Niks te doen voor kinderen tijdens de Boulevard? Vandaag is het voor iedereen zichtbaar dat er echt iets ‘te doen’ is. Er zijn natuurlijk voorstellingen en gratis straattheater, maar nu dan ook een echt speel- en doe spektakel van een Spaans gezelschap dat de meest ingenieuze speeltoestellen heeft opgesteld waar jong en oud fanatiek mee aan het spelen slaat. Zelfs de lichte regen kan niemand deren en iedereen heeft het naar de zin.

Tomaatje voor dit niemendalletje van Stella Den Haag. Wat een flauw toneelstukje waar dramaturgisch geen moer van klopt en dat aanstellerig wordt gespeeld. Gauw vergeten.

Wat een beschaafde, keurige voorstelling is dit. Zo verantwoord, zo zonder enige verbeeldingskracht, zo letterlijk. De muziek is ook al zo braaf. De zeven muzikanten zitten er als zoutzakken bij en de zangeres heeft maar een enkele theatrale pose tot haar beschikking. Een navrant onderwerp (asielzoekersproblematiek) wordt hier gesmoord in een totaal artificiële vorm. Alles vakkundig gedaan, daarvoor een gewei, maar dat vakmanschap krijgt geen wending die verrast of verbaast.

Wat een fantastisch recept en briljant uitgevoerd. Een kookconcert met een heerlijke maaltijd als resultaat. Opwindend en opzwepend. Laika is om op te eten. Patatboem!!!

Geert Hautekiet van Compagnie Kaiet is een fenomeen. Hij speelt een heel theaterconcert met wel zestig instrumenten met zichzelf. Een aandoenlijk verhaal wordt virtuoos en meeslepend gebracht. Duidelijk iemand die plezier heeft in wat hij doet en dat aanstekelijk overbrengt op het publiek.

Prachtige jeugddansvoorstelling over imago en identiteit. Met lef en overtuiging gebracht door een groep van negen jonge dansers, vier jongens en vijf meisjes, ieder met een eigen bewegingsidioom waaraan recht wordt gedaan. Zowel de mogelijkheden als de beperkingen van de dansers worden in de choreografieen optimaal ingezet. Natuurlijk komt er wel wat bekende bewegingstaal voorbij, maar de overtuigingskracht van de jongeren overspeelt dat kleine gebrek volkomen. Goed gemonteerd, humoristisch en aandoenlijk, brutaal en verleidelijk. Ook de hier en daar nogal zwaar aangezette muziek wordt door het danstalent naar de achtegrond gedrongen. Een hoogtepunt van het festival dat nog maar drie dagen oud is.

Een in potentie intrigerende festivalvoorstelling in een prachtige opblaaskerk over een actueel onderwerp (het verlies van het vertrouwen in het geloof) wordt vakkundig om zeep geholpen door weinig geinspireerde acteurs. Ze lijken zich te storen aan de festivalomgeving, terwijl die juist de goede entourage is voor de thematiek: laten we ons door tomeloos amusement afleiden van waardevollere spirituele zaken? Wordt zelfs spiritualiteit amusement? Kom op Volksoperahuis: een beetje meer spirit.

De Koreaanse koorddanser die zich beweegt in een 1300 honderd jaar oude traditie is een ware publieksbespeler. Hij wordt begeleid door typische Koreaanse muziek en hij vertelt tijdens zijn evenwichtskunst honderd uit, charmant vertaald in het Engels door een assistente. Jammer dat hij soms kiest voor plat populisme, zoals een vergelijking van zijn zwevende high kicks boven het hoofd met de voetbaltrucs van Dennis Bergkamp. Desalniettemin een echt festivalspektakel dat als gratis voorstelling een groot en breed publiek een drempel over helpt.

Het Belgische gezelschap De Ondernemeing speelt dit humoristische leerstuk in het Heempark, een mooie buitenlocatie waar in een beschermd natuurgebied aan biotoopontwikkeling wordt gedaan. Onder een grote zomereik speelt het simpele verhaal zich over een jager die een vrouw rooft en vervolgens boer woont. Een filmsecnario van Marcel Pagnol naar een kort verhaal van Jean Giono is door Kris van Trier en Waas Gramser schitterend bewerkt in een Vlaams dat bol staat van de gallicismen dat woord voor woord intrigeert en prettig verstaanbaar wordt gespeeld. Het publiek zit op een prachtige houten tribune en leeft volop mee. Het slot van de voorstelling is een gezamenlijke maaltijd van gezelschap en publiek met biologische brood, geitenkaas, confiture en vruchtenwijn. Sfeervol, meeslepend theater dat inhoudelijk tot in de puntjes klopt.

Ja, ik ben een Golden Palace Liefhebber. ‘Contact’ is een echt ensemblestuk waarin de acteurs elkaar tot hun recht laten komen in plaats van elkaar vliegen af te vangen. De seksuele inhibities van de mens (van twintigers tot een zestiger) worden met schrijnende humor in kaart gebracht. Het spel is schaamteloos, de bewegingschoreografie is consequent, de solo- en groepszang is sfeervol, relativerend en ontroerend. Regisseur Ingrid Kuijpers presenteert een aantal jonge talenten die hun visitekaartje afgeven geholpen door de vaste kern van het gezelschap.Minder hilarisch dan vorige Golden Palace producties en daardoor beter en confronterender.