Eindelijk weer eens een leuke interessante voorstelling van TGA. Brecht op een mooie manier naar het nu getransporteerd.Verdienstelijk van Regisseur Richter om dit toch wel langdradige stuk de kans te geven zich te bewijzen. Erg belangrijk: de voorstelling heeft humor! Een speciaal gewei voor Hajo Bruins die een krekel kan nadoen. De tomaat is voor Heebink die ik nu al seizoenen lang precies hetzelfde zie doen.

TGA zoals we dat kennen gaat dood. Deze laatste voorstelling doet dan ook erg aan een zesde-klassers-bonte-avond denken. Liedjes, grapjes, een beetje schmieren, wat maatschappijkritiek en een steekje naar de bovenmeester Wim Kok. Heel gezellig om naar te kijken, een genoeglijke avond. Maar heel slecht. Wat een kutexcuus; het is moeilijk om maatschappijkritisch te zijn! Wees het dan niet, dat gedraai en gedreutel voor en door de culturele elite. Ophouden hoor, ga maar een hele mooie afscheidsavond in elkaar draaien, eentje die ik niet snap zoals ‘Dark Lady’ ofzo. Word ik tenminste boos of verdrietig, ik haat genoeglijk.

Die jongerenvoorstelling van dit jaar hoef ik niet meer te zien. Dit was ‘m al.

Een tomaat omdat het jurkje van Marieke Heebink vijf centimeter te kort was. Het was een leuk jurkje maar net te kort. Ik vond de mouwtjes een vondst en het was mooi dat ze grijze schoenen droeg en geen zwarte. Ik miste iets, een hoedje ofzo. Zo’n Leger des Heils hoedje, want het was toch allemaal wat letterlijk. Toch nog een gewei omdat die jurk toch een mooie kleur rood had.

Een beetje Brecht met een beetje Madonna, een beetje kapitalisme met - verdomd! - een beetje communisme. Hoe noemt TGA’s Marieke Heebink dat in KRO’s Onbijt-TV? Zij noemt dat “een onderhoudende avond”. Ikzelf noem het een beetje niks. Vooruit, ik geef het één tomaatje. Maar dat wordt echt geen gouden. Boe.

Not of this time.