oude meuk
Artikel
Een van de belangrijkste kenmerken van Oerol is het rommelige karakter. Dat is zowel een kracht als een zwakte.
-door Mathijs Verboom
De kracht betuigt zich via het enthousiasme dat duizenden artiesten, vrijwilligers en bezoekers tonen in het opzetten en beleven van het festival. De zwakte laat zich onder andere in de kaartverkoop zien. Voor onze groep was dat de afgelopen dagen een ondoordringbaar woud van optimistische kaartverkopers, die geen van allen antwoord hadden op de simpele vraag: "Hoe krijgen wij onze eigen familie binnen bij onze voorstelling???"
Niemand kent de regels, iedereen heeft eigen regels en voor velen is het een sport om ons zo verbijsterd en verbaasd mogelijk aan te kijken. "Dan moet ik u doorverwijzen, dan moet u niet bij mij zijn" is een mantra geworden dat ook nu nog in mijn kop doorzeurt.
Vanmorgen is het dan eindelijk gelukt om kaarten voor onze eigen voorstelling te bemachtigen. Nadat een dag eerder, tijdens de opening van het festival, onze hoofdrolspeelster van 'Op Hoop', Joke Tjalsma, de tent al bij elkaar had geschreeuwd. Zij speelt Knier in onze voorstelling en heeft er in die hoedanigheid een handje van gekregen links en rechts tikken uit te delen. Gisteren kregen de kaartverkopers het te verduren. Na een tierende monoloog van Knier konden ze niet veel meer doen dan ja en amen zeggen. Tegen Knier is niemand opgewassen. 'In Op Hoop van Zegen' schreeuwt ze haar zonen de zee op, bij de kaartverkoop jaagt ze vrijwilligers op de kast, overigens met het gewenste resultaat.
De opening van het festival zelf, waar het bovengenoemde zich afspeelde, was al even rommelig. Op Westerkeyn, het festivalterrein van Oerol, had zich een menigte verzameld die gezamenlijk in de stress schoot. Iedereen moest eten, kaarten kopen, drinken, de opening zien; sponsors wilden verwend worden, de familie’s van het eiland al evenzeer. Artiesten renden af en aan omdat zij binnen luttele secondes op een catwalk acte de presence moesten geven. "Dit is een ramp", fluisterde ik Martin toe, onze drummer, "hier kan ik niet tegen. Al die mensen."
Martin glimlachte. "Zie je iedereen, kijk maar goed, al deze mensen schieten in de stress, enkel omdat er zoveel mensen zijn. Iedereen steekt elkaar aan."
Wat een geluk dat ik later op een verlaten strand bij Hoorn een stille voorstelling van Lotte van den Berg mocht bewonderen, met naast mij aan de ene kant de ondergaande zon en aan de andere kant de opkomende maan. De komende dagen laat ik het festivalterrein voor wat het is. Ik verkies de rust.