Moose - Orkater

Hartfalen, Orkater (21/05/2011)

Witte — Sun, 22 May 2011 13:18:07 +0000

Aan de acteurs ligt het niet: mensen als Helmert Woudenberg en Porgy Franssen kun je om een boodschap sturen. Aanvankelijk lijkt het dan ook op een wat wrange komedie uit te draaien waarin enkele mannen zich op de afdeling hartbewaking van een ziekenhuis bevinden. Maar al snel mengt de realiteit zich met dromen of hersenschimmen en is er eigenlijk geen touw meer aan vast te knopen. Het ene moment zit men in een vliegtuig dat naar Bremen gaat, of toch niet, het volgende moment zit er eentje met de verpleegster boven in het rek dat tussen wat musici en de acteurs staat, dan ligt men weer keurig in de ziekenhuisbedden en zingt aaaaaaah. De teksten helpen je ook al niet om er iets van te begrijpen en dan kijk je maar eens steels op je horloge.

Wat zou ‘t toch leuk zijn om weer eens die onbedwingbare lust te hebben een staande ovatie te geven. En later nog eens na te genieten…

Richard lll, Orkater (09/10/2010)

RiRo — Tue, 12 Oct 2010 11:40:30 +0000

Al meteen de eerste keer dat Gijs Scholten van Aschat begint te zingen weet je het, de songs van Tom Waits gaan inderdaad heel goed samen met dit koningsdrama van Shakespeare en met de manier waarop Scholten van Aschat de titelrol speelt. Maar veel meer dan dat, veel meer dan lekkere muziek en een goed spelende en redelijk zingende hoofdrol heeft deze voorstelling eigenlijk niet te bieden.

Want van het acteren van de overige acteurs, op een enkele uitzondering na, gaat mijn hart niet echt sneller kloppen. En omdat de tekst is gebaseerd op de bestaande vertaling van Komrij, zijn er wat dat betreft ook al geen verrassingen.

Maar ik vind vooral de regie van Rümke teleurstellend. Die is nogal voor de hand liggend, waarmee de voorstelling al snel voorspelbaar wordt. En omdat ik ook geen interessante nieuwe visie kan ontdekken op wat Richard lll drijft, heb ik al met al wel een goede Gijs Scholten van Aschat gezien, maar zeker geen goede voorstelling.

Richard III, Orkater (07/10/2010)

Jeanine — Sat, 09 Oct 2010 21:49:54 +0000

Zodra Richard met zijn roversbende op het toneel stond, zingend en grommend, terwijl op de achtergrond de rest van de groep een beeldschoon plaatje vormde wist ik: dit wordt een prachtige avond. En dat werd het ook.

Deze Richard is een machtswellusteling, een boze man met maar één doel voor ogen. De muziek van Tom Waits paste wonderwel in deze wat morsige voorstelling.

Het was zeker geen oneman show voor Gijs Scholten van Asschat, er stond een goed op elkaar ingespeeld team dat er zichtbaar plezier in had.

Richard 111, Orkater (22/09/2010)

java — Thu, 23 Sep 2010 05:45:48 +0000

De allereerste voorstelling, paar dagen voor de première, dus misschien verandert er nog van alles. Ik vind het vaak een feestje om te zien, een fantastisch spektakel, vooral als er muziek wordt gemaakt. Alle musici zijn geweldig en de musicerende acteurs (volgens mij speelden ze verleden jaar in ‘Help’) zijn heerlijk om naar te kijken en naar te luisteren en Gijs Scholten van Asschat zingt prachtig. Maar als er echt tekst wordt gespeeld, haak ik geregeld af. Ik vind nogal wat van het toneelspel houterig en saai, ook van de vrouwen, op Lady Anne na. Heel veel geschreeuw. Trudy de Jong is wel mooi in het stuk na de pauze, wat ik verder trouwens veel minder vibrerend vind dan de eerste helft. Gijs S.v.A. is natuurlijk absoluut niet houterig en saai, integendeel. Maar hij werkt zo hard dat het me soms benauwt. Maar goed, eerste voorstelling, misschien heeft dat er wat mee te maken.

Ik vind het decor erg mooi, beetje Johan Simons-achtig, op een gegeven moment een gigantische puinhoop. En de manier waarop mensen sterven doet me denken aan Ivo van Hove, maar het is indrukwekkend. De kostuums zijn prachtig. Alle mannen dragen een rok, zelfs de technici! Er speelt een mij onbekende jonge Vlaamse acteur mee (York) waar ik van geniet.

Maar al met al vraag ik me af of je Waits goed kunt combineren met Shakespeare. Het lijkt mij dat Shakespeare hier het onderspit delft. En het wordt me maar niet duidelijk waarom die vrouwen toch allemaal doen wat die klootzak, Richard, wil en dat zit me dwars en maakt de scenes met Lady Anne en koningin Elisabeth ongeloofwaardig, hoe mooi beide vrouwen ook spelen en hoe Gijs S.v.A. alles uit de kast haalt.

Echter, al met al een erg leuke avond, het podium is gigantisch, de eerste 5 rijen zijn weggehaald en dat maakt de zaal heel klein. Geeft een intieme indruk, ondanks al het geweld op de scene. En de foto’s van Tom Waits door Anton Corbijn in de foyer en in de hal zijn schitterend!

ik beloof dat ik onvoorzichtig zal zijn, Orkater (18/08/2010)

colson — Fri, 20 Aug 2010 06:44:41 +0000

Er gebeurt een ongeluk - maar een schitterend ongeluk. Orkaterkwaliteit, Ria Marks en de verbeelding aan de macht, levert een mooi muzikaal en theatraal half uurtje op de Parade op.

Victor en zijn vrouw, Orkater (09/04/2010)

Witte — Tue, 13 Apr 2010 22:56:39 +0000

De vrouw heeft een beroerte of een hersenbloeding gehad, waardoor ze alles niet meer goed op een rijtje krijgt. Victor, haar man, is uitgesplitst in drie personen die soms eender reageren, vaker niet.

Aan zo’n situatie kun je van alles ophangen en dat gebeurt dan ook naar hartelust. Zo wordt de vrouw aan drie touwen over de vloer gemanipuleerd, wordt lezend als een speelbal in een soort dans betrokken, komt terecht in een restaurant waar drie obers haar hun wil trachten op te leggen, enz. De heren spelen rechtbankje over het “ongeluk” dat de vrouw overkomen is, roepen zinnen uit duitse schlagers (heel flauw) en schuiven en smijten met stoelen. Sommige scenes zijn aardig, andere saai. Het levert in ieder geval geen goede gestructureerde voorstelling op, zelfs als de vrouw een heldere uiteenzetting geeft over de werking van de hersens. Het zal allemaal wel.

De meisjes van Mussolini, Orkater (24/03/2010)

Leonard — Wed, 24 Mar 2010 22:30:34 +0000

Deze voorstelling viel me toch wel wat tegen. Leuk gezelschap, leuke spelers, leuk onderwerp - maar toch niet geworden wat het had kunnen zijn. Het gaat om de geschiedenis van drie Nederlandse meisjes die in het fascistisch Italië van de jaren dertig een fantastische carriere opbouwen als zangtrio - maar die als aan het licht komt dat ze een Joodse achtergrond hebben direct van het toneel moeten verdwijnen. Een verhaal met zowel glamour als drama - maar het komt er niet uit. Dramaturgisch is het een hopeloos geval geworden, zonder echte spelscènes, zonder werkelijke dramatiek, en zelfs anekdotisch niet helder en brokkelig. Een onduidelijk verteld verhaal zonder hoogte- en dieptepunten. Nee, dat is niks. Muzikaal is het gelukkig wèl heel interessant. Fantastische muziek, goed uigevoerd, zowel door Bodil de la Parra, Eva Van der Gucht en Elise Schaap als de drie zangeressen, als door de vier musici, waaronder Beppe Costa er ook als zanger uitspringt. Van het muzikale aspect heb ik genoten! - Had het daarbij gehouden; als muzikale show had het veel spetterender kunnen zijn, de volle concentratie op de muziek, desnoods met een goede verteller ernaast die het verhaal doet, of een reeks filmbeelden die de geschiedenis van de meisjes vertellen, zoiets. En dan met beter licht, betere choreografie en vooral ook betere (en wisselende) kleding dan de vreselijke nare soepjurken waar we nu de hele avond naar moesten kijken. Nee, leuke en goed uigevoerde muziek, maar als toneelstuk eigenlijk non-existent.

Blackface, Orkater (19/03/2009)

Sebastiaan — Sun, 29 Mar 2009 20:16:58 +0000

Voorstelling die in het midden blijft hangen. Aan de ene kant goed spel en goede zang van Porgy Franssen en Lies Visschedijk, aan de andere kant een vlakke Maud Dolsma en gewoon geen goede Mike Libanon. Liedjes zijn leuk, aan de andere kant te lang en niet altijd even verstaanbaar. En dan de grappen die er in zitten, sommige zijn erg leuk gevonden en anderen zijn weer te flauw voor woorden. Kortom, het blijft in het midden. Je hebt een leuke avond maar echt bijzonder is het niet.

Kamp Holland, Orkater (29/11/2008)

RiRo — Tue, 02 Dec 2008 10:11:00 +0000

Het is jammer. Ik hoopte dat de onverlaten die (zonder hem te hebben gezien) deze voorstelling helemaal niks vonden ongelijk zouden hebben. Maar helaas. Lageveen en Witte nemen nauwelijks afstand van hun in Afghanistan verzamelde materiaal. Ze presenteren een soort scholierenvoorstelling over onze jongens daar. Met als voorspelbaar resultaat herkenning bij de in de zaal aanwezige soldaten, ouders, en vrienden (‘zo gaat het écht!’). Voor de tussen dat publiek verdwaalde theaterliefhebber valt er weinig te genieten. Die luistert naar een tekst van soapniveau, ziet gevoelens vooral uitgedrukt met schreeuwen, kijkt naar matige acteurs (met als gunstige uitzonderingen Kees Boot en Pepijn Schoneveld), luistert naar muziek die niet veel toevoegt, en vraagt zich ondertussen af waarom regisseur Gijs de Lange de makers er niet van heeft kunnen overtuigen dat er met een wat intelligentere dramaturgie misschien theater zou zijn ontstaan, in plaats van een lezing waarbij af en toe wat wordt uitgebeeld. Laat ik positief eindigen: een technicus in wit ondergoed paraat hebben om een defecte microfoon weg te halen getuigt van adequaat anticiperen op het onverwachte, en het onverwachte in het verhaal, de ontploffing, is technisch gezien een sterk staaltje.

Hartfalen, Orkater (01/09/2008)

Bloemenmeisje — Tue, 02 Sep 2008 12:41:04 +0000

eigenlijk is dit nog niet eens een try-out, maar een veelbelovende geënsceneerde lezing. Vier oude rotten in het vak (o.a Pierre Bokma en Porgy Franssen) dragen de gloednieuwe tekst van Daniël Samkalden voor vanuit ziekenhuisbedden. Gemor, geklaag en flirts met de zuster (Wendell Jaspers) behoren tot de dagelijkse gang van zaken op deze afd. voor hartpatiënten. ‘Hartfalen’ blijkt algauw een tekst met teveel vaart voor een ziekenhuis: Een surreële speling van het lot transformeert de afdeling tot een vliegtuig, onderweg naar Bremen… Een mooie uitdaging voor Orkater om dit volgend seizoen ensceneren!