Je kunt naar de eerste try-out van een werkplaatsvoorstelling gaan.
Je kunt vinden dat het allemaal nog niet af is en waarschijnlijk nooit af zal worden.
Je kunt daar blij om zijn.
Je kunt twee geweien uitdelen aan de regiseuse, de schrijfster, de actrices en het Gasthuis.
Je kunt je afvragen hoe ze die in godsnaam onderling gaan verdelen.

Het kaartje op zak, maar niet gegaan. Je kan je als theaterliefhebber soms zo heerlijk decadent gedragen. Het levendige verslag van anderen heeft me naderhand verzekerd dat het een onmisbare kut-ervaring betrof, vandaar Cyrus Frisch: Ga zo door! Ik kom vaker niet kijken!

Pubers vertellen ons over hun dromen, toekomstplannen en dagelijkse bezigheden. Grappig, ontroerend, maar als theatervoorstelling niet interessant: één voor één doen ze hun zegje, op het eind samen een liedje. Zo heb ik ze wel vaker meegemaakt, de pubervoorstellingen. Mooiste moment: de skater die het melige relaas van drie vriendinnen nog saaier vindt dan ik en onderuitgezakt de apatische houding aanneemt die ik destijds zeven jaar heb volgehouden.

Een beetje Brecht met een beetje Madonna, een beetje kapitalisme met - verdomd! - een beetje communisme. Hoe noemt TGA’s Marieke Heebink dat in KRO’s Onbijt-TV? Zij noemt dat “een onderhoudende avond”. Ikzelf noem het een beetje niks. Vooruit, ik geef het één tomaatje. Maar dat wordt echt geen gouden. Boe.

In drie weken in elkaar geragd in een garage op Terschelling. Een danseres verbrandt haar buik tijdens één van de voorstellingen omdat een accu in de fik vliegt. Ze spelen drie voorstellingen per dag omdat de Oerolorganisatie dat wil. Ze verdienen niks. Het ziet er goed uit, en het publiek is enthousiast. Geweien voor het bloed, het zweet en de tranen.

Clint Eastwood hoeft voor mij niet meer te doen dan te kijken en eens in het uur een half woord te spreken. Clint is Clint. Joop en Hans zijn soms als Clint. Niks doen en toch is het goed. Joop kan dat nog beter dan Hans. Maar Joop is dan ook een generatie ouder. En daar gaat het dan ook over.

We mogen niet weten wie de vertaling en de bewerking gemaakt hebben. We mogen niet weten wat de acteurs zeggen. We mogen de acteurs meestentijds niet zien. We mogen natuurlijk wel tijdens de voorstelling weglopen. Doen we dat!

15 Maanden ploeteren in een nog geen etmaal durende voorstelling stoppen, kan dat? JOE KEN BET JOR ES ON DET MODDAFUKKA! En de acteurs leken er nog steeds zin in te hebben. Onbegrijpelijk. Onbeschrijfelijk. Melagomaan, gaan met die banaan.

Deze voorstelling zuigt in al zijn/haar gaten. Je kan best een voorstelling maken over een verveelde relatie, maar het betreft hier wel Romeo en Julia! Lastig, lastig.

Hamlet is de hele tijd bezig woedend te zijn. Dus geen twijfel maar woede. Mm.