Erg goede voorstelling. Intiem ook, want je zit met zijn allen rond een groot kleed waarop de twee acteurs (Sara de Roo, Steven van Watermeulen) het hele stuk spelen. Ze spelen een beetje zichzelf, zijn ook acteurs en heten Steven en Sara. Dat maakt het angstaanjagend echt en ook het thema ‘exen die toch nog wel/niet van elkaar houden’ is heel dichtbij. Enige minpuntje was dat je het zelf ook erg heet krijgt onder die lampen, maar ja, dan maak je ook een keer door wat zij doormaken.

Op zich ben ik een groot voorstander van korte voorstellingen. Een uurtje, anderhalf uur vind ik normaal echt perfect, maar een klassieke tragedie van Seneca in een uur: dat komt niet over. Meteen na de introductie van de karakters begint het moorden al en heel snel erna is het afgelopen. Zo krijg je niet het gevoel van drama wat een 2 of meer uur durende voorstelling wel geeft. Bovendien: de rollen worden ook niet echt duidelijk. Wetten van Kepler heeft twee (19-jarige?) studenten van de opleiding Drama ingezet. Het eerste half uur denk je dat ze de kinderen van Koning Atreus moeten voorstellen, maar als die op het eind van het stuk hen nog niet als zijn kinderen heeft aangesproken blijf je dus achter met de vraag: wie waren zij dan wel? Jammer is ook dat ze nog niet zo goed kunnen acteren. De rol van Atreus wordt overigens wel erg goed gespeeld en er zitten een hoop aardige vondsten in de voorstelling, maar had het nou maar wat langer gemaakt!

Omdat ik hun vorige stuk ‘Uitzicht’ zo geweldig goed vond ben ik ook maar meteen naar Klei gegaan. Ik werd niet teleurgesteld. Weer zo’n mooi opgebouwd stuk: alsof het een Griekse tragedie is, maar dan modern. Weer heel veel prachtige teksten. Weer een echt heldere en dus goede regie. En weer zulke briljante acteurs (o.a. Maria Kraakman, bekend van de film ‘Iles Flottantes’). Speciale vermelding verdient nog de dochter in het stuk, gespeeld door een echt meisje van 10 (ze zal wel in het echt 12 geweest zijn). Ook zij is zo briljant geregisseerd dat het helemaal ECHT overkomt. Gaat dat zien!
PS. Demissionair Staatssecretaris RvdP was er ook: houdt hij soms echt van theater??

Uit de beschrijving leek het zo leuk: een Italiaans stuk over twee generaties lamlendige mensen in de jaren twintig. En wat een topcast: Chris Nietvelt, Hadewijch Minis, Aus Greidanus Jr., Oda Spelbos. Heel zielig voor hen dat ze maandenlang dit veel te lange en slecht geschreven stuk moeten spelen. Je kunt nog wel zien dat ze in het echt goede acteurs zijn en dat maakt de avond nog wel de moeite waard (vandaar dat gewei), maar het is een verhaal zonder enige interessante ontwikkeling en dat is dus SAAI. Ik had medelijden met de brave CKV-meisjes voor me die niet weg durfden gaan, maar zich wel stierlijk zaten te vervelen. Wat jammer van die goede acteurs: hopelijk mogen ze hierna weer iets moois spelen.

Het is een werkplaatsproduktie, dus nog niet perfect, maar toch heb ik genoten van Drie Naakte Mannen (alledrie net afgestudeerd aan de Utrechtse theateropleiding). Veel rolwisselingen (ze spelen zichzelf en toch ook niet), rare achtervolgingsscenes en absurde, uit de bocht vliegende scenes… Vooral erg gelachen om de buurvrouw op de voice mail (Marjan Luif). Nog te zien in Amsterdam, ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Meestal ben ik niet zo’n fan van voorstellingen van 2 en een half uur zonder pauze… Bij Aluin had het zelfs nog wel langer mogen duren. Wat een prettige, heldere, moderne, humoristische, niet-moeilijk doenerige voorstelling. Eentje die je echt aan het denken zet: herkenbaarheid enzo! Zo mogen ze er meer maken!

Een mooie nieuwe theatertekst bij het Muztheater, die je, ondanks dat al in de eerste 10 minuten het einde wordt verraden, steeds blijft boeien. De actrice die het enigszins spastische meisje Cathalijne speelt, maakt in haar eentje dat deze voorstelling de moeite waard is. Zij speelt haar rol erg knap: humoristisch, aangrijpend en realistisch tegelijkertijd. De moeder speelt een simpele, maar effectieve rol. Alleen de derde rol: vriendje Remco die door Cathalijne aanbeden en door de moeder gehaat wordt, komt maar niet uit de verf. Misschien ligt het aan het nep-plat-Amsterdams dat hij praat, misschien heeft hij de minst goede teksten (een beetje saaie monologen in de trant van ‘Mijn vader zei altijd: ‘jongen, als jij groot bent…’), misschien is hij gewoon niet zo’n goede acteur: ik weet het niet precies. Toch een erg goede voorstelling!

En ik had me er zo op verheugd. Jammergenoeg is de familievoorstelling van het ro theater dit jaar niet zo best geworden. Het decor is prachtig, er spelen leuke acteurs mee, de multimedia-effecten zijn vast nog nooit eerder vertoond en er zitten ook best grappige grapjes in (vandaar dat ene geweitje). Waarom verveel je je dan toch en hou je er geen enthousiast gevoel aan over? Ik denk omdat het verhaal niet te volgen is (en onlogisch), omdat de acteurs verdrinken in dat onduidelijke verhaal en de nog onduidelijkere enscenering ervan en omdat het tempo veel te laag ligt. Jammer!

Dreamgirl, the Trip is niet echt theater. Schrijver Ernest van der Kwast draagt zijn tekst (over een jongen die verdwaald raakt in de pornowereld) voor vanachter een katheder, begeleid en onderbroken door wonderkind en componist van de muziek Joey Roukens op vleugel en keyboard en een zangeres en een band. Ik heb mensen gesproken die nog nooit zoiets slechts hadden gezien en mensen die het hartstikke goed vonden. Ikzelf vond de tekst erg vermakelijk (gewei) en goed voorgedragen door van der Kwast (nog een gewei). De combinatie met de muziek werkte af en toe ook erg goed (gewei), vooral als het stuk zijn climax bereikt. Jammer was dat het geheel wat statisch was omdat er in het geheel niet in werd geacteerd (tomatenpuree), nog jammerder was dat de zangeres niet kon zingen (tomatenpuree 2).

Wow, een echt toneelstuk, met een begin en einde, personages die ontwikkelingen doormaken, symbolen, een echt decor, opkomsten, dubbelrollen… En een prachtige tekst, niet van Tjechov, maar van Marijke Schermer, oprichtster van Berend en het Been, lees ik in de folder. En wat een geweldige acteurs, vooral Maria Kraakman en Nina Deuss als de onafscheidelijke pianospelende zussen zijn prachtig. Terecht dat deze voorstelling in reprise is gegaan: ga hem zien zolang het nog kan!