Het klinkt als een goed idee: een dansvoorstelling gecombineerd met tekst. Vreugdenhil zelf sprak dan ook onlangs in een interview in RAM niet meer van dansers, maar ‘spelers’. Aangezien dans voor mij een behoorlijk abstract medium is, terwijl het toch fascinerend blijft om naar te kijken, was ik erg benieuwd wat dit zou opleveren. Zou het abstract blijven, of zou de tekst andere, mogelijk meer figuurlijke tonen toevoegen, bijvoorbeeld.
De voorstelling is gebaseerd op het onderhand behoorlijk bekende Japanse fenomeen “hikikomori”, waarbij jonge mannen er bewust voor kiezen om zich jarenlang terug te trekken in hun ouderlijke huis, om de totale isolatie op te zoeken, ver weg van de maatschappij met al zijn hoge verwachtingen.
Om kort te zijn: het resultaat valt tegen.
Het heeft alle tekenen van een tekst die doortrokken dient te zijn van het Pijn en Lijden van de mannelijke hoofdfiguur. Hoewel de tekst op plaatsen krampachtig cryptisch probeert te zijn, zijn voorgenoemde tekenen overduidelijk aanwezig.
Het spel van de vrouwelijke speler, Kate Strong, is prettig neutraal. Ze legt enige nuance in de tekst. Het spel van de man, Timothy Couchman, is vrijwel alleen maar irritant. Hij wringt zijn lichaam in allerlei bochten - geheel te verwachten in een dans/tekst-voorstelling - maar doet dit ook vrijwel constant met zijn teksten. Het geheel doet weer mee aan de geforceerde tekenen van Pijn en Lijden. Zijn tekstbehandeling is op den duur alleen maar aanstellerig. Gaat ongelofelijk snel vervelen.
Er zit opvallend weinig dans in. Dat wil zeggen, de kleine bewegingen vallen weg door de tegelijkertijd gesproken tekst. Het lastige van tekst gebruiken in een dansvoorstelling is dat het de abstractie omver trekt - men kan dansers zien als lichamen die veranderingen in vorm en ritmiek aanbrengen. Zodra de tekst van deze voorstelling erbij komt, ontstaan algauw gewoon mensen, waardoor de bewegingen aan zeggingskracht verliezen. Er onstaat algauw het beeld van ‘een man die gek doet’. Maar er zitten ook prachtige dansstukken in de voorstelling. Er is geen interessante symbiose van beweging en gesproken tekst ontstaan. De disciplines blijven apart.
De muziek van Dirk Haubrich is tamelijk saai en riekt naar het cliché van “Moderne Kunst”. De gehele voorstelling riekt sowieso naar vervelende “Moderne Kunst” - erger nog, doorwrocht psychodrama.

Een interessante keuze van ‘t Barre Land deze keer. Beckett’s Eindspel is toch een hele andere, wellicht meer sobere richting dan eerdere repetoire-keuze.
Niks ervan.
Ook in deze tekst weet ‘t Barre Land genoeg luchtigheid en losheid te leggen, zonder het over de rand te duwen en onbenullig te maken. Vooral het samenspel van Jacob Derwig en Martijn Nieuwerf dient genoemd te worden - een prettige snelheid in hun dialogen die zorgt voor vaart en spanning. Vooral Derwig maakt er iets moois van - hij weet zijn teksten met een luchtigheid en vanzelfsprekendheid te brengen die opvallend is. Hij lijkt voor elke zin een nieuwe plaatsbepaling te kiezen, een toon die hij alleen voor die zin aanneemt. Zodra de zin gezegd is, “reset” hij als het ware en begint opnieuw. Spannend om te zien.

Alex is goed geroutineerd en in dit geval zorgt dat voor een vermakelijke voorstelling - helaas levert het ook weinig nieuws op.
Prachtig spel van Raymonde de Kuiper (ik moet zeggen dat ik altijd een zwak voor haar lijzige stem en dictie heb gehad) en Raymond Spannet, maar krijg wel een “dit kennen we nu wel” gevoel erbij. Natuurlijk de gebruikelijke Alex-acrobatiek en slim gebruik van het decor ook dit keer, hoewel de beelden dit keer wat vaker ongefundeerd en soms zelfs geforceerd overkomen - tot nu toe wist Alex hiermee voor mij altijd net op de rand te balanceren. Tekst van Van den Bosch, “losjes” gebaseerd op een tekst van Calderon - echter wel duidelijk van Van den Bosch in taalgrapjes en ritmiek. Het einde laat veel te wensen over. Plot heeft altijd een tweede plaats ingenomen, maar meestal komt een Alex voorstelling wel tot een bevredigend einde - dit keer echter niet. Voor mijn gevoel waait de voorstelling tegen het einde een beetje weg.
Zodoende dus net 1 gewei meer dan tomaten - helaas begint het dus te knellen…

‘t Barre Land speelt een thuiswedstrijd - letterlijk en figuurlijk. De voorstelling dient als onderdeel voor de opening van hun eigen theater, de Snijzaal. Daarnaast is het een thuiswedstrijd door de keuze van het stuk - ze nemen Tsjechov, een auteur waar ze zeer bedrijving in zijn. Het stuk is luchtig, handelt in licht drama maar wordt vooral op de lach gespeeld - zelfs teveel naar mijn smaak, waarvoor een tomaat.
Daar moet natuurlijk bij gezegd dat ik wel vreselijk heb moeten lachen - prachtige slapstick aan het begin van de voorstelling, de generaal geweldig gespeeld door Jacob Derwig.
Hoewel er aanzetten inzitten voor wat men van Tsjechov verwacht, komt dat nooit echt naar buiten. Dat ligt zeker aan de tekst, maar ‘t Barre Land heeft die tekst dan ook gekozen om uit te voeren. Natuurlijk was deze voorstelling ook bedoeld voor festivals en moest daarom een luchtig karakter hebben. Toch werd het me soms wat teveel.