Onmiddellijk na afloop zeiden we tegen elkaar: “Niet slecht, maar zeker niet goed”.

De verwachtingen aan het begin van de avond waren anders. Het weer was prachtig, de lokatie ongewoon en namen als Johan Simons, Els Dottermans en Wim Obrouck leken borg te staan voor topkwaliteit.

Maar 2,5 uur Kasimir en Karoline bleek toch een hele zit. Zo halverwege sloeg de bwondering voor het geren en geklim van de spelers om in lichte verveling. En de vraag kwam geleidelijk onweerstaanbaar op of de teksten nu echt doelbewust onder het volume van de muziek werden bedolven.

Tenslotte kon zelfs het happy end dat in de laatste vijf minuten van deze treurige geschiedenis uit de lucht kwam vallen, het gevoel van lichte teleurstelling niet wegnemen.

De laatste woorden van deze reading zijn: “Ik ben Nietzsche”, uitgesproken door zus Elisabeth. Ze staat op het punt de Führer te ontvangen.

Daaraan vooraf worden in dit verhaal van Vorstenbosch en Houthuysen,een paar bepalende gebeurtenissen uit haar leven (en dat van broer Friedrich) uit de doeken gedaan. Een evolutie van toegwijde zus tot toegewijde nazi-sympatisant.

Interessante stof natuurlijk. Maar in ieder geval in deze vorm niet interessant genoeg on de hele voorstelling te blijven boeien. Het is een beetje brave tekst. En een reading is zelfs met zulke toppers, toch maar een reading.

Althans zo werkte het bij mij.

Collega Pinguin (23/4) vond er niks aan. Aan zijn perfecte beschrijving van de voorstelling kan ik niks toevoegen. Maar onze waardering verschilt stevig.

We zagen kromme figuren en hoorden kromme redeneringen. Maar intussen; het is dodelijk commentaar op het doen en laten in de recreatie en entertainment industrie. Uit het leven gegrepen.

En dat alles stijlvast volgehouden - de motoriek (lijkt me niet zo eenvoudig trouwens), zowel als het taalgebruik.

Kortom: grappig, ongemakkelijk

John Buijsman doet Charles Bukowski.

Het toneel ziet er ruig uit. Vol, rommelig - het decor van verloedering. Het klinkt ook ruig, zij het een verbazend tedere ruigheid door de vertaling in Jules Deelders’bekende idioom. En de natuurlijk de ruigheid van het schurende geluid die de de twee ( nou ja, twee en halve) muzikanten produceren.

Een mooie voorstelling, die eindigde met John Buysman die het eindapplaus onderbrak om schande te spreken over de op handen zijnde sluiting van het Laktheater. En daarin heeft hij natuurlijk volstrekt gelijk.

Een driehoeksverhouding waarbij de kortsluitingen schijnbaar letterlijk kunnen worden genomen en een vracht gebroken aardewerk de scherven van het geluk concretiseren.

August Strindberg zal vermoedelijk nooit hebben gedroomd van de vormgeving die De Roovers aan zijn stuk hebben gegeven.

Maar boeiend was het wel. Knap ook. Met, onder andere, een erg fascinerende Sara de Bosschere.

Dus eigenlijk is het best wel vreemd dat niettemin de zieleroerselen en emoties van de hoofdpersonen mij toch niet echt raakten.

Koning Richard I is gegijzeld door de Duitse Keizer na zijn rampzalige kruistochten. Zijn regering in Londen is radeloos, redeloos en reddeloos.

Nog een paar voorstellingen van Richard I en het is voorbij. Jammer, want het gaat over een boeiend onderwerp (het gestuntel van bestuurders als het flink tegen zit), biedt anderhalf uur goeie dialogen ( dank, veel dank Joeri Vos!) en een paar goed getimede stiltes plus heel behoorlijk spel.

Zien? t Kan nog. Tot en met zaterdag in de Brakke Grond. En volgende week ook nog een paar keer in Alphen (Theater a/d Rijn).

‘Slachting’ is hier niet onverdeeld gunstig ontvangen. En inderdaad er valt wel wat op af te dingen. Bijvoorbeeld de voorspelbaarheid of de afwezigheid van peilloze diepten.

Maar er staat wel veel tegenover: goeie observaties van het gedrag van OSM, zo nu en dan scherpe teksten met geestige oneliners, het genot van het weerzien van Roos Ouwehand op toneel en de meesterlijke “Alain” die door Marcel Hensema wordt neergezet.

Zo leuk als mijn linkerbuurvrouw - die permanent in een deuk lag - was het wat mij betreft niet. Maar wel hadden we een van de plezieriger avonden van dit seizoen.

Met “Durf jij” is Ellen ten Damme op de Nederlandse toer gegaan. Een beetje bezadigder ook, vind ik.

Vroegere optredens waren wel eens spettender. Maar haar muzikale- en show talent stond jongstleden donderdag nog steeds borg voor voldoende entertainment.

Verdeeld over twee avonden zagen we bijna vijf uur “Tien geboden”. Naar de oorspronkelijk studie van Kieslowski over de tegenstrijdigheid, ambiguiteit en dilemma’s van de dagelijkse pogingen om te leven in waarheid.

‘t Is een prachtige voorstelling door Johan Simons geworden. Nog steeds bloedserieus, maar prettig licht, vaak humoristisch, tenslotte zelfs met slapstickmomenten ( niet het sterkste deel trouwens).

Kortom, twee avonden met toneel dat ergens over ging, dat er prachtig uitzag en waarin bijna permanent bewezen werd dat Wunderbaum, NTG én Simons en gewelsige combinatie zijn.

Er valt veel te gniffelen en te lachen, maar woede en verdriet vormen de onderstroom in deze prachtige voorstelling.

Hij, de beschouwer, neemt de andere kunstzinnige gasten ( en zichzelf) op de middernachtelijke dis ter ere van de”grote toneelspeler’ in diens meesterrol van Hjalmar Ekdal in ‘De Wilde Eend’, de maat. Een schimp- en scheldkannonade op niveau.

Hoog niveau, want geschreven door Thomas Bernard en gespeeld door de alweer imposante Damiaan de Schrijver - en de perfect timende souffleur Sara de Roo, wier gefluister en mimiek precies pasten.

(Dus bijna alles klopte. Behoudens dan de veranderingen die de schouwburg heeft ondergaan. Een treurige entree, een onlogische plaats voor de garderobe en vooral de penetrante geuren van vis en knoflook uit het nieuwe restaurant, die tot in de zaal doordrongen.)