oude meuk
Artikel
Polly Maggoo speelt haar voorstelling in Oosterend, het uiterste dorp van Terschelling, voordat je bij het uitgestrekte gebied van de Boschplaat komt. Hoewel er in deze buurt drie voorstellingen spelen, naast de onze nog 'Freebirds' van Het Waterhuis en 'Finster Stimmen' van Kees Roorda, is het er aanzienlijk rustiger dan in het westen van het eiland, waar de mensen zich verdringen voor de concerten op het Groene Strand of de kaartverkoop op Westerkeyn.
-door Mathijs Verboom
Niets van dat alles in het Oosten, tot ons geluk. Met een zwangere vrouw in de gelederen is rust geboden. Alleen 's avonds laat rijden auto's en fietsers af en aan om in de strandtent Heartbreak Hotel, berucht om zijn home made Burning Love burgers, op live Rock 'n Roll muziek te dansen, met achter zich de al evenzeer dansende golven, die op de beste momenten belicht worden door het witte schijnsel van de maan.
In die strandtent heb ik de afgelopen weken gezeten om mij te goed te doen aan hamburgers en verse jus met citroen. Voor koffie moet je echter niet in Heartbreak Hotel zijn. Die komt uit een kantoorautomaat en is niet te drinken.
Geen probleem. Tien minuten fietsen en je komt midden in Oosterend uit bij de Grië, het befaamde restaurant met de Michelinster dat mede beheerd wordt door mijn oom, een parmantig grijze kerel met een eigenaardig gevoel voor humor. Wanneer ik hem vraag om koffie te zetten tikt hij mij op de vingers. "Ik zet geen koffie, ik maak koffie." Mijn oom is een koffiefetisjist en daar vaart het hele eiland wel bij. Nergens kun je zulke lekkere koffie krijgen als in de Grië. Ook het eten is er bepaald niet slecht trouwens, maar nu, tijdens Oerol, is het moeilijk er een plaats te bemachtigen, al was het alleen al omdat Dayzers, een van de hoofdsponsoren van het festival, er permanent dertig plekken gereserveerd heeft.
Gelukkig is het er overdag een stuk rustiger, zodat wij gisteren kans zagen om er met de hele groep van Polly Maggoo te lunchen. Twee dagen eerder zorgde ik ervoor dat de kok van het restaurant, Ton, en zijn vrouw, Toos, samen met mijn oom en tante onze voorstelling zagen. Ze waren onder de indruk en boden ons spontaan de lunch aan.
Daar zaten we, met z'n dertienen in een sterrenrestaurant ons te goed te doen aan heerlijke pasta, zelfgemaakt ijs, kwaliteitswijnen en heerlijk brood. Na afloop liepen we de keuken binnen en zongen met zijn allen als dank een van de liederen uit onze voorstelling. Toen het lied ten einde was zei Ton: "Het is jullie eigen schuld dat het eten zo lekker is. Omdat de voorstelling zo mooi was heb ik mijn best gedaan."
Nog nagenietend van het eten speelden we die middag een prima voorstelling. Met dank aan de Grië.
zie ook: website De Grië