Alle mannen zijn slappelingen. In elk geval in deze voorstelling van Orkater. En alle vrouwen zijn goed maar toch ook wel enigszins beschadigd.

Ja, Leny Breederveld is fantastisch en de mannen van orkater (plus een vrouw) kunnen mooi muziek maken. Bovendien speelt Nadja Hupscher mooi eerlijk. Maar wat is dit een burgerlijke pseudo-kunst.

Verhoudingen tussen mannen en vrouwen blijven een onuitputtelijke bron van plezier, ergernis en kunst. Ook Geert Lageveen en Leopold Witte hebben zich er als tekstschijvers aan gelaafd.

Lang geleden dat ik na een voorstelling het publiek als 1 man volkomen terecht zag opstaan voor een staande ovatie.

Je mag wel wat verwachten van een groep als Orkater die in het verleden een aantal prachtige voorstellingen heeft gemaakt. Helaas maken ze met de voorstelling Bloedband een grote vergissing.

Orkater is altijd wel de moeite waard. Het stuk gaat over de band tussen ouders en hun kinderen. Of eigenlijk over de ongewenste kinderen of de ongewenste kinds geworden ouders.

Van een koud meisjes is eigenlijk in verste verte geen sprake. Een half uur lang lijkt het meer op een demonstratie van Latijns vuur.

Een heftig spektakel waarin Ria Marks en Paul van der Laan de sterren van de hemel spelen.Het eeuwige aantrekken en afstoten tussen de een de ander spetterend neergezet met behulp van twee zeer strak

Van de vele voorstellingen over worstelende twintigers/ dertigers/ mensen in het algemeen is dit wel de parel van de parade.

Weer zo’n voorstelling waarbij ik niet wilde dat het zou stoppen, maar dit soort voorstellingen komen nooit verder dan een uur.