Weer een wonderbaarlijk mooie productie van Ine te Rietstap. De idols-industrie op de hak genomen in een mooie, broze toneelsfeer. Mooie rol ook van de technicus/ keyboardspeler (Ton Heijligers) die zich op een bepaald moment ontpopt tot vamp fatale. Ine is een van onze beste makers op dit grensgebied tussen mime, moderne dans en bekentenistoneel.

Godverdomme, wat kan Sanne Vogel mooi schrijven! En spelen. Ook dit wat lugubere sprookje zit vol prachtige taalvondsten. Voor de liefhebber van het betere intuitieve theater.

Jaren geleden gezien (volgens mij zo rond 1986) en nu weer actueel. Toch is het eigenlijk vreselijk dat absurdisten de Mousetrap-behandeling krijgen (onbeperkt spelen). Aan de goede eland-kant: het blijft een goed stuik, die kale zangeres en het theatertje is koddig. Dus toch doen als je in de buurt bent.

Theater kan heroisch zijn. Deze voorstelling is geplaagd door een auto-ongeluk, waarna de contrabassist met z’n hand in ‘t verband en de drummer met een gekneusd strottenhgoofd moet spelen. Voeg daarbij de prachttekst van M. Verboom en fraai spel plus de boerderij van Daan Pootjes. Helden, ze bestaan nog (en komen uit Dusseldorf)

De tomaat is voor verstaanbaarheid als je ongunstig zit (versterking van stemmen is mooi, maar mannen brommen zo). Dit was mijn eerste RO-Proust en met name de helft na de pauze is ontroerend en overdonderd. WO1 komt heftig binnen met projecties, teksten en gezang, jongeheer Proust gaat prachtig in dialoog met z’n oude versie, er wordt sterk geacteerd en antisemitisme wordt nergens zo schrijnend verbeeld als hier. Met wat geduld is dit verplichte kost.

Op zich vind ik het flauw om te reageren op een andere minirecensie, maar het is nu weken geleden dat ik ‘Ik zou mezelf..’ etc zag; en het stuk zit nog steeds in m’n hoofd. Het wandelende kaarsje. De plotse uitval van Roel Adam. Het pak vla. Juda Goslinga. De andere twee. De oudere dame. Terecht in het theaterfestival (al is de selectie verder slap)

Dit is een gave productie. Binnen de microkosmos van een piste bereiken twee clowns, twee leeuwen, een dompteuse en nog wat circuslieden een sfeer van magisch realisme die zowel triest als betoverend is. Laat je meevoeren met deze bijna tekstloze voorstelling en je zult een goede avond hebben.

Na twee keer Goos ook nog even De La Parra. Het viel niet tegen, deze schets over drie oude heren, maar ging minder diep dan de ‘Citroenstukken’. Aardig stuk, aardig spel, maar weinig memorabel. Wel een extra gewei natuurlijk voor Porgy Franssens pufje en slowmotionwalk. Heerlijke man!

Voor mij, als niet Goos-liefhebber (hou niet van dat soort psychologie) leek het een zware avond te worden, deze Goos doublebill met draaischijf. En even leek het of de vier mannen bleven haken in ballerig bravoure, tot de ontroerende omslag. De dames schakelden daarna een versnelling hoger en valser en geestiger(Vrouwen zijn nou eenmaal leuker dan mannen, dacht ik). Geweien voor alle betrokkenen.

Snip en snap-revue over honden, integratie en baasjes en bazinnen. Alex Klaassen stijgt tot nieuwe hoogten als bruine hond met roze erectie (meer zeg ik niet, zelf zien). Fijne muziek van Van Santen. Al haat ik honden, dit was leuk.