Erik van Welzen is 4e jaars student aan de HKU-opleiding Bachelor of Theatre Acting en speelt deze solovoorstelling van een half uur zonder enig hulpmiddel: een man in een lege ruimte, summiere belichting, dat is het. En hij maakt het helemaal waar.Het is een bizarre tekstcompilatie waarin een tekst van Beckett de brommende baslijn vormt. Allerlei citaten en eigen tekstfragmenten (samen met Enver Husicic) worden hier als in een free jazz improvisatieconcert onbeheerst overheen getetterd. Uit het zware gemonkel van een Beckett-figuur treedt een doorgedraaide, hyperactieve idioot naar voren. Zo geloofwaardig als maar kan. Mooi om te zien: de geboorte van een theatertalent. Hij krijgt niet meteen alle beschikbare elanden, want er moet wel wat over blijven voor zijn veelbelovende toekomst.

Prachtige bewerking van een stuk van Peter Handke door Willibrord Keesen en schitterend uitgevoerd door zijn gezelschap met Dic van Duin in een glorieuze hoofdrol. Louis d’Or voor die man.Twee uur en een kwartier word je met lappen tekst om de oren geslagen en het is allemaal even indringend en indrukwekkend. Perfecte kleinere rol van Maureen Teeuwen, die in het begin even opkomt om haar denksportpuzzelboekje te zoeken. Een hilarisch en aangrijpend stuk met op het eind Wim Bouwens als naakte aanslagpleger die niet weet wat hij met zijn Zwitserse zakmes aanmoet. Een lachwekkende deceptie die hard aankomt.

Het boek van Sue Townsend over de 13 driekwart jaar oude onontdekte intellectueel Adrian Mole is prima bewerkt door regisseusse Hilde Mulder voor het jongerentheaterproductiehuis ‘n Meeuw in Leeuwarden. De jongeren die tussen de 15 en 19 jaar oud zijn, spelen het naar de Nederlandse situatie vertaalde stuk met verve. Opvallende is de benadering vanuit het bewegingstheater. Veel dansante scenes en een mooie balans tussen beeldtaal en literaire juweeltjes (het gedicht ‘De Kraan’ dat Adriaan declameert). Uitstekend spel van Adriaan Mol zelf, zijn vader en de buurman. Ritme en timing vertonen oneffenheden door de onevenwichtigheid waarmee het theatertalent over de jongeren is verdeeld. Al met al een goed voorbeeld van wat jongerentheater vermag zonder tot gemakzuchtige modieusheid te vervallen. Daar wordt zelfs de draak mee gestoken. Alle onontdekte intellectuelen van Nederland tussen de 13 en de 14 jaar kunnen er hun hart aan ophalen en hun omgeving zou er goed aan doen om te zien wat voor kwelling het is zo’n onontdekte intellectueel te zijn. Het tomaatje is voor de belichting: vrijwel alles speelt zich in een misplaatst schemerduister af. Mag de pret echter niet drukken.

‘Sisisi’ is een navrante voorstelling over dak- en thuislozen die zich in een opvangcentrum even tegen de kou beschermd weten. Dat ze door de heilsoldate met goede bedoelingen verplicht vrijwillig creatief moeten uiten, nemen ze dan maar voor lief. Er is maar een figuur die de kans te baat te neemt zich nadrukkelijk te manifesteren als human beatbox, popsterren imitator en rollenspelterrorist. De andere vijf doen zeer hun best zich aan die opgelegde leukheid te onttrekken, wat ‘Sisisi’ tot de navrantste voorstelling van Golden Palace ooit maakt. Humor die je het lachen doet vergaan, van de pijn in je ziel. Het is een groteske van de actualiteit in de Nederlandse samenleving. Als deze mensen een rode neus geschminkt krijgen, wordt de sociaalkritische bedoeling van regisseur Ingrid Kuijpers helemaal duidelijk. In onze maatschappij mogen daklozen niet zeuren, maar moeten ze de pittoreske entourage van onze luxe vormen. Dat steekt zo mooi af. Doe eens een kunstje, dan krijg je vijftig eurocent. In een moeite door krijgt het Nederlandse kunstsubsidiebeleid zo ook nog een welgeplaatste sneer. Van deze overwegingen hoef je je ook niets aan te trekken. Kun je je een breuk lachen. Golden Palace kent haar gelijke niet. Bravo!

Een bewegingsvoorstelling die een aangename balans laat zien tussen drie speelsters die enorm verschillen maar alledrie een prettige aanwezigheid op de speelvloer hebben. Geloofwaardig spel dat vanuit een simpele anekdote - boodschappen doen in de supermarkt - in pure beweginsabstractie eindigt. Lichtvoetig en vanzelfsprekend uitgevoerd en een verlangen uitdrukkend naar een vanzelfsprekender lijfelijke cultuur in een afstandelijke wereld. Het geheel is nog niet volgroeid, maar iets zien opgroeien is vaak mooier dan een afgerond proces. Komma vier is een belofte voor de toekomst. Als de inhoudelijke noodzaak scherper wordt en de groep in staat wordt gesteld professioneler te werken, kunnen hun producties alleen maar beter worden. Ik hunker naar meer.

Dit stuk uit 1997 werd op verzoek van directeur Jan van der Putten van de Verkadefabriek in ‘s-Hertpogenbosch hernomen door ZT Hollanida om de openeing van de schitterende nieuwe theateraccomodatie (twee theaterzalen, drie filmzalen, meerdere studio’s, een prachtig, groot café met interieur van Piet Hein Eek) luister bij te zetten. Wat een weergaloze monoloog van Bert Luppes! Geweldige acteur is dat toch. Een openingsvoorstelling die de Verkadefabriek paste als een jas. Na de nieuwe Toneelschuur in Haarlem is Nederland een schitterend theater rijker. Hulde!

Voorstelling voor kinderen vanaf 6 jaar. Mooie rondcirkelende tekst van Enne Koens over twee stokoude zussen gespeeld door Salomé Nobel en Petra van Spanje die nog elke dag hun verdwijntruc oefenen waarmee ze ooit in het circus furore maakten. Zus Sully die altijd in de verdwijnkist moet, heeft er geen zin meer in, maar zus Silly dwingt haar ertoe. Tot Sully verdwijnt en niet meer terug lijkt te komen. Aandoenlijke, vrolijke en verdrietige voorstelling over zusterliefde, ouderdom en het realiseren van een droom. Uitstekende speciaal gecomponeerde muziek van Kees van Zantwijk .

Jarige Dré Wapenaar stond te glimmen van trots in zijn prachtige VierVleugelPaviljoen terwijl een hoosbui neergustste op het tentdoek. Het paviljoen zat stampvol met natgeregende mensen die zich voor het merendeel volledig overgaven aan de muziek van Simeon ten Holt uitgevoerd door de vier pianisten van het Bergen Kwartet. Ze stortten zich geconcentreerd op de hallucinerende compositie. Of het nu aan de wapperende wind om de tent of het neerstortende hemelwater lag, weet ik niet, maar het lukte me niet me over te geven aan de muziek. Als publiek gedroegen we ons voorbeeldig, zaten niet voortdurend te hoesten of met papierzakjes te kraken, dus daar lag het ook niet aan. Misschien was het toch gewoon de compositie die niet de juiste trancestemming teweeg kan brengen. Groot winstpunt: de Nederlandse concertpraktijk is een prachtig mobiel podium rijker. De vier ronde videoschermen vertonen de concentratie op de gezichten van de uitvoerenden in prachtige close ups. Ook van buiten is het programma goed te volgen. Bij mooi weer dan. Mijn God, wat viel er een water.

Meeslepend optreden van een superpianist die de moeilijke openlucht situatie vol met luidruchtige Bossche bierdrinkers goed wist te bespelen. Fantastische muziek, bevlogen gebracht, uitermate innnemend gespeeld. Borstlap is een fenomeen die zelfs een jazz-scepticus als sternalex volledig voor zich weet te winnen. Chapeau!

Een muzikale voorstelling met tal van mankementen die ik toch heel sympathiek vind. De twee zangeressen hebben een mooie uitstraling, zingen goed en zijn grappig. De vertolker van Prins Claus heeft ook wel de goede, sullige uitstralling, maar zingt vlak. De muziek is oaky, lekker puntig, gelukkig niet het gevreesde piep-knar idiomm van de hdendaagse muziek, maar goed ritmisch en op de juiste momenten melodieus. De voorstelling was tekstueel totaal onverstaanbaar: Duitse zangeressen zingen onverstaanbare Nederlandse tekstgedeelten en de Nederlandse zanger zingt onverstaanbaar Duits. Eigenlijk wel humoristisch. De verhaallijn is nogal zwak uitgewerkt. Ondanks alles een leuk uur doorgebracht met deze productie.