Een hele mooie integere voorstelling, gespeeld door Sylvia Poorta. Grappig als je de film goed kent, vooral erg ontroerend wanneer je je door de liedjes heen concentreert op het leven van het personage. Een hele mooie afsluiter van het Trust-tijdperk. Wel veel oude mensen in de zaal.

Een leuke niet-pretentieuze voorstelling. Buurman en Buurman op toneel. Één gewei voor het verhaal, één voor de grapjes en één voor de technische verrassing. Een blikje voor de dip in het midden.

Zo’n slechte voorstelling heb ik nog nooit gezien. Het niveau was amateuristisch. Waarom staat zoiets in de Stadsschouwburg? Ik had mij erg op deze ‘Hamlet’ verheugd, vooral om hem te kunnen vergelijken met die van ‘t Barre Land, maar hoe vergelijk je appelen met peren? Het is erg jammer dat Het Toneelhuis zijn naam aan deze show van Jan Decorte heeft geleend.
Tomaten voor de acteurs, tomaten voor de vormgeving, tomaten voor de belachelijke inkorting van de tekst en speciale tomaten voor de naakte dansjes van Ophelia.

Een voorstelling over de macht en de machteloosheid van taal. Hoe twee geliefden niet anders kunnen dan elkaar bestoken met woorden en kennis, hierin vastlopen en elkaar frustreren. Als eindelijk de taal stokt en de acteurs elkaar uit onmacht te lijf gaan, komt de kwetsbaarheid overdonderend naar boven. De tranen liepen over mijn wangen. Mooi!

Weer een fantastische voorstelling van Vlaamsch theatermaker Peter De Graef. Een voorstelling over leugen en waarheid, filosofie en psychoanalyse voor 7+. Lachen en huilen tegelijk. Heerlijk.

Een heerlijke voorstelling voor 9+, waarbij toch vooral de ‘plus’ aanwezig was, dat wil zeggen twee kinderen en ongeveer twintig volwassenen. Jammer hoor. Hoe vaak zie je nog voorstellingen waar met zo veel enthousiasme en energie gespeeld wordt? Een fantastisch en fantasierijk verhaal dat door de drie acteurs met een enorme vaart de zaal in wordt geslingerd. Op het einde raakte ik de draad wel wat kwijt, maar dat gaf allemaal niets. Wat is het fijn om met zoveel lol theater te maken!

Roberto Zucco is een stuk dat me hoofdbrekens kost. Op papier is het prachtig, maar als je het ensceneert blijkt dat de scènes elkaar erg statisch opvolgen en dat er niet altijd evenveel gebeurt. Regisseur Erik Vos heeft dit probleem opgelost door zelfgecomponeerde muziek tussen de scènes in te voegen en de acteurs bij de scènewisselingen dansend door de ruimte te laten bewegen. Een mooi beeld, dat wel, net zoals de scènes vaak ook mooie beelden opleverden. Maar het kwam op mij over alsof de spelers zelf niet goed snapten wat ze aan het doen waren. Alsof de jonge pas afgestudeerden niet goed raad wisten met de artistieke ambities van de grote Erik Vos. Een generatieconflict? Een groot gewei naar de prachtige kale speelvloer en de belichting. Een tomaatje naar de gemiste kansen hiermee.

Weer een nieuwe Nederlandstalige tekst erbij. Daarvoor alleen al een gewei. De enscenering van Guy Cassiers is sober aan de ene kant, de acteurs bewegen haast niet en zeggen hun tekst vrij toonloos in microfoons, maar aan de andere kant overdadig. Een mooi decor dat vrijwel alleen door de techniek ontstaat. Dit schept helaas afstand en kan de tekst slechts bij momenten goed tot zijn recht laten komen.

Een nieuwe monoloog van Peter de Graef, niet zelf geschreven dit keer. Indrukwekkend gespeeld in de intieme bovenzaal van de Stadsschouwburg in Amsterdam. Vier geweien voor De Graef, die tot de beste acteurs van het moment behoort!

Nog nooit zo gelachen in het theater! De drie acteurs slagen er in om het eerste half uur pure slapstick neer te zetten, compleet met pruiken en talkpoeder. De ‘Paradoxe sur le comédien’ van Diderot wordt hier verbeeld zonder pretentie en met veel humor, maar tegelijk ontzettend raak. Wat moet het heerlijk zijn om in deze voorstelling mee te spelen.