Ja, ik vond dit toch wel erg mooi. Het lijkt een tussendoortje voor Simons, maar de voorstelling zit weer vol goeie ideeën en alles ziet er prachtig uit. Hoogtepunt zijn de scènes tussen de bestudeerd kolderieke Wim Opbrouck en de dierlijke Aus Greidanus Jr. Ik kreeg de indruk dat Simons met deze voorstelling een aantal dingen aan het uitproberen is: een zekere vertraging, een losheid in mise-en-scene. Nu ja, we gaan in de Oresteia wel zien wat het oplevert.

Fantastische voorstelling, waarbij alles samenvalt: de dramaturgie en de muziek, de regie en de vorm, de melodie en het ritme, de muzikaliteit en het spel.
Waarom is zo’n zaal niet afgeladen?

Mega- en minirecensenten zijn het er collectief helemaal over eens: prachtvoorstelling deze nieuwe Simons.

Het ligt dus aan mij. Mooie, ingetogen, muziek. Dromerig, inderdaad. Een toneelbeeld met slimme contrasten van het statische plaatjes van bijna tableau vivants naast slapstickachtige uitbarstingen. Dat scoort dus wel.
Maar het verhaal raakte me nergens. Ondanks incidentele leutigheid van Wim Opbrouck ( toch één van mijn helden uit “Ten Oorlog”) als Clotaldo, werd het niet geestig. En niettegenstaande het melodrama en het quasi ouderwets zwaar aangezette acteren, werd de volle twee uur mijn sentiment, laat staan mijn verstand, niet gekieteld. Kortom een voorstelling die snel zal zijn vergeten.
Ik had, ofschoon nagenoeg in de koninklijke loge zittend, blijkbaar mijn avond niet. Twee tomaten.

Mooie voorstelling te Rotterdam. Toch een tomaat voor de muziek, waardoor de tekst ondanks geluidsversterking af en toe moeilijk te verstaan was. Een lange zit maar toch tot het einde toe boeiend.

Dat kan dus ook! Vermaak op hoog niveau! NT Gent maakt van een barok stuk van de Spaanse toneelschrijver Calderón de la Barca (1600-1681) zeer geslaagd en lekker luchtig muziektheater. Zonder de inhoud geweld aan te doen. En dat dan ook nog eens allemaal in een weldadig trage enscenering. Heerlijk! Lichtvoetige bewegingen van de acteurs, hun woorden (op rijm) en hun ach’s en o’s en hun tsj’s vormen samen met uiterst welluidende klanken van gamba’s, luit, klarinet en tenor (Christoph Homberger) een organisch en harmonieus geheel. Schitterend ogend en heerlijk klinkend. Ook dankzij het voortreffelijke geluidsontwerp van Will-Jan Pielage natuurlijk. Hoewel alle muzikanten heel goed zijn en alle acteurs meer dan overtuigen, verdient Steven van Watermeulen een speciale vermelding. Zijn tekstbehandeling is perfect, en zijn mimiek en gesticulatie zijn werkelijk om van te smullen. Wat een verrukkelijke voorstelling!
Dan rest me nu nog een diepe buiging te maken voor regisseur Johan Simons!