Er is recentelijk veel Houellebecq in de aanbieding. Hij biedt overigens geen smakelijke kost, vind ik. Veel in onze individualistische samenleving is, naar zijn mening, zum Kotzen. Maar bijzonder toneel levert het ook dit keer weer op. Met weinig, maar wel doeltreffende hulpmiddelen zoals de attributen uit een knusse tienerkamer in de jaren vijftig. En met een diepe buiging van dankbaarheid richting Yvon Jansen. In een klein uur solo, met een volgehouden, beetje spastische, motoriek, overtuigt ze als sexueel verliezende dertiger. Zij het dat ik me moeilijk kan voorstellen dat dit tezelfdertijd ook een succesvolle carrierevrouw is.

We moeten er ernstig mee rekening houden dat Alex van Warmerdam geniaal is. Wéér een Mexicaanse Hond en één van de beste. Een krankzinnige, maar wel een krankzinnig goeie tekst. En ja, met een broer, een moeder én een zelfbenoemde vader die inderdaad verschrikkelijk zijn. Duivels en fascinerend. Een personage dat gewiekst anderen bespeelt en gebruikt. Eentje die de situatie en anderen feilloos peilt en uitbuit. Zijn/haar “Oppervlakkigheid zit aan de buitenkant”, maar daar kun je blijkbaar ver mee komen. Hij/zij laat zien wat op dat moment effect sorteert. Het lijkt wel over het toneelspelen zelf te gaan. Misschien zelfs wel over Pierre Bokma. Nóg een theatraal genie, vermoed ik.
Bedankt,het was een heel mooie avond.

Het stuk bevalt me niet. Er wordt erg veel harteloos en asociaal gedrag vertoond. Plat en oppervlakkig. Als dit een beeld van de tijd zou moeten zijn, is het een hyperactieve klotetijd. En reactionair - dwarsheid en recalcitrantie zijn helemaal uit de gratie.
Maar wát een fantastisch toneel! Een prachtig decor. Een bijna perfecte regie (alleen de plotselinge aanwezigheid van de weduwe slaat nergens op). Subtiliteiten van alle spelers. Een superinnemende macho van Hans Kesting. En, natuurlijk, na zo’n onwaarschijnlijke en onwaarschijnlijk veroverende, slotmonoloog: Halina Reijn, Halina Reijn, Halina Reijn!

“Jongens waren we, maar aardige jongens” - alle zes. Okay, het is de blues in het westland. Maar ze trakteren hun publiek op lekkere muziek en spitse teksten. Geleend werk ook van collega’s als Jeroen van Merwijk of Bram Vermeulen. Niks tegen, want er zit een idee achter en het wordt overtuigend en met aanstekelijk enthousiasme gebracht.

Orkater toont dat reclame voor yoghurt toch ook nuttig kan zijn. Het levert in ieder geval in deze voorstelling stof voor veel muziek en veel (iets te veel wat mij betreft)situatiehumor. En vermakelijk vertoon van een inventief in elkaar gezet scheppingsproces”.

Een spetterende show met veel Marlene Dietrich en Nina Hagen en een scheutje Lotte Lenya en Hildegarde Knef - kan dat? Jazeker, als Ellen ten Damme dat doet. Ze bleek (weer) een geweldige performer. Achteraf betreur ik alleen dat ik geen Johnny heet.

Goeie wijn, smakelijke hapjes en prettig gezelschap vooraf - het theater in de openlucht in het Amsterdamse Bos is ons jaarlijkse en feestelijke begin van het nieuwe seizoen. Dit keer keer dan ook nog eens met een bijzonder origineel, bewonderenswaard en spectaculair decor. De voorstelling zelf draait om een onuitstaanbaar tobbende Ivanov en twee volkomen toegewijde vrouwen. Dat drama -hoewel niet echt mijn kopje thee- kwam gisteravond behoorlijk uit de verf. Maar dat de regie van de graaf en de heer en mevrouw Lebedev malloten heeft gemaakt, is een keuze die aan vele kanten wringt.

Alex stapt, gewapend met honkbalknuppel, als aanvoerder van zijn rampokvrienden het verhaal binnen. IJzersterke beelden, die ook een buiging naar Stanley Kubrick zijn.
Het is de opmaat naar een pracht voorstelling van visuele heftigheid, auditief geweld en verontrustende tekst. Zoals het eigenlijk hoort te zijn in het theater. En dan ook nog uitgevoerd door een quasi-perfect uurwerk van acteurs, bandleden, zangeres en danseres.
Alex d’Electrique is dood. Lang leve D’Electrique! Ik hoorde Ola Mafaalani in een interview zeggen dat ze de groep in deze samenstelling eigenlijk voort zou willen zetten. Prima plan. Doen! Gevijven melden we ons dan graag als groupies aan.

Het Volk heeft een scherp oog voor mensen in de marge. Hun pogen zich tegen het onvermijdelijke teweer te stellen, wordt met sympathie en ironie getoond. Ook dit keer; drie ex-balletdansers op leeftijd proberen het (“na vijfenveertig jaar - minstens!”) nog één keer. Uiteraard loopt de gieter-choreografie spaak.
We houden van de toon die Het Volk kiest. De groep behoort tot onze vaste jaarlijkse keus. Maar eerlijk gezegd hebben we de drie acteurs wel eens beter op dreef gezien. Of ligt het aan ons en begint ons de langzamerhand wel erg bekende kost tegen te staan?

Houellebecq ziet het avondland aan individualisme ten onder gaan. De vijf personages uit diens boek moeten, in deze theatrale vertelling, van Johan Simons bijgevolg ongemakkelijk bewegen, voor zover ze niet in krampachtige poses moeten staan. Twee acteurs, drie actrices en lastige, hobbelige vloer - dat is al.
Stabiliteit en bestendige relaties ontbreken in het leven van Bruno, Michel en de vrouwen in hun leven. We zien die levensverhalen in een voorstelling die vertellend, langzaam en gestyleerd is en vol poses zit. Iets te vertellend, te langzaam, te gestyleerd en te geposeerd, als je het mij vraagt. En hoewel die houdingen voor sommigen de pijn van o.a. Bruno invoelbaar maken, zag ik toch vooral twee sukkelige zonen en een buitengewoon egocentrische, maar wel leuke, gekkin als moeder. Maar minder heftig, minder hartstochtelijk dan in de vormgeving van die andere Johan, zoals ik die enkele weken geleden zag. Die productie beviel me toch iets beter, moet ik bekennen.