Ik heb deze voorstelling 2 keer gezien, zo mooi vond ik hem. Ik ging van iedereen houden en wilde niet dat het ophield. Ik zat af en toe met tranen in mijn ogen hard te lachen. Prachtig hoe ze door stil te zijn en bij elkaar te gaan zitten met hun schoenen uit hun gevoel uiten over het verhaal van Ko. Een van de vele prachtige momenten. Wat ik heel bijzonder vond was het ensemblespel. En de geloofwaardigheid van iedere akteur. Het kontakt met de zaal.
Uitzonderlijk goeie spelers allemaal. Heerlijke voorstelling.

‘Sisisi’ is een navrante voorstelling over dak- en thuislozen die zich in een opvangcentrum even tegen de kou beschermd weten. Dat ze door de heilsoldate met goede bedoelingen verplicht vrijwillig creatief moeten uiten, nemen ze dan maar voor lief. Er is maar een figuur die de kans te baat te neemt zich nadrukkelijk te manifesteren als human beatbox, popsterren imitator en rollenspelterrorist. De andere vijf doen zeer hun best zich aan die opgelegde leukheid te onttrekken, wat ‘Sisisi’ tot de navrantste voorstelling van Golden Palace ooit maakt. Humor die je het lachen doet vergaan, van de pijn in je ziel. Het is een groteske van de actualiteit in de Nederlandse samenleving. Als deze mensen een rode neus geschminkt krijgen, wordt de sociaalkritische bedoeling van regisseur Ingrid Kuijpers helemaal duidelijk. In onze maatschappij mogen daklozen niet zeuren, maar moeten ze de pittoreske entourage van onze luxe vormen. Dat steekt zo mooi af. Doe eens een kunstje, dan krijg je vijftig eurocent. In een moeite door krijgt het Nederlandse kunstsubsidiebeleid zo ook nog een welgeplaatste sneer. Van deze overwegingen hoef je je ook niets aan te trekken. Kun je je een breuk lachen. Golden Palace kent haar gelijke niet. Bravo!