voegt het toe om ook het boek gelezen te hebben, maar ook goed te zien zonder dat dat het geval is (enige nadeel is dat er af en toe iets verteld wordt in plaats van dat dat in een scène zit, maar anders was het ook onhaalbaar geweest. Samen met de kinderen die tijdens de voorstelling in de zaal zaten heb ik de hele tijd geboeid zitten kijken en genoten van de liedjes, de overgangen, de zwaardgevechten, de rekwisieten en de spelers.

Wat een prachtige voorstelling! Nu ben ik ongetwijfeld ook erg de doelgroep van Opium voor het volk. Als bijna-dertiger was voor mij elk muzieknummer dat de dertigjarige karakters van het stuk opzetten dezelfde muziek waar ik ook vroeger op gedanst heb. Ook de problemen die in het stuk naar voren kwamen leken soms haast uit mijn eigen leven te komen.
Voeg daaraan toe de prachtige locatie (oude volkskrant gebouw Amsterdam) met dus een prachtig uitzicht, sterke humorvolle teksten, en goede acteurs en het is een voorstelling om nooit te vergeten.

Wat ik eigenlijk altijd heb als ik naar een voorstelling ga kijken in de koninklijke schouwburg, is dat ik me er niet op mijn plaats voel. Bij deze voorstelling was dat nog erger dan anders het geval. Mijn eigen leeftijd lag ver onder de helft van de gemiddelde leeftijd van de rest van de bezoekers. Desondanks toch de hele avond ingespannen zitten kijken. Niet zo zeer door het script, want echt spannend of meeslepend was het niet, ook niet zo zeer door het toneelbeeld, verbazend dat daar twee mensen voor nodig zijn geweest, maar puur en alleen door het super sterke spel. Het beeld bestaat uit een groot bureau waarachter Paul van Vliet en Anne-Wil Blankers de correspondentie voorlezen die hun twee karakters aan elkaar hebben geschreven. Echt ongelooflijk zo goed als die twee met de tekst kunnen omgaan. Voor allebei een gewei. Ik ben blij dat ik ze samen op het podium heb kunnen aanschouwen.