Alle mannen zijn slappelingen. In elk geval in deze voorstelling van Orkater. En alle vrouwen zijn goed maar toch ook wel enigszins beschadigd.
Marisa van Eyle mag na een heleboel moedergekloek één keertje helemaal uit haar dak gaan en dat doet ze met verve maar Leny Breederveld steelt de show. Niet alleen als dementerend oud vrouwtje maar ook in het bewegingsgedeelte. Zij lijkt de enige te zijn die hier echt iets mee kan, de rest van de acteurs heeft er meer moeite mee. Ik vond dat zelf nogal overdone, ietsje minder gespring en gezwaai had van mij best gemogen. Vandaar die tomaat. Want nu was het een (op zich goed) stuk met muziek maar die choreografie tussendoor leidde wat mij betreft teveel af van het verhaal. Waarschijnlijk had het de boel tot een geheel moeten smeden maar het haalde het juist uit elkaar.
Het was wel een erg herkenbare voorstelling, vandaar waarschijnlijk die enthousiaste reacties na afloop in de foyer.

Ja, Leny Breederveld is fantastisch en de mannen van orkater (plus een vrouw) kunnen mooi muziek maken. Bovendien speelt Nadja Hupscher mooi eerlijk. Maar wat is dit een burgerlijke pseudo-kunst. Matig geschreven en hier en daar akelig ijdel geacteerd. En dan dat decor… au!

Verhoudingen tussen mannen en vrouwen blijven een onuitputtelijke bron van plezier, ergernis en kunst. Ook Geert Lageveen en Leopold Witte hebben zich er als tekstschijvers aan gelaafd. En Beppe Costa heeft er, als gebruikelijk bij deze groep, de fraaie muziek bij gemaakt.

Mannen zijn hier escapistische lamzakken. Zodra zij door dochter, moeder of echtgenote voor een wezenlijke keuze worden gesteld, zakken ze door het ijs. Zelfs van de vlucht voor moelijke keuzes, bakken ze niks.

Het ziet er voor deze sexe blijkbaar beroerd uit. Maar de sprankelende, heldere en upbeat stijl van Orkater maakt die boodschap eigenlijk heel goed verteerbaar. Veel leed, maar gekruid met veel humor. De verbale woede van Rosa jegens Diederik bijvoorbeeld, zou ik uit mijn hoofd willen kennen. De zojuist gelauwerde Leny Breedveld maakt er net als de anderen anderhalf uur lang een genoegen van.

Misschien is Bloedband niet de allerbeste, maar in ieder geval toch een heel mooie voorstelling van het team.

Lang geleden dat ik na een voorstelling het publiek als 1 man volkomen terecht zag opstaan voor een staande ovatie. Helaas staat het Nederlandse publiek wel erg vaak op na een voorstelling om te applaudiseren, maar in dit geval heel begrijpelijk! Alles klopt aan deze voorstelling, de muziek, het verhaal, de acteurs, het decor. Blijkbaar is het een voorstelling die veel verschillende leeftijdsgroepen aanspreekt, want gisteravond in de Rotterdamse Schouwburg waren zowat alle leeftijden vanaf achttien vertegenwoordigd. Kritieken in de kranten zijn voor mij vaak moeilijk te volgen, omdat ik het er vaak niet mee eens ben, wat geschreven wordt. Bovendien schrijft de ene criticus dit, de andere dat. In het geval van Bloedband moet ik ze echter gelijk geven: je komt gelouterd de zaal uit. Alle acteurs spelen perfect, maar een one-liner bijna aan het einde van de voorstelling viel wel in heel goede aarde: Als jij ooit op zoek gaat naar jezelf………
Om te weten hoe deze afloopt: ga zelf kijken!

Je mag wel wat verwachten van een groep als Orkater die in het verleden een aantal prachtige voorstellingen heeft gemaakt. Helaas maken ze met de voorstelling Bloedband een grote vergissing. De pretentieuse opvoering, verkeerd geplaatste muziek, zeer matige tekst en zwakke kostuums maakte mij niet erg blij met deze mislukking. En mag er ook wat meer licht op zodat we wat kunnen zien? Verkeerde opgeklopte kunst noemen we dit.

Orkater is altijd wel de moeite waard. Het stuk gaat over de band tussen ouders en hun kinderen. Of eigenlijk over de ongewenste kinderen of de ongewenste kinds geworden ouders. Klein, herkenbaar menselijk drama. Verpakt in een mooie tekst, gespeeld door acteurs die er plezier in lijken te hebben. Met 3 verhaallijnen die op het laatst moeiteloos in elkaar overgaan. Samen met de erg goede muziek/zang en de rare dansjes is er genoeg afwisseling en moet je als toeschouwer op blijven letten, want je wilt niks missen.
Het decor verdiend een eigen gewei, omdat de rode trappen en gangen voor hele mooie toneelbeelden zorgden. Die zeker ook door de regisseur optimaal gebruikt zijn, door alles in beweging te houden. Dansende acteurs zijn leuk om te zien, zeker als sommige nog hardop mee lijken te tellen om in de maat te blijven. Sinds een lange tijd ook weer eens een toneelstuk waarbij het publiek voelde dat het afgelopen was en al voor de blackout ging klappen, dat lukt niet vaak.