Hele leuke voorstelling. Echt heel goed. Vooral en Rene van het Hof en Lenny Bredeveld waren geweldige muizen. Maar de actrice die de echtgenoote speelde,was ook helemaal geweldig, eigenlijk waren ze gewoon allemaal gigantisch. Ik heb nog maar 3 projecten van Carver gezien, en het was steeds opnieuw GEWELDIG!! Carver rules in theaterland. Ik mag niet meer plaatjes van geweien nemen dus doe ik het zo; gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei,gewei, gewei. En nog een heleboel meer maar dat gaat niet lukken anders krijg een “muizen”arm (hahahaha). Carver I love you all!!

Wat een waste of talent zeg! Pierre Audi stick to de opera, want dat statische gefuck werkt niet op de theaterplanken. Dan heb je zo’n top cast (Astrid van Eck uitgesloten) en dan doe je er niets mee. Ze moesten die vent neer knallen eerlijk waar! Maar goed Bokma krijg het hert, want die man is zo’n top acteur, los van het feit dat hij bagger speelde, omdat hij niet anders kon.

Sowieso een gewei voor het lef om deze loeimoeilijke tekst te doen en de manier waarop. TGA had het mischien beter a la ‘t Barre Land helemaal kunnen voorkauwen, maar als je er een beetje in kwam wordt het toch wel heel bijzonder allemaal, vier mooie actrices die in een prachtig licht op een prachtig decor hun tirades uitspuwen. Soms heel ontroerend (Sara de Boscherre) soms kwaad en overdonderend (Celia Nufaar en Marieke Heebink.) Maar ja, die tekst is echt naar en bovendien erg arrogant; Een beetje inzicht in de mythologische wereld is wel meegenomen. De mannenrollen waren trouwens ook behoorlijk nutteloos en bovendien niet erg goed gespeeld. Jammer. Oh ja: ik zag Pierre Bokma en Peter Oosthoek in de zaal zitten; ze dommelden ze steeds een beetje in. Lachen.

‘t Barre Land geeft op haar site tientallen pagina’s toelichting op de voorstelling, op Dostojevski en zelfs op diens biograaf, maar wat ze nooit schrijven (is dat bescheidenheid of een blinde vlek?) is dat het zulke geweldig gave spelers zijn dat je elk werk, van welke schrijver of niet-schrijver dan ook, wel van ze zou willen zien. Daarmee bewijst zich voor mij de strekking van de voorstelling: je kan alles wel proberen te beredeneren, maar uiteindelijk is iets dat niet te beredeneren valt waarschijnlijk veel doorslaggevender voor je keuzes. ‘s Nachts in de trein terug uit Dordrecht zag ik een meisje dat de voorstelling nog mocht gaan bekijken, en ik benijdde haar…

Opgericht in 1991 brengt Danstheater AYA jeugddans die niet saai en truttig is, maar wil raken en ontroeren. In ‘Bezems’ wordt niet alleen geveegd, maar ook gevlogen. De 5 heksen van Aya zwaaien met hun bezems in de lucht en schreeuwen en gillen en vertellen zo hun verhaal om bij te griezelen of te giechelen. Op de muziek van Madonna brengt Aya een dansvoorstelling vol magie en toverkracht, waarin de heks niet alleen kan toveren maar ook kan dansen. Wat erg goed was de choreografie en de zang, die erin voorkwam. Het kwam erg goed overeen met de muziek. ook werden de onderdelen snel en goed afwisselend geintroduceerd, het liep allemaal snel en soepel over in een ander stukje, er kwamen o.a. veel sprookjes in voor, maar ook zoals nieuwe technologie zoals stepjes en skates. wat beter kon is de communicatie met de mensen op de 1e rij. zij werden constant geirriteerd met bezems en rare gezichten, er brak bijna een rel uit toen een jongen in opstand kwam toen zijn petje werd afgepakt, naderhand werden ze toegepraat vanwege hun gedrag. Ook was soms het licht te fel zodat er bijna niks te zien was.

‘Truckstop’ speelt zich in een wegrestaurant voor truckers in het Branbantse Peel, dat word gerund door een moeder (Karin Meerman) en haar dochter Katalijne (Karina Smulders) die lijdt aan een vorm van minimal brain dysfunction. De jonge vrachtwagenchauffeur Remco komt bijna dagelijks langs, voor een bak koffie en een bal gehakt. Katalijne en Remco worden verliefd, ze willen met elkaar verder alleen wil moeder dat niet. omdat Remco volgens haar maar een nietsnut is, ze willen ontvluchten, de moeder betrapt hun, Remco komt in een moeilijke positie, hij pakte het mes van moeder af en stak haar dood, later op hun vluchtweg, werden ze gedood door een ontploffing in hun kabine. Het verhaal word vaak door elkaar gehusseld met stukjes die verderop in het verhaal weer terugkomen, dit kan erg verwarrend werken en hun slechte kleding die niet eens bij het stuk paste, toch is het een goed stuk, omdat geen een van de acteurs hun tekst vergat of niet meer kon herrinneren, ze leefde zich echt ook helemaal in in hun rol, ze konde ook zonder enig woord, uitbeelden hoe ze zich voelde, alleen hun blik kon soms doden.

Voorlopig is mijn antwoord op de vraag “Wanneer heb je voor het laatst gehuild?”: 13 december. Gelachen ook trouwens, gisteravond (maar dat doe ik wel vaker). De enige reden dat aluin maar 5 geweien krijgt, is dat ze steeds beter worden en wat moet ik dan de volgende keer..?

A:Eh, wat sta ik in deze scene te doen?
R:Je bent boos en in de war, loop maar wat krom.
A:Waarom?
R:Je bent toch oud?
A:O ja, natuurlijk, sorry.
R:Geeft niks, jullie zijn jonge acteurs, ik vind het belangrijk dat jullie VRIJ zijn op het podium. Spreek de mensen maar aan, dat doorbreekt altijd lekker veel.
A:Maar ik ben eigenlijk heel bang en ik denk ook niet dat ik een vrije indruk maak.
R:Jawel hoor, leg je ansgtzweethand maar rustig op de knie van die mevrouw op de eerste rij terwijl je dat verhaal doet.
A:Maar dan voelt ze zich denk ik wel ongemakkelijk, want ik durf haar niet echt aan te kijken, qua vrijheid. Ik roep wel gewoon hard en staar maar een beetje naar haar oke?
R:Is ook goed, doe maar! Lekker brutaal en jong is dat.
A:Hoe moeten we de dood van dit meisje ensceneren?
R:Ehm, even denken, leg haar maar op haar rug op dat stuk decor en dan doen jullie haar benen een soort van ritualistisch omhoog en dan kijken jullie boos naar het publiek.
A:En dan?
R:O, wacht even, doe haar ook nog even een masker op.
A:Ziet dit er niet raar en ongeloofwaardig uit?
R:Ehm, nee hoor, het heeft iets engs. Iets offerigs.
A:Ik weet niet wat ik met dit stukje koor aanmoet.
R:Zingen!
A:Dat hebben we al tien keer gedaan.
R:Ehm, zing maar de blues. Mooi dat moderne in contrast met die oude taal.
A:O, ok.
R:Ik voel me zo lekker vrij en jonge honderig! Jullie ook?
A:Ja, Agaath…
R:Ok, ik heb nog een idee.
A:Wat dan?
R:Nu smeren jullie allemaal lichtgevende schmink op jullie gezicht.
A:Waarom?
R:…… Heerlijk om met jullie te werken……

Wat een SLECHTE voorstelling! Saai, flauw, maar vooral saai, en flauw. En ALS de grapjes al flauw zijn, waarom moeten die dan minstens zes keer worden herhaald?? Ik snap niet waarom het hele publiek vrijwel continu dubbel heeft gelegen van het lachen. Ik kon slechts wachten totdat de langste vier uren van mijn leven waren verstreken. BÂH!

Het toneelbeeld is schitterend, maar lijkt meer geschikt voor een prachtige dansvoorstelling van Jan Fabre dan voor een avondje acteren op de vierkante meter. Wat ongelukkig zitten eerst twee dames hun teksten te declameren, totdat Sarah de Bosschere opstaat en wat leven het stuk inblaast.
Hoewel de tekst lijkt te exploderen, komt de tekst nooit echt tot leven. Ook niet als de twee dames achter de (zichtbare) coulissen verdwijnen en een ‘rode’ dame op de grond haar tekst uitgromt, bijna spuwt. In het boek, dat ik vooraf geprobeerd had te lezen, kwam ik ook al niet verder dan pagina zeven. Er wordt veel in gedood en gesmoord, maar weinig blijkt achteraf te zijn beklijfd. Een jammerlijk mislukte poging. Voor de actrices een onmogelijke opgave.