Wat ik eigenlijk altijd heb als ik naar een voorstelling ga kijken in de koninklijke schouwburg, is dat ik me er niet op mijn plaats voel. Bij deze voorstelling was dat nog erger dan anders het geval. Mijn eigen leeftijd lag ver onder de helft van de gemiddelde leeftijd van de rest van de bezoekers. Desondanks toch de hele avond ingespannen zitten kijken. Niet zo zeer door het script, want echt spannend of meeslepend was het niet, ook niet zo zeer door het toneelbeeld, verbazend dat daar twee mensen voor nodig zijn geweest, maar puur en alleen door het super sterke spel. Het beeld bestaat uit een groot bureau waarachter Paul van Vliet en Anne-Wil Blankers de correspondentie voorlezen die hun twee karakters aan elkaar hebben geschreven. Echt ongelooflijk zo goed als die twee met de tekst kunnen omgaan. Voor allebei een gewei. Ik ben blij dat ik ze samen op het podium heb kunnen aanschouwen.