Letterlijk adembenemende trapezeshow in futuristische atmosfeer. De entourage, de live muziek en prachtige zang en de ateletische presaties zijn wonderbaarlijk. Als twee keer achter elkaar een truc de mist ingaat, denk je echter wel: kom op, dat kan beter. Desondanks een wereldavond gehad.
Reusachtige meeuwen maken de Boulevard onveilig. Gulzig pikken ze naar alles wat op hun pad komt. Griezelig vermaak. Fascinerend poppentheater dat deze discipline boven zichzelf doet uitstijgen.
Zeer smeuiig in het Antwerps verteld verhaal over een dag uit de Tour de France van 1948. Multi-instrumentalist Geert Hautekiet bespeelt moeiteloos in zijn eentje de vreemdsoortigste apparaten en het publiek en maakt een waanzinnig verhaal compleet geloofwaardig. Hoe je van zwart brood dat zwaar op de maag ligt, wit brood kunt maken dat voelt als vlinders in je buik. Deze eenzame fietser is sterk!
Een delicaat stukje kindertheater dat filosofisch getint is, maar op een heel vanzelfsprekende manier. Een illustratrice tekent vrij associërend de gedachten van twee meisjes op de speelvloer die uit de lucht zijn komen vallen. Mooie, beeldende poëzie.
De Bloeiende Maagden en Bambie gingen tijdens hun eerste uitvoering van hun serie tryouts voor samenwerking tijdens de Boulevard behoorlijk tekeer. Niets leek ze te gek. Dat leidde tot staaltjes theater waar je met rollende ogen naar zit te kijken, soms ook met opgetrokken wenkbrauwen. Hoe theater kan worden gemaakt, komt hier aan het licht. Je moet je nergens te goed voor voelen en iedere ijdelheid is uit den boze. Naakt met alleen een incontinentieluier aan en een helm op het publiek intimideren, is slechts één van de grote hoeveelheid verbazingwekkende scènes die je voorgeschoteld krijgt. Een veelbelovende samenwerking.
Onderdeel van het beeldende kunst porgramma van Theaterfestival Boulevard dat samen met Festival aan de Werf en de Veenfabriek is ontwikkeld.Geen schilderijen en sculpturen maar evenementen die sociale structuren in kaart brengen. Acht bandjes had Johanna Billing in Den Bosch bereid gevonden hun uitvoering te spelen van Ýou don’t love me yet’. Van snoeiharde rock tot dialectische samenzang. Vier Brabantse Boys hadden de song vertaal in ‘Ge houdt nog niet van mij’ en zongen dat als een stelletje middeleeuwse zeelieden, flink zwaaiend op hun benen. Muzikale principes infiltreren de beeldende kunst.
Ben je op een theaterfestivals dan ben je er al meteen bang voor: de steltlopers. En ja hoor, op de Boulevard waren ze er ook, maar deze Franse groep maakte van de opening van het festival een geweldige act. Complete salto’s op verende stelten, enorme sprongen en dat alles in een vorm van een strenge circusbaas die een fantasietaal spreekt en zijn drie onderknuppels op stelten als afgetrainde circusdieren behandeld. Vind je het gek dat ze dat niet meer pikken. Een prachtstuk theater op straat.
De Spaanse luchtacrobate Fura is een kwalitatief zeer hoogwaardige artieste die theater op straat de nodige uitstraling geeft. Esthetisch interessant, dansant, beeldend en spectaculair. Een perfecte uitvoering van een origineel kunststuk dat oh’s en ah’s aan je mond doet ontsnappen.
Pijnlijk accurate pastiche van de musicalcultuur. Klaasen zit met teksten en uitvoering zo dicht aan tegen de mores van de Nederlandse musical dat zijn humor soms maar met moeite als ironie kan worden herkend. De doorgedraaide vermusicalisering van het Nederlandse theater wordt door Klaasen en dansers in een griezelig perfecte imitatie te kijk gezet. Vrijwel alle musicalgenres, inclusief de Friestalige met ondertiteling, weet Alex Klaasen in de essentie te treffen. De dansers doen het uitstekend, de kostumering ziet er fantastisch uit en de scene in de scharrelboerderij met hitsige kippen en haan als metafoor voor de oversekste maatschappij, waar KLaasen als een zwarte domineekip zich met moeite tegen verzet, is een hoogtepunt.
Bijbelse klucht op een boot. Bij momenten hilarische boottocht waarbij het publiek paarsgewijs, als de dieren op de ark van Noach, door een boer uit Boekelo met een missie van God worden voorbereid op een specifiek fokprogramma als de zondvloed de rest van de wereld heeft verzwolgen. Vet aangezette speelstijl, effectbejag wordt niet geschuwd, bijna letterlijk ‘lach of schiet’. En er wordt geschoten met scherp.
Spic & Span is ee nieuw gezelschap van schrijver Enver Husicic en speler/regisseur Erik van Welzen. Voor hun voorstelling ‘Binnen waait de wind om het het huis’ werden ze begeleid door Trudie Lute die ook meespeelt en door Ko van den Bosch. Het resultaat is een voorstelling die vanuit een actueel sociaal-politiek bewustzijn in theatrale zin de positie van de westerse mens onder de loep neemt. Terwijl er buiten de omgeving waarin een klein gezelschap zich heeft terugetrokken een vernietigende storm rondwaart, concentreren zij zich op de bevestiging van de aloude vooroordelen die ze al hun leven lang koesteren. Dat neemt soms griezelige vormen aan. Uiteindelijke moeten ze toch naar buiten. Alleen de gehandicapte soldaat, zonder armen en benen, kan niet mee. In tal van opzichten is het een hilarische voorstelling, maar je kunt nergens voluit lachen, daarvoor krijg je een te pijnlijke kijk in de wetserse samenleving die niet in staat is zich zonder reserve te tonen aan degenen die aan de deur staan te rammelen. De brug is opgetrokken en de balk is voor de poort geschoven. Aan een stuk door poetsen we onze eigen straatje schoon, niet eens in staat een vondeling te bekennen wie haar vader en moeder zijn, wie voor haar opvoeding verantwoordelijk is. Dit gezelschap heeft de potentie uit te groeien tot een onontkoombare stem in het Nederlandse theater. De groep is nog onervaren en nog niet volledig op elkaar ingespeeld, maar er staat iets te gebeuren. Er steekt een storm op. Berg je.