Wat zijn er weinig recenties over ballet op Moose! Gaat allen deze voorstelling van het NDT zien: Wereldklasse op loopafstand! Première van The Secons Person, een nieuwe Crystal Pite (danste zelf bij Forsythe). 24 NDT1 dansers! Prachtig ballet waarin de toeschouwer ‘aangesproken’ wordt. Als laatste op de avond een Forsythe uit 1993: mooi dansant en Forsythe op z’n best. Niet te missen. De avond begon met een Kylían uit 1989 (!) ‘Falling Angels’. Ongelooflijk mooi. Op het scherpst van de snede gedanst, wereldklasse. Toneelbezoekers! Ga da(t)(ns) zien!

Daar was-ie dan. De lang verwachte en goed gemarketingde (fraai Nederlands) Maria Goos. Het was een onderhoudende avond, met acteerwerk zoals je dat mag verwachten van die club acteurs. Afgeladen Schouwburg, met heel wat mensen die er verder niet veel te vinden zijn: dat is op zich natuurlijk een verdienste en brengt bij mij de e-maildiscussie tussen Wilfred Takken en Ivo van Hove in het NRC van 09-02 weer levendig in herinnering. Geweitje dan maar.
Maar eigenlijk is het geen goede voorstelling. De inleiding van Goos voor een club ‘volkskrant-arrangementers’ aangevuld met geïnterseseerden was top, en laat Goos horen van een kant die je graag in de voorstelling terug zou willen zien. Maar nee: klucht, typetjes, vet erbovenop, een beetje sexuele provocatie voor een grijze zaal.. dat heeft het toch allemaal niet nodig. De onderwerpen zijn interessant, de karakters ook.. maar ensceneeer en spéél het gewoon in al zijn Hollandse Naakheid. Wellicht was het bij dan ‘aangekomen’. Tomaatje..

Gaat het zien, gaat het zien! Een pareltje van prachtig gezegde mooie teksten, humor, muzikaliteit. Warre Borgmans toont zich een meester van vertelkunt, persoonlijk, grappig; Jokke Schreurs is zijn muzikale tegenvoeter op gitaar. Je zou willen dat je zo geweldig kunt gitaarspelen, alsof je naar een compleet orkest luistert. Een onverwacht groot genoegen in de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Ik had eerst 5 geweien, maar er toch nog maar 6 van gemaakt. De minirecenties geven tegenwoordig nogal uiteenlopend beeld te zien. Over deze voorstelling kan geen misverstand bestaan. Gaat het zien, gaat het zien!

Dat vond ik dan weer tegenvallen. Zo mooi en goed als ik Het Leven een Droom vond, zo matig vond ik deze Simons. Ondanks dat de coproductie van Simons’ NT Gent ditmaal samen met één van mijn favoriete gezelschappen, TGA, was. Natuurlijk, het was kwaliteit op alle fronten. Een goede vertaling, een top-ensemble, een (beetje gewild) stoere enscenering, mooie vondsten om goden en mensen in een aannemelijke vorm samen te krijgen…toch: geen vonk. Ondanks een mooie Chris Nietveld, een prachtige Pierre Bokma die uit zijn klei-graf opstaat, een heldhaftige Hans Kesting, een alweer (evenals in Het Leven een Droom) sterke Greidanus-de-jongere, Elsie de Brauw, Betty Schuurman en Marieke Heebink sterk.. maar toch: geen vonk. Halina droeg ditmaal weinig bij vond ik, dus daar ook geen vonk.
Drie geweien voor een combinatie van kwaliteiten, maar een tomaat voor het ontbreken van de vonk. Close, but no cigar.

Het Gouden Gewei is voor deze voorstelling! Dit was echt een hoogtepunt. Ik vind het één van de besten van Guy Cassiers. Prachtig geensceneerd, fantastische tekst van Lannoye, geweldig geacteerd en technisch áf. Hoe lukt het hem toch steeds weer om prachtige vondsten zo naturel in een voorstelling te krijgen, zonder dat het een trucje wordt of obligaat kunstzinnig. Ademloos wordt je meegezogen, vanaf het begin met een vreemde actualiteit tot de groteskheid tegen het einde. Je kan haarfijn meevoelen hoe een mens van de ene in de andere situatie terecht komt, door eigen keuzes, en dan toch terechtkomt in iets dat op zich nooit de keuze zou zijn. Maar dan is het te laat. Wijze lessen in deze tijden. Totaaltheater van de bovenste plank. Door zo’n voorstelling weet je weer waar het allemaal ook alweer om ging in het theater. Niet te missen.

Tja, dat is genieten, om deze stukken weer te zien. Het is ongelofelijk hoe sterk Quator No4 uit 1986 (nog) is. Intens, uitdagend en in geweldige samenspraak met Bartók, live uitgevoerd door het Duke Quartet. Samen met Die Grosse Fuge en Verklärte Nacht een prachtig drieluik, waarvan Anne Teresa De Keersmaeker zelf aangeeft dat het kernstukken van haar repertoire zijn. Niets aan kracht verloren.

Een aardige, redelijk zorgvuldig gemaakte voorstelling, met vooral goede rollen van Piet en Nienke Römer. De familieband is onmiskenbaar een meerwaarde, hoewel toeval naar het schijnt, omdat Nienke ‘gewoon de beste was bij de auditie’. Ze speelt inderdaad goed en past goed bij de rol.
In een sobere, doeltreffende vormgeving zet Wannie de Wijn een strakke regie neer. Toch is het allemaal nét iets te licht, waardoor het minder aankomt dan het zou kunnen doen.

Fantastische voorstelling, waarbij alles samenvalt: de dramaturgie en de muziek, de regie en de vorm, de melodie en het ritme, de muzikaliteit en het spel.
Waarom is zo’n zaal niet afgeladen?