Op hoop van zegen, ooit wel het verhaal gelezen, maar nooit gezien. Nu dan de schade ingehaald. Polly Magoo weet er een aardige voorstelling van te maken, met veel muziek, tragikomische momenten, terwijl de tragedie die het verhaal natuurlijk is toch overeind blijft. Joke Tjalsma is absoluut top. De muzikale omlijsting is origineel (storm en regen met behulp van potten/pannen/bekkens en een contrabas). Misschien valt er nog wel iets meer uit de voorstelling te halen, maar deze Op Hoop van Zegen is een interessante Heijermansvertolking.

Minstens een keer per jaar moet je een klassiek Nederlands toneelstuk zien. Niemand weet waarom, maar het moet. Dus: op hoop van zegen! En het mag gezegd; Polly Maggoo weet er een fijne voorstelling van te maken. Het publiek is actief (zingend) deelgenoot aan Knier’s verjaardag (=leuk) maar wordt daarna niet meer ‘lastiggevallen’ (=goed). Het verhaal van Herman Heijermans zal ik verder als bekend veronderstellen. De razende storm, muzikaal weergegeven (steengoede percussie) maakt diepe indruk, maar duurt mijns inziens een tikkeltje te lang. Pas als de storm is uitgeraast hervatten Knier (sterk spelende Joke Tjalsma), zwangere Jo (overtuigende en meeslepende Constance Kruis)en de dochter van reder Bos, Anouk Beugels, hun conversatie. Helmert Woudenberg als Bos is doeltreffend en de zang met ‘de mannen’ en de muzikanten is eenvoudig en aangrijpend. Uiteindelijk dus een hele mooie voorstelling gezien, hoewel het na afloop wel begon te knagen: jammer dat ik de voorstelling niet op Oerol heb gezien. Dat was waarschijnlijk net even iets indrukwekkender geweest.

Het weer zat mee, de locatie (NDSM werf) zag er even fascinerend als verlaten, maar toch levendig uit en met de veerdienst naar ‘Op hoop van zegen’ is natuurlijk dubbelzinnig.
Al met al was ik in een lekkere stemming gekomen om naar deze klassieker te gaan kijken. En gelukkig viel het niet tegen! Beginnend met de muziek, ik wist niet eens dat er zoveel coupletten waren van ‘Daar was eens een meisje loos’, maar de muziek paste er goed bij, met een eigen gewei voor de bassist (met name voor de meeuwen die hij eruit weet te krijgen).
Het spel van dames steekt met kop en schouders (logischerwijs?) boven dat van de heren uit. Het gaat immers over de vissersvrouwen en Joke Tjalsma is een geweldige Knier. Er wordt afgewisseld met zeer overdreven spel en zeer klein spel waar je zelf de emoties mag invullen. De conclusie is dat ik heb zitten genieten van een goede voorstelling. Om toch nog een klein puntje van kritiek te geven en om de tomaat te verklaren; De lichtvrouw, waar in naast zat, zou ook haar gsm uit mogen zetten en zeker niet gaan zitten sms’en!

Natuurlijk, Tjaslma glorieert als Kniertje, maar vlak Flip Filz als reder Bos en vooral Lard Adrian als Barendje niet uit. Enscenering blaast stof van toch zwaar stuk en is op de beste momenten tragikomisch.

Jonge mensen storten zich op volkstoneel en dan nog wel de klassiekste van de klassieken. Spannend, benieuwd wat ze daarmee gaan doen. Ook hier is de lokatie weer een belangrijk element. De voorstelling is in een schuurtje op een klein weiland met tegenover ons een majestueuze duinenrij. Terwijl we wachten voor het schuurtje zien we opeens een troep acteurs op de duintoppen. Alsof ze zo de zee zijn uitgelopen. Gewapend met accordeon, een contrabas met wieltje, en wat trommels en deksels komen ze op ons af onderwijl aanstekelijk “Daar was laatst een meisje loos” zingend. Eenmaal in het schuurtje gezeten blijkt het acteertalent van dit jonge gezelschap wel schril af te steken bij die ene routinier die ze hebben gestrikt. Joke Tjalsma als Kniertje krijgt hoegenaamd geen tegenspel, waardoor de voorstelling uit balans raakt. Anderhalf uur later zijn Kniertjes zonen Geert en Barend dood en blijkt de voorstelling een sympahieke maar niet geheel geslaagde poging te zijn om volkstoneel nieuw leven in te blazen. Ga eens bij jullie collega’s van De Onderneming kijken, denk je dan. Een strakkere spelregie zou de voorstelling kunnen opkrikken. Wel mooi is de vondst die we zien bij het verlaten van het schuurtje waarbij we weer tegen de duinen aankijken. Er staan nu twee gigantische kruizen op.