Eigenlijk past zoiets als dit gewoon erg goed op een festival. Hoog tempo, sterke sketches, veel humor. Kan wel zien dat ze een best of gemaakt hebben van 10 jaar, want het niveau was hoog.

Er werd erg mooi bewogen. Op zich was het decor ook nog wel mooi, met een vloer waar met krijt op geschreven werd, en de paspoppen op de achtergrond. Ook de muziek was best sterk.
Maar het heeft me gewoon niet gegrepen of ontroerd. Betrapte mezelf erop dat ik het na tien minuten gewoon wel weer mooi geweest vond.

Het verhaal komt via anecdotes, begeleid met muziek en projecties naar boven. En eigenlijk past dat allemaal erg goed in elkaar. Mooie van de voorstelling is dat het verhaal van Noga, het getekende meisje dat een boodschap probeert te vertellen aan de hoofdpersoon, in het begin nog niet duidelijk als verhaal herkenbaar is. Pas aan het eind komt zo alles samen. Erg sterk.

De eerste voorstelling van deze Dans-Theater groep uit Rotterdam. Een voorstelling over de verhalen achter de mensen in de massa, die je passeert. De mensen van wie je je afvraagt waar ze heen gaan, waar ze aan denken, op wie ze wachten.
Zowel de dans als de tekst is erg sterk. Wel blijven het twee losse elementen in plaats van een geheel. Wat mij betreft had de voorstelling ook langer mogen duren. Ineens was het al afgelopen, terwijl ik van veel van de verhaallijnen nog wel meer had willen weten. Goed teken, dat je als de voorstelling is afgelopen nog meer wil. Ik zal dan ook zeker bij de tweede voorstelling van Danther zijn!

Voor hun lustrum speelde het Leidse Triade deze musical van broadway. Veel decor, dat allemaal mooi was, maar door de vele wisselingen was er niet veel vaart in de voorstelling. De aankleding was overigens erg goed gedaan. Evenals de zang! Erg indrukwekkend! Voor de dans gold dan weer precies het tegenovergestelde, dat hadden ze beter kunnen laten zitten… Goede zangers zijn niet per sé goede dansers. Het evenwicht tussen de twee werelden (1 van de schrijver, en 1 van zijn geschreven film) was sterk en waar meestal bij dit soort opzetten alle aandacht maar naar eentje toe gaat, bleven ze hier allebei interessant.

Met hoge verwachtingen ging ik naar deze voorstelling. Zowel de groep het onafhankelijk toneel als de schrijver Neil LaBute hebben mij een paar onvergetelijke theateravonden bezorgd [who’s afraid of virginia woolf; bash, shape of things, some girl(s)]. Als je met zulke hoge verwachtingen een voorstelling ingaat, dan kan het eigenlijk niet anders, of je wordt teleurgesteld. Maar dat is dus niet gebeurd! Het was echt op alle fronten meer dan ik ervan verwacht had. De twee acteurs hebben me de hele tijd geboeid gehouden. De dialogen bleven scherp. Het sobere decor was mooi en zorgde dat de aandacht niet werd afgeleid van het sterke spel. Ook het einde ben ik erg over te spreken. Echt een hele mooie voorstelling dus. Voor mij persoonlijk is dit het soort theater waar ik van hou. Zeker omdat het de hoge verwachtingen waarmaakt.

Een prima voorstelling. Prima, maar verliet de zaal toch met een ontevreden gevoel, terwijl ik er zo verwachtingsvol in ging. Het stuk is inderdaad wat de titel beweert dat het is, de geschiedenis van een familie. En dat is dus is eigenlijk meteen ook de zwakte van het stuk. Doordat er zo enorm veel karakters zijn met allemaal hun eigen lijntjes waarbij er niet gekozen wordt voor een bepaalde hoofdlijn, leef je eigenlijk met niemand echt mee. Allerlei karakters die voor hen belangrijke keuzes moeten maken, maar ik als publiek word er niet warm of koud van. Het wordt zo een documentaire waar je mild geinteresseerd naar kijkt. Acteerwerk was prima (gewei). Regie vond ik ook wel prima (het andere gewei). En ik zal ook wel naar deel 3 en 4 gaan. Misschien wordt het makkelijker om mee te leven als het tijdsbeeld meer aansluit bij mijn eigen ervaringen. Ik vermoed dat dat niet moet uitmaken, maar wil het in ieder geval proberen. Wat in ieder geval in het voordeel werkt van deel 3 & 4, is dat ik er niet meer zo verwachtingsvol heen zal gaan.

Wat een mooie voorstelling! Misschien her en der nog wel te zien dat het een try out was, maar de voorstelling zit echt goed in elkaar. Het gaat over een jonge vrouw die net overleden is en nog afstand moet nemen van haar oude leven voordat ze doorkan naar haar hiernamaals. Ze wordt hierbij gesteund door een oude man die al een tijd in de tussenwereld zit waar het stuk zich afspeelt. Het stuk is luchtig, zit vol herkenbare momenten (bijvoorbeeld de gedachtes/vragen van de jonge vrouw die geprojecteerd worden op de achterwand. “Wat zullen ze met mijn kast doen? Over een paar weken hebben mijn vrienden de laatste fles van mijn wijn op…”) en mooie bewegingen. Ook het toneelbeeld met daarop een sloep waar mensen al eeuwen mee naar de volgende fase van hun bestaan geleid worden en de achterwand van kledingstukken van alle mensen die hier al geweest zijn, past super bij het stuk. De voorstelling is zeker een aanrader.

Een prachtig decorontwerp. Met doeken, veel stenen, stokken, olievaten en staven wordt een prachtige sfeer neergezet. Verder duurde het stuk vooral lang; was het heel erg jammer dat Alexander schijnbaar in de pauze zijn hoogmoedwaanzin heeft gekregen, want op het podium gebeurde dat niet; waren het allemaal heel erg bewust zware teksten die het wellicht beter doen op papier; beelden tussendoor die vast heel mooi waren, maar die nu alleen de vaart nog meer vertraagden. Niet echt een topstuk…

Echt een hele mooie voorstelling! Ik wist niet precies wat ik moest verwachten, maar alles was anders toch overtroffen. Prachtig decor met een idolsachtig tintje voor wanneer Nero meedoet aan de zangwedstrijd. Je wordt ook meegezogen in het stuk, mede door de afwisseling van veel te veel input (projectie op achterwand, televisiescherm linksvoor, boventiteling rechtsboven, speakers en spelers) en mooi gefocussed zang. De speakers waren sowieso erg sterk, met de monden erop geprojecteerd van de zangers. De spelers waren echt supersterk en uiteraard was de zang ook geweldig. Je voelt hoe je langzaam maar zeker naar de titel toewerkt. Prachtige Nero als mislukt artiest. De enige die hem de waarheid durft te vertellen is de persoon van wie hij juist wil dat ze van hem houdt en tegen hem opkijkt.
Echt een voorstelling die ik iedereen kan aanraden! (wel uitgerust zijn, want door de soms grote hoeveelheden input is het wel een voorstelling die het publiek ook energie kost, maar dan heb je ook wat!)