Documentaire-achtige stijl gecombineerd met geweldig ensemble spel maakt van Utopia een belevenis. Verschillende verhaallijnen komen bij elkaar in een prachtig non-verbaal slot. Zeer emontioneel en gelukkig hoopgevend. Petje af voor regisseur en spelers. Overigens ook prachtige muziek van ene Ruud van der Pluijm.

Broodjes Brie nog maar nauwelijks weggewerkt of de Paloni-zaal zat al vol met een minister van Cultuur, een Wim T. Schippers, een kinderboekenschrijfster, diverse gelauwerde acteurs en interieurverzorgers. Wat zij tot zich namen viel hen geenszins zwaar. Een hors d’oeuvre van adolescente filosofie, een hoofdschotel van Bijlmer tot bordeelsluipers, en een sidedish buiten alle proporties. Kortom; rijen smilende toetjes! Ook ik zat vol. Smakelijk.

Het is een hele mooie musical. Mooi zang maar ook heel mooi gespeeld. Het decor heeft soms wel drie verdiepingen waardoor het heel echt lijkt. Het verhaal kent waarschijnlijk iedereen al en hoef ik dus niet verder over uit te weiden. Behalve het treurige gedeelte van het zinken zijn er ook grappige stukken. Vooral als Annick de Boer (een van de passagiers) in beeld komt. Kortom ik raad deze musical iedereen aan.

Als Myranda Jongeling op een prachtige manier haar liederen zingt, vergeet je snel dat je naar een middelmatig stuk zit te kijken. De prestaties van de spelers zijn er niet minder om, Myranda Jongeling en Anneke Blok leveren prima prestaties, Heike Wisse viel mij erg op, maar de ruimte ontbreekt in het stuk om er echt opvallende rollen van te maken. Het verhaal pakt je doodweg niet bij de keel. Maar zoals gezegd, de zang van Myranda Jongeling maakt veel goed…

Een voorstelling vol prachtige ideeën en goed acteerwerk; Eelco Smits is prachtig tragikomisch, Herman Gilis doet erg goed werk, mooi decor, geweldige tentjurk van Lena. Maar het geheel overtuigt toch niet, want het is veel te traag. Natuurlijk, het gaat over verveling, maar de traagheid werkte voor mij simpelweg niet.

Volgens mij zat ik naast dezelfde buurvrouw. Kon soms niet eens verstaan wat er gezegd werd (terwijl ik toch niet op het tweede balkon van de Stadsschouwburg zat) door haar onophoudelijk gegier. ik bespeurde een lichte geur van beginnende incontinentie na afloop.
1 geweitje, omdat Alex weer ouderwets Alex was.
1 tomaat, omdat Alex weer gewoon Alex was. Alsof met het krijgen van structurele subsidie het laatste plukje behoefte om te groeien is weggekocht.
Het wordt tijd om Alex te begraven en iets nieuws te beginnen, jongens.

Weer eens een leuke voorstelling van Alex d’Electrique. Dit keer met vrij veel samenhang, maar helaas met minder spektakel dan normaal. De tomaten gaan naar onze buurvrouw op rij 5, die blijkbaar van tevoren al besloten had dat álles héél érg gráppig moest zijn, en dus overal om lachte, ook als dit niet de bedoeling was.

Wat een ongelooflijke teleurstelling, deze voorstelling waar ik zo naar had uitgekeken. Eigenlijk gaat het helemaal nergens over, op wat muizenissen na. De parallellen van de muizenwereld met de echte wereld zijn veel te opzichtig, en de wil te imponeren werkt daardoor veel te pretentieus. Die pasjes van René van ‘t Hof kennen we nu ook wel. Zo’n begrafenisscene is gewoon niet mooi genoeg en ontroert totaal niet. Elke scene werd afgesloten met een black-out, wat op den duur erg ging irriteren. Volslagen overbodige uitleg aan het begin van de avond sloeg helemaal nergens op, en de ‘soap’-achtige benadering werkt op den duur door te lang uitgesponnen structuur ook in hun eigen nadeel. Carver is echt een favoriete theatergroep van me, maar dit is echt te gemakkelijk willen scoren. Toch nog een gewei voor de acteurs, vooruit dan maar. En hierbij adviseer ik iedereen nooit meer Carver te zien in Amsterdam, waar iedereen op voorhand al heeft besloten dat het geweldig is en daarmee ook nog eens de hele voorstelling kapot lacht.

Het verhaal over deze knotsgekke, gebroken familie belooft heel wat, maar biedt uiteindelijk alleen maar flauwe grappen, losse eindjes en een hele hoop aanstellerij. De ‘zoekende’ personages blijven opzichtig aan de oppervlakte van het levenswater rondspartelen. Het gewei is natuurlijk voor Tamar van den Dop, die jammer genoeg haar grote talent verspilt aan deze middelmaat, maar in haar rol van godsdienstwaanzinnige bakvis de voorstelling toch nog een beetje redt.

Yeah. Geweldige voorstelling. Een zit van 3 1/2 uur, maar ze zijn zo voorbij. Mooie plaatjes op het toneel door de belichting, mooie ´soundtrack´ en mooie rollen. Vooral Hylke van Sprundel en Thomas de Bres als Puck zijn erg leuk. En de spleet in de muur… Ik vond het een waar feestje!