TF-1 (2008)

Okidoki. Dit was dus niet mijn ding. Ik denk wel dat Madonna deze voorstelling enorm zou kunnen waarderen (in haar ‘Like a Prayer’ tijd, althans). Lekker schoppen tegen je katholieke heritage. Het ene ‘shockerende’, ‘sterke’ beeld volgde het andere op. Ik moest vooral denken aan misbruikte kindertjes in Belgische kelders. Wat een hoop lelijk gedoe. Deze ‘goth’ esthetiek is de mijne niet. Gewei voor schaamteloosheid.

Knappe voorstelling van dit knappe collectief. Vooral de eigenzinnige vorm pakte me. Het moeten mijn katholieke roots zijn, kon me er goed in vinden allemaal. Soms iets te veel generatie X cliches. Prachtig was het beeld met de kerkbanken en de vijf videoschermen. Had van mij nog meer uitgebuit mogen worden. Stuk voor stuk goede acteurs die hopelijk ook af en toe repertoiretoneel/regisseurstoneel blijven doen (in 10 geboden waren ze ook al zo sterk). Maar vooral ook op deze weg door blijven gaan.

Bijzonder stuk: eenheid van tijd, plaats en handeling. Geweldige rollen, van Kees Hulst als oetlul van een inleider maar zeker ook van Titus Muizelaar als man leidend aan het volledigheidssyndroom. Schippers is terug. En hoe!

Een Engelstalige pop-opera over twee moderne mensen die in een cocon van gevoelsarmoede leven en elkaar op zalvende synthesizerdeunen eloquente teksten toezingen als “Fuck you Ricky.”/”Fuck you too.” Toch, toen ze het gingen hebben over het kind dat ze gestolen hebben, een “sperm boy, in a sea of jelly” en het een beetje naar werd, kroop het onder m’n huid. Daar bleef de voorstelling een paar dagen zitten, maar inmiddels is hij al helemaal weg…