Weer zo’n voorstelling waarbij ik niet wilde dat het zou stoppen, maar dit soort voorstellingen komen nooit verder dan een uur. Ik zie de voorstelling als een vervolg op Valse Wals/Bankstel/Zucht, maar dan gesproken/gezongen. Ria Marks en Titus Tiel Groenestege zijn zo goed op elkaar ingespeeld dat het spelen van dit echtpaar er moeiteloos uitziet. De tekst was goed, de situatie herkenbaar en duidelijk, het decor simpel maar functioneel. Nynke Laverman verrastte mij met haar zeer goede spel. Ik zou een tomaat willen geven aan de vrouw die tijdens haar a-capella openingssolo de hele 25 meter terug naar de deur liep op haar hakken, om daar te hoesten? of de telefoon aan te nemen? om vervolgens de 25 meter weer stampend terug te komen. Maar ik recenseer niet het publiek, de voorstelling was mooi genoeg om dit begin te vergeten.

De tover is echt wel uit de relatie van de man en de vrouw.

Toch was de toon en de sfeer gedurende de hele korte voorstelling muzikaal, lichtvoetig, poëtisch bijna. Net als in het prachtige “Ik”, een paar jaar geleden. Toen werkte dat wel. Nu niet. Deze strijd des sexen deed me geen zier.

Maar gelukkig was daar het meisje-van-hun-fantasie, Nynke Laverman, dat zong, sprong, sprak, danste en wervelde. Die wil ik graag vaker in het theater zien.