Hoeveel lef kan een beginnend choreograaf hebben? Vijf minuten de tijd nemen om alle tien de vingers één voor één op de grond te zetten. Ademloos zitten kijken.
Maar vooral alle geweien van de hele MOOSE-wereld voor het licht! Arne Lievens for president.

Mime saai? I don’t think so!
Boogaert en vd Schoot spelen een geweldig synchroonzwemduo. Ze proberen elkaar telkens uit maar kunnen het niet alleen. Ze kunnen veel met weinig middelen, en maken goed gebruik van het fraaie zwembaddecor met kleedhokjes. Heel knap gespeeld, niet onvergetelijk maar wel erg onderhoudend.

Voelde plaatsvervangende schaamte voor een ongemakkelijk giechelend publiek tijdens de inmiddels standaard suver nuver blotekontenscene. Voelde bloed in mijn aderen koken toen de friese taal verminkt werd in een poging dit ook voor hollandse cultuurminnaars volgbaar te maken. Schelden hoort onnavolgbaar te zijn. Volg godverdomme wel de taal waarin je scheld! Voelde me opgelicht bij luchtkussenscene die ik al eens eerder zag bij een stuk van Waardenberg en de Jong. Voelde me ademloos bij eeuwig durende plaatjesdraai scene. Voelde bloedende ogen, voelde intens medelijden, voelde compleet in al zijn tekortkomingen.

Dikke pret met de vijf mannen in een ruimte.
Het spelplezier onderling is erg leuk om naar te kijken.
Weer eens acteurs die niet zo ijdel zijn
Mooie teksten van Ko vd Bosch

Na het overlijden van hun moeder woont een tweeling al jarenlang in het geheim in een oud fabriekspand, bang om uit elkaar gehaald te worden. In hun bizarre wereldje van van afval gemaakte spullen, geen kontakt met buiten want ze weten niet hoe dat moet, oefenen ze zich in hardheid, tederheid, onverschilligheid, liefde, kennis, humor, leugens, de waarheid, emoties als voorbereiding voor de dag dat ze besluiten hun veilige huis te verlaten..
Spel en gebeurtenissen teruggebracht tot het minimale en toch zeer herkenbaar: de valkuil van eindeloos door kunnen gaan en flauw worden is met succes vermeden. Rake typeringen van broer-zus relatie/omgang met elkaar in zeer krachtig spel zonder woorden, droog en humoristisch, hard en ontroerend; mooie materiaal- en visuele vondsten, erg mooi (uitgekiende standpunten) en to-the-point video/film gebruik om het (moeder) kader aan te geven, kortom, genot om naar te kijken.

Inderdaad een optimistisch stuk over de liefde, verpakt in een drama over keizer Nero en Popea. Fantastisch acteerspel, vooral van Halina Reijn en Roeland Fernhout. De liedjes zijn niet misplaatst, maar onderstrepen de gevoelens die je op dat moment hebt bij het bekijken van het toneelspel. Het zangniveau verschilt wel danig, maar vooral Ricky Koole blijkt over een verrassend goed zangtalent te beschikken. Wat voor mij het enige minpuntje was: sommige handelingen die volgens de regisseur bij dit open decor horen (koken, urineren) lijken overbodig en leiden af. Eindoordeel: prachtig acteerwerk, goed stuk.

Is Van Hove op een slimme manier de mode vooruit gelopen of is dit echt een oprechte voorstelling die sinds LANGE tijd optimisme in de liefde omhelst? Hoe dan ook, ik was een aantal keren erg ontroerd en dat was behalve aan het enthousiaste spel van de acteurs ook aan de mooie regievondsten van Ivo te danken. Verder was de orginele vormgeving (waarover iedereen zo over door zeurt) en de muziek in perfecte harmonie. Dus, geen kwaad woord over deze voorstelling, wij zijn mooie mensen en we willen genieten. Verder wil ik er toch maar even zeggen dat Gunilla Verbeke, Leon Voorberg, Jorre Vandenbussche en Maarten Claeysens ook heel mooi speelden en niet alleen de Grote Namen.

Kommil Foo gaat verder waar ze na de vorig twee voorstellingen waren gebleven. De eerste try out, dus de samenhang is nog ver te zoeken. Door de hoge verwachtingen vooraf is een licht gevoel van teleurstelling dan niet te onderdrukken. Toch blijven er nog genoeg grappige en ontroerende momenten over. Het is altijd een feest om te zien hoeveel plezier de broertjes Walschaerts in het spelen hebben. Ik ga er zonder meer van uit dat vóór de premiere in maart alles op zijn plek is gevallen.

Erg mooi allemaal. Die Büchner kon het fraai verwoorden allemaal. En nog steeds een verrassend actueel thema. Zonder dat het saai of langdradig wordt. Met genoeg humor en mooie vondsten in het decor en kostuums. Vooral Herman Gilis als Valerio is geweldig. 1 tomaat voor de naar mijn gevoel wel erg emotieloze gespeelde Leonce

Copulerende slakken. Na een kort docudrama-talkshowonderonsje waarin de 9 menstypen uit het enneagram uitgelegd worden, en de acteurs volgens deze theorie worden geduid, volgt er gelukkig een fantastisch gestileerde scheld- en ruziescene in het fries. Daarna heerlijke rariteitencabaret met dwergjes en trampolines en jack(peer)-in-a-box. Even later ontvouwt zich een fantastisch groot en erg wit opblaas-springkussen-iglo-kasteel achtig ding waar achter elkaar de suvernuvertjes met kennedygrijns maskertjes uit tevoorschijn kruipen. Maar die maskertjes, had ik die niet eerder gezien (elvis)? En dat je een broekje aan doet als je op elkaar gaat liggen kan ik me wel voorstellen uit hygiëne en intimiteitsoogpunt, maar waarom heb je ze dan eerst niet aan? Al met al was ‘t vermakelijk en onderhoudend, maar deed ‘t me niet veel. Wie weet komt ‘t nog…
En oja Dette, we weten onderhand wel dat je in Amerika bent geweest!