Mooie intrigerende monoloog van fantastische Vincent van den Berg (louis d’or?) ontaard na de beste overgang op toneelgebied dit jaar in een hilarische hondenverhaal. Zo moet je dus wodka schenken. Geweien voor ‘t decor, acteurs en dramaturgie en voor Ingejan Ligthart Schenk die volgens mij net zo geniaal een hond speelt als Jacob Derwig.

‘t Barre Land geeft op haar site tientallen pagina’s toelichting op de voorstelling, op Dostojevski en zelfs op diens biograaf, maar wat ze nooit schrijven (is dat bescheidenheid of een blinde vlek?) is dat het zulke geweldig gave spelers zijn dat je elk werk, van welke schrijver of niet-schrijver dan ook, wel van ze zou willen zien. Daarmee bewijst zich voor mij de strekking van de voorstelling: je kan alles wel proberen te beredeneren, maar uiteindelijk is iets dat niet te beredeneren valt waarschijnlijk veel doorslaggevender voor je keuzes. ‘s Nachts in de trein terug uit Dordrecht zag ik een meisje dat de voorstelling nog mocht gaan bekijken, en ik benijdde haar…