[ON]ze Keuze (1999)

Wordt u ‘s ochtends ook door uw kleren aangerand? Dat ze zich op u storten, en zich aan uw lijf opdringen. De mannen van Bambie wel. Wat een leuke, ontroerende voorstelling. Ik wist niet dat mime zo leuk en mooi kon zijn. Heel erg grappig ook; ze worden overvallen door hun driedelige pak, ze laten ons hele lieve billenbeestjes zien, ze zuipen, doen aan oncorrecte politieke spelletjes, maken ruzie, slaan elkaar verrot, ze ontrafelen en spelen een jongenswereld en dat doen ze heel aanstekelijk. Ik zou ze graag HONDERD geweien willen geven, maar dat is helaas niet mogelijk, geloof ik.

Verfrissend simpel. Ik heb nog nooit zulke grappige billen gezien. Deze jongens zijn goed en schattig. Het gevecht tegen het pak mondt uit in de onzinnigheid die vele politici uitstralen. Zo heeft deze voorstelling ook nog een politiek tintje. Sommige momenten zijn echter net even te langdradig.

Bambie was lekker goed. Van een komieke kwetsbaarheid in totale naaktheid een ingang te vinden in de lach- en huilspieren van de waarnemer is een kunst die de makers verstaan. Het wordt een love-affair. De geboorte (wat een dialectiek in lichaamstaal tussen de aantrekkingskracht van blote lijven tot ‘maatschappelijk’ kostuum en vica versa is) is ook een keurslijf aantrekken. Een imposant gespeelde machtspolitieke driehoek, makkelijk te relateren aan de dagelijkse werkelijkheid, laat een meeslepend verhaal ontstaan; ingenieuze mimiek met vodka/brandveroorzakend vocht plaatst de machtstrijd. Figure it out. Het verhaal wordt zo goed verteld dat toen we de liniaire lijn verlieten en de beelden van een overgangs dood de ‘kostuums’ omtoverden in angstaanjagende maar fascinerende trans-persoonlijkheden, we zo meegingen. De onderwereld, Hades, helse krampen en hemels wuiven…. Het word abstracter maar nog meeslepender… gek werden ze, kunstzinnig gek. En zelfs persoonlijk… Thanks guys

Drie jongens worden geboren, persen zich in het keurslijf van de maatschappij, zijn het lekker oneens en vinden uiteindelijk hun draai in het leven. Mooie machtsspelletjes spannende fysiek en soms wat saai.

Geen theater, maar een geweldig feestje. Al dansend vergeet je de tijd en breek je door de ene zweetbarrière na de andere. Het rozenwater na afloop maakt het helemaal af. Graag elke maand.

Het is onmogelijk om deze (theater)gebeurtenis te beoordelen in geweien en blikjes, dus dat ga ik ook niet proberen. Strikt persoonlijk was ik licht teleurgesteld dat het ritueel op geen enkele manier getheatraliseerd was, waardoor de Rode Zaal van de Brakke Grond toch de verkeerde plek was hiervoor. Verder moet ik nog bekennen dat ik het niet volhield anderhalf uur heen en weer bewegen, na pak ‘m beet veertig minuten ben ik volkomen uitgeput ter aarde gestort en nog steeds heb ik spierpijn.

Amateurtheater in een try-out stadium. Mm, nou daar merk ik alles van, maar daar gaat het niet om. Dit is buurtwijktheater met een missie. Het was de bedoeling dat de Nes ook wat passend publiek had geregeld, Marokkaanse schoolkinderen enzo, maar dat had volgens Robert “toch meer voeten in de aarde”. Het publiek kwam dus uit de Nes, keurig grachtengordel. Gelukkig hoor ik daar ook bij. Het is nogal opvoedkundig, maar dat is ook echt de bedoeling. De stereotypen vliegen je om de oren, er wordt vollop Marokkaans gesproken, maar gelukkig moeten dan veel mensen in de zaal hard lachen, dus dat zit wel goed. Natuurlijk moet dit soort theater ook in “de gewone zaal” terecht komen ooit een keer, maar dan anders. Een blik tomaten voor de Nes dat (nog) geen buurttheaterpubliek kent en een gewei voor de mooie liedjes en de diaprojector (altijd lastig).

Het opblaasbare decor was mooi. Dat was het dan.

Zes goede dansers in een perfect getimede voorstelling met mooie muziek. De puls wordt vastgehouden door de dansers (door beweging, spreken, human beatbox) wanneer de muziek tot nul is gedaald in volume. Naast de zes dansers bevinden zich zo’n tien enorme rubberen banden op het podium. Hiermee zijn enkele mooie scènes gemaakt, anderzijds is het af en toe een beetje teveel “wat kunnen we allemaal doen met deze banden”. De sensualiteit is in deze voorstelling inderdaad ruimschoots aanwezig. Af en toe op spannende wijze, helaas iets teveel ook in zwak geinspireerde recht op-en-neer scenes. Eigelijk zou ik zoveel geweien als mogelijk moeten geven voor de scene, waarin de danseres met ontbloot bovenlichaam en met een gewei (jawel) op het hoofd danst in een horizontale lichtkolom. Dit levert het mooiste beeld van Danças de Câncer. De belichting verdient trouwens sowieso een geweitje. Tomaatje: af en toe is toch de spanning eruit en van een plot lijkt geen sprake.

Een gewei voor het eerste stukje. De roep om een potige Nederlandse vrouw op het toneel geeft een leuke draai aan het multi-culti gebeuren. In de andere drie monologen die volgen wordt het traditionele multi-culti dan weer helemaal gedaan. Nog een gewei voor de ontroering en een tomaat voor de cliché’s.

Een geweldige voorstelling. Hij lijkt voor mij gemaakt. Janet, de Kleine Zeemeermin, Ajax, Tarantino, mijn favoriete Micheal Jackson-clip, Missy, veel Timbaland en zelfs een dansende MOOSE. Helemaal geen multiculti-jongeren bullshit, maar een voorstelling over idolen. Die ene tomaat gaat naar mezelf, dat ik eerder dit jaar de illegale Star Wars The Phantom Menace belangrijker vond dan deze voorstelling. Maar daar deed Samuel dan weer mee.

Een reis mag je wel zeggen. Een verassende reis. Ik kwam totaal onvoorbereid in de bus en wist al helemaal niet waar de reis naartoe zou gaan. De reis begon pas echt toen we aan de wandeling begonnen in het bos. Stilte. Een innerlijke reis. Ik wist niet dat de stilte zou veel geluid kon maken. Essentie. Bron. Dit zijn een aantal woorden die me te binnen schieten. Wat ik zo bijzonder vond is dat ik zelf deel was van de voorstelling. Een cape, een wandelstok. Een ervaring. Mooi.

Best goed, zeker na alle negatieve dingen die er van tevoren over geschreven waren. Fijne weetjes en ook fijn dat de dj geen muziek hoeft te produceren. En ik begin nu een beetje te begrijpen waar het ze om te doen is met hun onzekerheden en hun maniertjes om die te verbergen. Toch een blik, vanwege het gebrek aan zelfrelativering. Dat gaat me op den duur tegenstaan.

Ik was tamelijk hysterisch toen ik ‘Mission Impossible’ ging bekijken. ‘Mission Impossible’ was een voorstelling over hysterische mensen. Zoals dat bij hysterische mensen gaat, kon ik er weinig van bakken en voelde ik me niet aangesproken. Een blikje tomatenpuree voor mij en een gewei voor Dood Paard, dat lijkt me fair in deze.