Twee keer gezien: een keer op de bühne en een keer in de zaal. Voor mij de leukste theaterbeleving van de afgelopen jaren.

Leve Canetti’s intellectuele pulp! Leve ‘t Barre Land, dat zonder kostuums, decor, schouwburg, geld of publiek voor een van de beste voorstellingen van ‘t jaar zorgt. Leve Fin de Saison, waar ze met een glitterbol een disco maken!

… the horror … the horror …

Volkomen oezewoezelig kwam ik uit deze voorstelling gerold. Heel mooi hoe de spelers ons weer zachtjes de werkelijkheid introkken. Ik moet bekennen dat na enige tijd het gevoel begon te knagen dat ik iets had gemist, een bedoeling of een betekenis. Ik weet niet of ik dat deze heerlijke zoete suikerbol mag verwijten.

Ik zit al een kwartier naar het beeldscherm te staren: elke beschrijving verpest de ervaring voor hen die deze voorstelling nog willen - nee, moeten zien!

De voorstelling zal me vooral bijblijven door de enorme hitte in de zaal. En dat is jammer, want er was er veel te genieten aan aanstekelijke teksten en dito spel.

Ik snap niet goed waarom iedereen zo lyrisch is over deze voorstelling. Innemende Belg hoor, daar niet van, maar voor mij bleef Geert Hautekiet een straatmuzikant met een verhaaltje.

Oei, zinloos amateurpoppentheater. Speel je in een weiland, bouw je een zwarte doos waarin je een weiland nabootst. Lelijk decor ook. Een gewei voor de Oerol vrijwilliger die mij op mijn gevallen mobiel attendeerde toen ik halverwege wegvluchtte.

De woorden van Bert Schierbeek doen het goed op de Oerolse grasvlakte. De personages houden zich ermee staande in de gure wind, terwijl hun onderkomen al half door de modder is verzwolgen. Verplichte aardappelkost!

Wat is Sanne Vogel een bijzondere actrice! Ik hoop dat ze binnenkort te bewonderen mag zijn in een echt stuk met echte acteurs onder een heuse regie.