oude meuk
Artikel
"Afscheid nemen is nooit leuk. Maar dit afscheid sloeg echt alles. Haastig vertrek joeg ons van het eiland, het leek wel of we niet wisten hoe snel we weg moesten komen."
Anna Rottier blikt terug op het Oerol-avontuur van Polly Maggoo.
We hadden geen keus. De bootreservering voor de zwarte Volvo met hoogzwangere vrouw en chauffeur stond nu eenmaal geboekt voor de laatste dag van het festival, zondagmiddag om 12:30 uur. Dit was de enige mogelijkheid -alle andere veerdiensten zaten de komende dagen overvol- om op tijd van het eiland af te geraken, dat wil zeggen vóór de vastgestelde datum van de bevalling, drie dagen later.
Ik was met alle liefde nog wat extra dagen op Terschelling gebleven om met de hele groep rustig af te kicken van alle opwinding rond 'Op Hoop van Zegen', ons eerste succesje. Polly Maggoo wordt voor het eerst in haar driejarige bestaan in de armen gesloten door het grote publiek met een experimenteel traditioneel muziektheaterproject. Kreten als publiekslieveling en festivalhit vliegen ons om de oren, die het nauwelijks kunnen geloven, maar een dergelijk persbericht in de Volkskrant van vandaag (24/6) doet diezelfde oren gloeien van trots.
Helaas is het wel de realiteit dat we deze voorstelling niet verkocht kregen aan andere zomerfestivals zoals De Karavaan en Over het IJ, die zichzelf nu voor hun kop slaan natuurlijk, maar wat hebben wij daar nu aan. Met andere woorden: het is nu echt afgelopen met de broertjes Barend en Geert. De legendarische Knier van actrice Joke Tjalsma was geen lang toneelleven beschoren en ligt ook weer in de kast. Mikken op het volgende seizoen is een manier om ze te laten herrijzen uit hun as. Polly Maggoo zal alles in het werk stellen ze weer op de planken te krijgen. Maar eerst ligt er een ander groot project in het nabije verschiet... de geboorte van Mathijs' en mijn eerste kindje. En dat is ook niet niks.
Wat mij betreft had het daar op Terschelling geboren mogen worden. Kraambed stond al klaar in ons achterhuisje met het voeteneind naar de vrolijk blatende schapen en die ene koe in de groene weilanden. Het was een mooi verhaal geweest voor later. Nu maar thuis in Amsterdam de volgende eigenlijke bevalling afwachten. Is misschien ook wel zo rustig.
Maar nu... de gedachte dat ik achteraf gezien dus toch mee had kunnen spelen in onze eerste hit, bespringt me als een kleine pesterig duiveltje. Tuurlijk, een beetje gezond verstand vertelt me dat het een veel te groot risico was geweest en dat ik de stress niet had aangekund enz. enz. Maar wat had ik de rol van het zwangere nichtje Jo graag gespeeld.
Nu mocht ik gelukkig de verantwoordelijkheid voor de zakelijke leiding én de productieleiding én de publiciteit én de kostuums op me nemen. Tijdens het repetitieproces kreeg ik veel lof toegezwaaid voor mijn organisatietalent, maar toen de voorstelling eenmaal liep, zat mijn waardevolle taak er min of meer op.
De acteurs en muzikanten klitten aan mekaar als een tros druiven. De regisseur stond elke dag ongevraagd in het middelpunt van pers en publiek. Ik stond erbij en keek ernaar. De vrijwilligers hadden geen idee wie ik was en vroegen steeds om mijn kaartje. Beetje frustrerend soms en eenzaam. Maar mij hoor je niet klagen over de samenwerking. Die kan ik zeer geslaagd noemen. En uiteindelijk uitgeroepen worden tot publieksfavoriet overtreft onze stoutste verwachtingen. Daar wordt een mens, een idealist, een strijdend kunstenaar gelukkig van.
Een post Oerol depressie zal hier geenszins uit voortvloeien. Wat me wel spijt is dat de twee weken op Terschelling vliegensvlug voorbij gevlogen zijn. We zwierven over het eiland voor boodschappen bij Super de Boer, een koffie bij Heartbreakhotel, een duik in de zee, een blik op de weilanden of een bezoek aan een van de vele voorstellingen in een boerenschuur of aan het strand. Kortom, een leven temidden van de eilandbewoners of het nooit anders geweest was. Nu zit ik weer aan mijn bureautje mezelf een muisarm aan te smeren. Liever zat ik met mijn lief op de toppen van de duinen, haren in de wind, turend over de eeuwig schuimende zee, wachtend op nieuw leven.
Polly Maggoo moet dit geslaagde avontuur weer langzaam van zich af laten glijden en in de startblokken gaan staan voor een heel nieuw avontuur: de geboorte van een kind. De zomer wacht ons op met hopelijk zonnige zeeën van tijd en rust, zodat we tegen de herfst onze nieuwe muziektheaterplannen met veel verve uit de doeken kunnen doen.
Wees gegroet,
Polly Anna