Prachtige Alex d’Electrique voorstelling. Vol decorfoefjes en prachtige teksten, met daarnaast solide spel. Van dit soort theater kan ik nou nooit genoeg krijgen.
Ko v/d Bosch = God (qua toneelteksten dan)

Schepper, verlosser en bemiddelaarster, dat zijn Raymond Spannet, Martin Hofstra en Raymonde de Kuyper ofwel de vader, de zoon en de heilige-geest-in-coma. De ex gogogirl is lang bewusteloos en de heren eeuwig gaga. Daar kan niets goeds uit voort komen. Of juist wel. Dus wel. Een mooie tekst van een bijbels oerverhaal, plus volumineus acteerwerk inclusief heftig gegesticuleer, plus een als altijd bij Ad’E, inventief decor, plus rook, ontploffingen en absurditeiten. Dat gaat weer heel goed samen.
Vreesde ik na “Gehavend” dat het met Ad’E toch langzamerhand wel afgelopen was, tenminste ons gezelschap van vier is na deze voorstelling fanatiek reborn-fan.

Alex is goed geroutineerd en in dit geval zorgt dat voor een vermakelijke voorstelling - helaas levert het ook weinig nieuws op.
Prachtig spel van Raymonde de Kuiper (ik moet zeggen dat ik altijd een zwak voor haar lijzige stem en dictie heb gehad) en Raymond Spannet, maar krijg wel een “dit kennen we nu wel” gevoel erbij. Natuurlijk de gebruikelijke Alex-acrobatiek en slim gebruik van het decor ook dit keer, hoewel de beelden dit keer wat vaker ongefundeerd en soms zelfs geforceerd overkomen - tot nu toe wist Alex hiermee voor mij altijd net op de rand te balanceren. Tekst van Van den Bosch, “losjes” gebaseerd op een tekst van Calderon - echter wel duidelijk van Van den Bosch in taalgrapjes en ritmiek. Het einde laat veel te wensen over. Plot heeft altijd een tweede plaats ingenomen, maar meestal komt een Alex voorstelling wel tot een bevredigend einde - dit keer echter niet. Voor mijn gevoel waait de voorstelling tegen het einde een beetje weg.
Zodoende dus net 1 gewei meer dan tomaten - helaas begint het dus te knellen…

Alex. Wat een voorstelling. Prachtig decor. Goede tekst. Erg leuk spel (vooral van Raymond & Martin) en leuke muziek.
Eén tomaat voor de lengte. Deze kon wel iets korter. Ik bliijf 5 kwartier een goede tijd vinden voor Alex-gedoe.
augurk-brood-augurk-worst-augurk-brood.

Mensen wat een goede voorstelling! Ik waande mezelf in een Magisch Realistische wereld (misschien surrealistisch). De tekst is zeer mooi geschreven, je volgt het niet helemaal maar je snapt het wel.
Voorstellingen die je, volgens de makers, aan moeten zetten tot denken hebben mij nog nooit zover weten te krijgen dat ik over thema’s ga nadenken. Maar deze voorstelling bevat zoveel info, dat ik er nog steeds over aan het nadenken ben.
Het leven is een droom (Calderon), De Zoon (Hasenclever) en zelfs het verhaal van een heiland zijn er mooi in verweven. De special effects zijn verbluffend.
Het einde in het blauwe licht is te onduidelijk, dat het definitief afgelopen is. Dat is een minpuntje.
Deze voorstelling is voor een theaterwetenschapper iig de moeite waard.

Een wonderbaarlijk sterke tekst, waarin Calderon’s ‘La vida es sueno’prachtig in verwerkt wordt. Het is echter jammer dat de acteurs de grootheid van de tekst niet kunnen verwerken. Waarschijnlijk moet het decor dit verhullen, maar dit werkt zeer averechts en leidt alleen maar af. De acteurs lijken zelfs de reacties van het publiek niet aan te kunnen en vallen(niet gepland) uit hun rol. Kortom veel chaos, wat tot een slechte vertolking van een dijk van een tekst leidt.

Ko van den Bosch heeft weer een meesterlijke tekst afgescheiden, waarin zinnen zo mooi dat je ze nog eens wilt proeven, en waanzin en logica samen een rondedans maken tegen een postapocalyptische horizon. Het decor biedt de gebruikelijke Alex-chaos, met een paar mooie vondstjes in de rekwisieten, zoals bierflessen die blikjes blijken, en een onverwachts zwevende vuilniszak. Maar de acteurs kunnen de voorstelling niet dragen: Raymonde de Kuyper kan als geen ander de laatste zin van iemaand anders verontwaardigd herhalen, maar meer gebeurt er ook niet, en Raymond Spannet weet geen gewicht aan de wondermooie tekst mee te geven.