‘t Barre Land speelt een thuiswedstrijd - letterlijk en figuurlijk. De voorstelling dient als onderdeel voor de opening van hun eigen theater, de Snijzaal. Daarnaast is het een thuiswedstrijd door de keuze van het stuk - ze nemen Tsjechov, een auteur waar ze zeer bedrijving in zijn. Het stuk is luchtig, handelt in licht drama maar wordt vooral op de lach gespeeld - zelfs teveel naar mijn smaak, waarvoor een tomaat.
Daar moet natuurlijk bij gezegd dat ik wel vreselijk heb moeten lachen - prachtige slapstick aan het begin van de voorstelling, de generaal geweldig gespeeld door Jacob Derwig.
Hoewel er aanzetten inzitten voor wat men van Tsjechov verwacht, komt dat nooit echt naar buiten. Dat ligt zeker aan de tekst, maar ‘t Barre Land heeft die tekst dan ook gekozen om uit te voeren. Natuurlijk was deze voorstelling ook bedoeld voor festivals en moest daarom een luchtig karakter hebben. Toch werd het me soms wat teveel.

Ligt het aan mij of raken de mensen van ‘t Barre Land een beetje uitgeput? Teveel succes misschien? Natuurlijk, de Bruiloft was geestig, energiek, vol verassingen enzovoorts, maar toch zie ik een soort ‘spelmoeheid’ bij verschillende spelers. Misschien zitten ze een beetje vast in hun stijl? Na de pauze Jacob Derwig met een leuk verhaal waar hij duidelijk geen zin in had. Zeer ongeïnspireerd, helemaal na dit eerder in zeer spannende uitvoering te hebben gezien tijdens de Utrechtse uitmarkt. Natuurlijk, iedereen heeft wel eens een off-day. Toch hoop ik in Hoofd zonder Wereld iets meer gevaar en noodzaak te zien. Waar blijft de pijn en de woede?

‘t Barre Land vierde feest, want de Snijzaal is heropend (gaat dat zien! jaloersmakend mooie werkplek). Dus een feestelijk gelegenheidsstuk, eerder te zien geweest op Oerol. Eenakter van Tsjechov zet kleinburgerlijke lui te kijk, die achter de facade van een zo-hoort-het-fatsoen alleen geinteresseerd zijn in uiterlijk vertoon en geld. De drank vloeit rijkelijk, ruzies lopen op. Gewei voor collectieve speelvreugde (met bijzondere gastrol van Daphne de Winkel), extra gewei voor Ingejan Ligthart Schenk als Griekse gastarbeider, groot gewei voor spreekwoordelijke gastvrijheid. Klein tomaatje voor de wel erg luchtige niemendallerigheid van dit stukkie. Na Oscar Wilde en deze Tsjechov kijken we rijkhalzend uit naar de complete ‘Hoofd zonder wereld’ van Canetti (ook in de Snijzaal!!).