Aan de acteurs ligt het niet: mensen als Helmert Woudenberg en Porgy Franssen kun je om een boodschap sturen. Aanvankelijk lijkt het dan ook op een wat wrange komedie uit te draaien waarin enkele mannen zich op de afdeling hartbewaking van een ziekenhuis bevinden. Maar al snel mengt de realiteit zich met dromen of hersenschimmen en is er eigenlijk geen touw meer aan vast te knopen.

Al meteen de eerste keer dat Gijs Scholten van Aschat begint te zingen weet je het, de songs van Tom Waits gaan inderdaad heel goed samen met dit koningsdrama van Shakespeare en met de manier waarop Scholten van Aschat de titelrol speelt. Maar veel meer dan dat, veel meer dan lekkere muziek en een goed spelende en redelijk zingende hoofdrol heeft deze voorstelling eigenlijk niet te bieden.

Zodra Richard met zijn roversbende op het toneel stond, zingend en grommend, terwijl op de achtergrond de rest van de groep een beeldschoon plaatje vormde wist ik: dit wordt een prachtige avond. En dat werd het ook.

Deze Richard is een machtswellusteling, een boze man met maar één doel voor ogen.

De allereerste voorstelling, paar dagen voor de première, dus misschien verandert er nog van alles. Ik vind het vaak een feestje om te zien, een fantastisch spektakel, vooral als er muziek wordt gemaakt.

Er gebeurt een ongeluk - maar een schitterend ongeluk. Orkaterkwaliteit, Ria Marks en de verbeelding aan de macht, levert een mooi muzikaal en theatraal half uurtje op de Parade op.

De vrouw heeft een beroerte of een hersenbloeding gehad, waardoor ze alles niet meer goed op een rijtje krijgt. Victor, haar man, is uitgesplitst in drie personen die soms eender reageren, vaker niet.

Aan zo’n situatie kun je van alles ophangen en dat gebeurt dan ook naar hartelust.

Deze voorstelling viel me toch wel wat tegen. Leuk gezelschap, leuke spelers, leuk onderwerp - maar toch niet geworden wat het had kunnen zijn.

Voorstelling die in het midden blijft hangen. Aan de ene kant goed spel en goede zang van Porgy Franssen en Lies Visschedijk, aan de andere kant een vlakke Maud Dolsma en gewoon geen goede Mike Libanon. Liedjes zijn leuk, aan de andere kant te lang en niet altijd even verstaanbaar. En dan de grappen die er in zitten, sommige zijn erg leuk gevonden en anderen zijn weer te flauw voor woorden. Ko

Het is jammer. Ik hoopte dat de onverlaten die (zonder hem te hebben gezien) deze voorstelling helemaal niks vonden ongelijk zouden hebben. Maar helaas. Lageveen en Witte nemen nauwelijks afstand van hun in Afghanistan verzamelde materiaal. Ze presenteren een soort scholierenvoorstelling over onze jongens daar.

eigenlijk is dit nog niet eens een try-out, maar een veelbelovende geënsceneerde lezing. Vier oude rotten in het vak (o.a Pierre Bokma en Porgy Franssen) dragen de gloednieuwe tekst van Daniël Samk