De Noorderlingen komen uit Groningen en zijn allemaal rond de 19 jaar oud. Ze moeten straks allemaal auditie doen voor een van de toneelscholen, maar zetten nu al een stuk neer dat beter is dan wat veel jonge aanstormende net-afgestudeerden presteren. OK, ze hebben het niet zelf geschreven en geregisseerd. Dat deden Martin Crimp en Marijke Schermer, allebei heel erg goed. Het stuk is intrigerend, de regie is prachtig. Maar het spel dus ook. Ik heb genoten.

Heel erg leuke voorstelling. Ik vond het vorig jaar ook tegenvallen: het was me toen allemaal veel te langdradig. Opnieuw zou de voorstelling wat korter gekund hebben. Zeker als je zeven jaar bent lijkt het me wat lang (2 uur). Maar goed, het is en blijft zeer vermakelijk om naar te kijken. De acteurs zetten personages neer waar je alleen maar van kunt houden. De decors zijn prachtig. Het kleine vogelmensje Viegeltje kan echt vliegen. Er is leuke muziek. Joke van Leeuwen tekent live op het toneel (en wordt in de pauze belaagd door kinderen). Gaat dat zien!

De acteurs zijn inderdaad hartstikke leuk (erg gelachen om Nadja Hupscher), maar wat is het jammer dat Kees van Kooten vergeten is het stuk af te maken. Het expose is geweest (en duurde inderdaad wel wat lang), je weet wie wie is, je weet wat er speelt tussen de personages, je gaat er net eens goed voor zitten…. en dan is het afgelopen!!! Wat een teleurstelling. Ik vond het echt een beetje publieksbedrog en dat voor 18 euro!!

En de vorige voorstelling van DOX was zo leuk. Hoe een enthousiaste jongerengroep wordt bekeerd tot onbegrijpelijke vaagheid. Dit overtuigt niet. Is het nou theater of moderne dans? De dans overheerst en wordt weer eens veel te serieus en met weinig overtuiging gebracht (De hedendaagse live gespeelde muziek helpt ook niet mee e.e.a. te relativeren). Af en toe wordt er nog wel eens een aanzet tot theater gegeven (Hallo, Ik kom uit een klein dorp in Groningen), maar met de ultrakorte teksten wordt daarna niets meer gedaan. Arme jongeren! (in de zaal en op het podium)

Ik hou altijd wel van die mime-achtige-voorstellingen waarin eigenlijk niets ergens op slaat en je vooral zit te kijken daar mensen die op uiterst serieuze manier de meest hilarische of absurde handelingen uitvoeren. Ook de Drie Naakte Mannen zijn zich aan het toeleggen op dit genre (dat eerder door bijvoorbeeld Bambie groots werd neergezet). Het is af en toe erg leuk, er zitten leuke vondsten in, de jongens hebben talent, maar dit keer werd het feit dat niets met iets verband leek te hebben mij iets te veel. Resultaat is een aaneenrijging van extreem korte grappige scenetjes die gewoon echt nergens op slaat met naar het einde toe ook nog eens een hoop tekst waar ze zelf niet helemaal uitkomen. Mwah…

Zeer sympathieke voorstelling. Het is een soort poppenkast, waarbij tussen de scenes in steeds een videoscherm wordt opgetakeld waarop het verhaal kort maar krachtig wordt verwoord (in het Engels, want deze voorstelling werd al over de hele wereld gespeeld) en wordt geillustreerd door beelden uit de echte wereld. Het verhaal is simpel: de spullen (objects) komen in opstand tegen de mens. Dit levert prachtige scenes op, met als hoogtepunt de geheime ontmoetingen van de rioolbuisjes die eindigt in een orgie. Leuk! Enige minpuntje: af en toe is het allemaal wat langzaam.

Ik heb genoten. Van de acteurs (Anneke Blok, Sylvia Poorta, Jack Wouterse e.v.a.) van het decor (en de geur van nat hout die het verspreidde), van het feit dat ik weer eens echt werd opgezogen in een stuk, van de humor en de tragiek. Ja, soms was het misschien allemaal een beetje luid, veel en overdreven. Maar dat hoort toch bij een tragedie? Alleen ‘de nar’ hadden ze wat mij betreft wel weg kunnen laten: wat was die irritant.

Leuk: jonge Vlaamse acteurs, een en-ronde opstelling (lekker de rest van het publiek bespieden) en een mooi decor met fijne lichteffecten.
Stom: het stuk (met het thema: liefde, het gaat eigenlijk altijd mis) en de vorm (niemand is echt een personage, men wisselt voortdurend van rol, maar ook die rollen zijn niet eenduidig, waardoor je je met niemand kunt identificeren).

Volgens de kranten was deze voorstelling de hit van Oerol. Dat was logisch, want het was de voorstelling waar de meeste kaartjes voor werden verkocht. (Of dat nou wat zegt over of iets een hit is? Alles is toch uitverkocht?)
Een leuke voorstelling over drie mimende stelletjes die allemaal Tim en Anja heten (groen en rood, bruin en wit, blauw en paars) die in de nieuwe Vinexwijk in aanbouw bij Midsland gaan wonen. Veel grappige karretjes, muziekjes, lampen, luikjes en scenetjes in de badkamer, op zolder en op de driezitsbank. Het verhaal was wat abrupt: als je in een Vinexwijk gaat wonen ben je eerst gelukkig, maar dat dat geluk slaat snel om in stress en paniek (zonder echt aanwijsbare redenen). En dan is er vuurwerk!

Een aantal jaren geleden zag ik een ook heel vage, maar vanwege de locatie (het strand van de Noordvaarder) prachtige voorstelling. Vandaar dat ik ook naar Salted uitkeek. De locatie kon deze rampzalige voorstelling helaas niet goedmaken. Wat een slecht idee: 7 acteurs die verschillende minderheidstalen spreken in een stuk. En dan met een moraal aankomen als ‘wanneer alle minderheidstalen samenwerken zullen ze de Engelstalige overheerser overwinnen’. Ik was blij dat er nog wat Engels gekrijst werd (iedereen krijste zijn teksten in deze voorstelling), want dan verstond je er nog wat van (hoewel de teksten ook weer zo onzinnig waren dat ook dat weinig hielp). Gelukkig blijft het mooi om naar de lichtjes op zee te kijken. Volgend jaar weer een betere voorstelling op deze locatie, graag.