Een mooie nieuwe theatertekst bij het Muztheater, die je, ondanks dat al in de eerste 10 minuten het einde wordt verraden, steeds blijft boeien. De actrice die het enigszins spastische meisje Cathalijne speelt, maakt in haar eentje dat deze voorstelling de moeite waard is. Zij speelt haar rol erg knap: humoristisch, aangrijpend en realistisch tegelijkertijd. De moeder speelt een simpele, maar effectieve rol. Alleen de derde rol: vriendje Remco die door Cathalijne aanbeden en door de moeder gehaat wordt, komt maar niet uit de verf. Misschien ligt het aan het nep-plat-Amsterdams dat hij praat, misschien heeft hij de minst goede teksten (een beetje saaie monologen in de trant van ‘Mijn vader zei altijd: ‘jongen, als jij groot bent…’), misschien is hij gewoon niet zo’n goede acteur: ik weet het niet precies. Toch een erg goede voorstelling!

Weer een fraaie voorstelling van het Muz-theater. Relatiedrama tussen moeder en dochter rond een wegrestaurant voor truckers, dat beter tijden gekend heeft. Kiest de dochter voor trucker Remco of bezwijkt ze voor de dwang van haar moeder die niet wil dat ze uit de vertrouwde omgeving vertrekt? Eeuwenoud thema, maar erg mooi uitgewerkt en gespeeld. Karina Smulders speelt zeer fraai de charmant-onnozele dochter. Mooi decor: rode balletvloer met een laag donkergrijze rubberkorrels, voor het asfalt-effect. Nog tot maart te zien!
1 blik tomaten voor de kletsende en etende pubers die maar niet lijken te begrijpen dat het theater geen bioscoop is

‘Truckstop’ speelt zich in een wegrestaurant voor truckers in het Branbantse Peel, dat word gerund door een moeder (Karin Meerman) en haar dochter Katalijne (Karina Smulders) die lijdt aan een vorm van minimal brain dysfunction. De jonge vrachtwagenchauffeur Remco komt bijna dagelijks langs, voor een bak koffie en een bal gehakt. Katalijne en Remco worden verliefd, ze willen met elkaar verder alleen wil moeder dat niet. omdat Remco volgens haar maar een nietsnut is, ze willen ontvluchten, de moeder betrapt hun, Remco komt in een moeilijke positie, hij pakte het mes van moeder af en stak haar dood, later op hun vluchtweg, werden ze gedood door een ontploffing in hun kabine. Het verhaal word vaak door elkaar gehusseld met stukjes die verderop in het verhaal weer terugkomen, dit kan erg verwarrend werken en hun slechte kleding die niet eens bij het stuk paste, toch is het een goed stuk, omdat geen een van de acteurs hun tekst vergat of niet meer kon herrinneren, ze leefde zich echt ook helemaal in in hun rol, ze konde ook zonder enig woord, uitbeelden hoe ze zich voelde, alleen hun blik kon soms doden.